ශ්‍රද්ධා බලය පුද්ගලයන්ට අමා මහ නිවනට මග පාදා දෙන්නට තරම් පුදුම බලයක් ශක්‌තියක්‌ දරන බව දන්නේද...? දුර්මුඛ නොවී නියම ශ්‍රද්ධාව ඔබ තුළත් ඇති කර ගතහොත් නිසැකයෙන්ම ඔබ පියවරෙන් පියවර ගමන් කරන්නේ නිවන් සුව දෙසට ම බව අමතක නො කළ යුතුය. කවර බලවේගයකින්වත් ඔබේ ගමන් මඟ වෙනස්‌ කරන්නටද පිළිවන්කමක්‌ නැත.

දහම් නුවන සෑම දෙනාටම පහල වේවා !

විශ්වයේ බලවන්තයා සම්මා දිට්‌ඨිය


සම්බුදුරජාණන් වහන්සේ දෙසා වදාළ ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගය හෙවත් මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව හෙවත් චතුරාර්ය සත්‍යයේ සතරවැන්න වන දුක නැති කිරීමේ මාර්ගය හෙවත් නිර්වාන මාර්ගයේ ප්‍රථමය මුලු ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේම මගපෙන්වන්නා සැටියට සම්මා දිට්‌ඨිය යනුවෙන් හඳුන්වන මහා බලවන්තයාගේ ක්‍රියාපටිපාටිය නම් යහපත් සම්මා දැකීමෙන්ම විමසා බලමු.

සම්මා දිට්‌ඨ§ය හෙවත් යහපත් දැකීම තුළ මුලු අරියඅටමගම ගොඩනැගී ඇත. නිවනේ එකම ප්‍රතිපදාව වන මුලු මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව යහපත් දැකීම මත ගොඩනැගී ඇත. අපි කෙටියෙන් මෙම සම්මා ප්‍රතිපදාව එකින්එක විග්‍රහකොට ගතහොත් හදවත් තුළින් සම්මා දැකීම කෙතරම් සහනයක්‌ දැයි කෙතරම් වැදගත් දැයි අප ඔබට වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම තේරුම් යාවි.

සම්මා සංකප්ප - සිත්සතන් තුළ ඇතිවන යහපත් වූ සංකල්පයන් යහපත් ෙච්තනාවන් මෙයින් ගම්‍යමාන වේ. යහපත් ෙච්තනාවන්ට සම්බුද්ධ දේශනා අනුව පෙරදැරි වන්නේ මෛත්‍රියෙන්, දයාවෙන් ශාන්තියෙන් අහිංසාවෙන්, අනුකම්පාවෙන් පිරි චිත්ත සන්තානයකි. මෙවන් මෛත්‍රී සංකල්පනාවන් යමෙකුගේ හදවතෙහි පහලවේද එය අපට විග්‍රහ කළ හැක්‌කේ සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ වශයෙනි. මේ අනුව බලන විටද සම්මා දිට්‌ඨ§යෙන් තොරවූ සම්මා සංකප්පයක්‌ නොමැත. සම්මා දිට්‌ඨ§ය හේතුපාදක කොටගෙනම දෙවන සම්මා මාර්ගය විවෘත වී ඇති සෙයකි. එය එසේ නොවේද සුධනනි·

මීළඟට අප විග්‍රහයට නතුවන්නේ සම්මා වාචා හෙවත් යහපත් වචනයයි. යහපත් වාචා යනු සැරපරුෂ හෝ බොරු කේලාම් හෝ නිෂ්ඵල වචන නොවේමය. එවැනි දැ හැඳින්විය හැක්‌කේ මිච්ඡා නැතිනම් අසම්මා වාචා වශයෙනි. එවැනි වචන අන්තගාමීව හදවත් කම්පනයට පත්කරන වාචා (වචන) වන අතර මධ්‍යම ප්‍රතිපදාවට කිසිසේත්ම නොගැලපෙනු ඇත. මිච්ඡා වාචා නිවන් මගට නීවරණ වන අතර නිවන දුරින් දුරටම ඈත්කරවන මාර්ගයකි. එවැනි අසම්මත වචන පාවිච්චි කරන්නන්ට අප පවසනුයේ උත්සහවන්ත වී අරිය අට මගේ ප්‍රථමය වන සම්මා දිට්‌ඨ§ය පහළකරගෙන සිය වරද අවබෝධ වී තමන්ගේ වරද නිවරද කරගත හැකිය කියායි.

එවිට අවම වශයෙන් ලෞකිකත්වය තුළ හෝ සම්මා වාචා තුළින් මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව අනුව ගමන්ගත හැකිය.

ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේ සතරවැන්න සම්මා කම්මන්තයි. එනම් යහපත් කර්මාන්තයි. යහපත්ව තවත් කෙනෙකුගේ ගැරහුමට ලක්‌නොවන ජීවිතය පවත්වාගෙන යාමට අත්‍යවශ්‍ය සාධාරණ කර්මාන්ත හෙවත් ජීවනෝපායයි. අයහපත් ජීවනෝපායක්‌, නොකළ යුතු වෙළ¹ම් වශයෙන්ද සම්බුදුරදුන්ගේ ශ්‍රී මුඛයෙන් දෙසා වදාරා ඇත. මාංශ සතුන් අවි ආයුධ, වසවිෂ සහ මත්පැන් මත්ද්‍රව්‍ය කිසිසේත් සම්මා කම්මන්තයන් නොවේ. මිනිස්‌ සහ සත්ව ජීවිත හානියට පත්කරන තව තවත් සම්මා නොවන කම්මන්ත ලොව කොතෙකුත් ඇත. ඒ බව සිහිනුවණින් වටහාගෙන යහපත් දැ තෝරාගෙන අයහපත් දැ පිළිකෙව් කරන පිළිවෙතකට ළඟාවීමට ඔබ අපට අවශ්‍ය වන්නේ නැවත නැවතත් සම්මා දිට්‌ඨ§යයි. යහපත් දැකීමයි.

යහපත් දැකීමක්‌ තුළින් යහපත් කර්මාන්තවල යෙදීමෙන් ඔබ හදවත සමඟ මොළය සමතුලිත තත්ත්වයකට එළඹෙනු නියතය.

මීළඟට අප යොමුවිය යුත්තේ ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේ පස්‌වැන්න හෙවත් සම්මා ආජීව වෙතය. මෙලොව වසන ඕනෑම පුහුදුන් පුද්ගලයකු ලෝක නීතිය අනුවද, ආගම් නීති අනුවද, යහපත් දිවිපෙවෙතක්‌ ගතකිරීමට බැඳී සිටී. අප තිලෝගුරු බුදුපියාණන් වහන්සේ නිශ්චිතව පෙන්වාදුන් මධ්‍යම ප්‍රතිපදාවේදී ඉතාමත් වැදගත් සිද්ධාන්තයක්‌ වන්නේ සම්මා ආජීවයි. සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ තුළින් යහපත් සංකප්පයක්‌ ඇතිවී යහපත් වචන මාර්ගයෙන් සහ යහපත් කර්මාන්ත ආශ්‍රයෙන් යහපත් දිවිපෙවෙතක්‌ ගතකිරීම සම්මා ආජීව වේ.

පස්‌පව්වලින් තොරව පංචා ඉන්ද්‍රියයන්ට වහල් නොවී දැහැමිව සාධාරණ දිවියක්‌ ගත කිරීම සම්මා ආජීව වඩාත්ම තේරුම් යන ආකාරයෙන් හැඳින්විය හැකිය. මෙකී සම්මා ආජීවයද අසම්මා හෝ මිච්ඡා ආජීවයෙන් වෙනස්‌ කොට දැකිය හැකි සම්මා දිට්‌ඨ§ය ඔබ අප තුළින් පහළකර ගත හොත් එය නිවනට අදාළ බව කිව හැකිය.

මීළඟට අපගේ විග්‍රහයට යොමුවන්නේ සම්මා වායාමයි. සත්‍ය වශයෙන්ම ඉහත සියලු සම්මාකාරණා මෙහෙය වීමට ඔබ අපට අවශ්‍ය සයවෙනි මාර්ගය වන්නේ සම්මා වායාමයයි. අසම්මා හෝ මිච්ඡා වායාම (වෑයම) තුළින් සියලු දෙනා අඳුරින් අඳුරට යනවා විනා ගොඩ ඒමක්‌ නැත. මේ අනුව බලන කල ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගය කෙසේ වෙතත් කටු පඳුරු මාර්ගයට නොවැළැක්‌විය හැකිව අවතීර්ණ විය හැකිය. ලෞකික හෝ ලෝකොත්තර වශයෙන් ගත් කල වුවද සම්මා වායාම යහපත් ලෙස ඇතිකරගත හැක්‌කේ පෙර කී සම්මා දිට්‌ඨිගත වීමෙන්ම පමණි.

මීළඟට අප කෙලින්ම අවතීර්ණ වන්නේ ලෞකික තත්ත්වයන් මඳකට පසෙක තබා ලෝකෝත්තර පසුබිමක්‌ පිළිබඳව විමසිලිමත් වන්නටය. ඉහත සියලු සම්මා කාරණා පසුබිම් කොට යහපත්ව විසීම හෙවත් සිහියෙන් වාසය කිරීම නිරතුරුව සිහියෙන්ම කටයුතු කිරීම හා එමගින් ද කරුණු කාරනාවලට ප්‍රවිෂ්ඨවීම සම්මා සතියෙන්ම කළ යුතු වන්නේය. ඒ සඳහා ද සිත්සතන් තුළ මූලිකව පහළවන්නේ සම්මා දිට්‌ඨ§යයි.

සම්මා සතියට දාන, ශීල, භාවනා මාර්ගයෙන් පිළිපන් වීමට සම්මා දිට්‌ඨ§යෙහි පිහිටීම ගසට පොත්ත මෙන්වීම ස්‌වභාවයයි. සම්මා දිට්‌ඨ§යෙන් තොර සම්මා සතියක්‌ ගොඩනැගිය නොහැක. එසේම සම්මා සතියෙන් තොර සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ ද ගොඩනැගිය නොහැක. ඒ බව තේරුම් ගැනීම මනාය. සම්මා සතියෙන් යුතුව කිසිවකුට සතෙකු මරණයට පත් කළ හැකිද? ආහාරයට ගන්නා සතකු නම් එවන් මාංශයක්‌ එකී මරණයට අනුබල දෙමින් එකී මරණය අනුමත කරමින් වැළඳිය හැකිද? අනුභව කළ හැකිද?

මනා දැක්‌මක්‌ දිට්‌ඨ§යක්‌ ඇතියකු එසේ කරාවිද? මෙවන් දැ අසම්මා බාල මිච්ඡා ක්‍රියා නොවේද? නිර්වානයට අවතීර්ණ විය හැකිද?

අරිය අට මගේ අවසන් වටය වන සම්මා සමාධි තත්ත්වය විශේෂයෙන්ම ලෝකොත්තර පිවිසුමකි. සම්මා සතිය නිශ්චය වශයෙන්ම පියවරෙන් පියවර දියුණුවත්ම ඒ තුළින් සම්මා සමාධියට පත්වීම නොවැළැක්‌විය හැකිය. ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේ ප්‍රථමය වන සම්මා දිට්‌ඨ§ය නිසාවෙන්ම අවසන සම්මා සමාධියට පත්වීම සිදුවන බව මේ සියලු විස්‌තරාත්මක විග්‍රහ තුළින් ඔබට දැන් සහසුද්දයෙන්ම පෙනී යන්නට ඇත.

අප විසින් සයවන සම්මා කරුණ දක්‌වාම ලෞකික තත්ත්වයන්සේම ලෝකෝත්තර තත්ත්වයන් විග්‍රහකොට දැක්‌වුවා වුවද ලෝකෝත්තර තත්ත්වයට පැමිණීමට අනිවාර්යෙන්ම එම සම්මා කරුණු සය තුළ ජීවත් විය යුතුය. එමනිසා එහි වටිනාකමට මිනුම් දණ්‌ඩක්‌ නොමැත. මිනුම් දණ්‌ඩක්‌ වනුයේ යම් කරුණක්‌ ද එය සම්මා දිට්‌ඨ§යයි.

මේ අනුව සුධනනි· සම්බුදුරදුන්ගේ උතුම් නිවන් මාර්ගයේ ප්‍රථමය වන සම්මා දිට්‌ඨ§යට කෙතරම් වැදගත් ස්‌ථානයක්‌ හිමිවී ඇත්දැයි සලකා බලනු වටී. එසේම දුකින්ම, දුකින්ම මියයන තිරිසන් අපායේ ගැලවීමක්‌ නොමැතිව නිරතුරු බියෙන් මරණ වේදනාවෙන් කුසගින්දරෙන් දිවිගෙවන සරණ විය යුතු අසරණ සතුන් දෙස නිරන්තර සෙනෙහසින්, මෛත්‍රියෙන්, දයාවෙන්, කරුණාවෙන්, අනුකම්පාවෙන් බැලීම හදවත මෛත්‍රියෙන් පුරවා ගැනීම කෙතරම් වටිනා සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ද විමසුම් බුද්ධියෙන් සලකා බලනු මැනවි.

මිච්ඡා දිට්‌ඨ§ය හිංසාවාදයකි. නිවන අවබෝධය ඉබ්බන්ගෙන් පිහාටු ගැනීමකි. කාම තණ්‌හාව උග්‍ර තත්ත්වයට පත්ව භවයෙන් භවයට යාම ප්‍රාර්ථනා කිරීම එසේත් නැතහොත් මේ භවය පමණයි නිති කා බී සැනසෙමු උපරිම පංච කාම වින්දනය රිසිසේ ලබාගනිමු. යෑයි සිතීම සහ ඇතැමුන්ගේ දෙව් මිනිස්‌ සැප කෙළවර නිවන ප්‍රාර්ථනය ද මිච්ඡා දෘෂ්ඨ§යකි. නිවන කෙසේ වෙතත් දුක්‌ඛ සත්‍යය යන්තමින් හෝ අවබෝධ නොවීම භයන්කර මිච්ඡා දෘෂ්ඨ§යකි.

මිච්ඡා දෘෂ්ඨ§යේ දැඩිසේ එල්බගත්තවුන් පංචානන්තරීය අකුසල කර්ම ගෙවන්නට අවීචි මහ නරකයට යන්නන්ටත් වඩා අති භයන්කර පව්කාරයන්ය. අවීචි නරකයේ කවදා හෝ ආයු කාලය ගෙවා කෙළවර වී මිනිස්‌ භව ලැබිය හැකි වුවත් (උදාහරණ මුගලන් රහතන් වහන්සේ) මිච්ඡා දෘෂ්ඨිකයිනට නැවත මිනිස්‌ භව ලැබීම ඇතැම්විට කිසිසේත් ඉටුනොවන සිහිනයකි. හේතුව මිනිස්‌ භවයකට අවතීර්ණව මිථ්‍යා දෘෂ්ඨ§යෙන් මිදීමට අනාගතයේදීවත් ඔවුනට සිත් නොදෙන නිසාය. මිථ්‍යා දෘෂ්ඨියෙන් මිදීම කළ හැක්‌කේ මෙම දුකකින් ලබාගත් මිනිස්‌ භවය තුළ පමණක්‌ම වන නිසාය. මෙතැනදී වුවත් සම්මා දිට්‌ඨ§යේ ඇති බලවන්තකම කෙතරම් දැයි නුවණින් වටහා ගැනීම යෙහෙකි.

තවද සම්මා දිට්‌ඨ§යට පත් අයකු ප්‍රථමයෙන්ම තමන්ගේ මරණයේ යථා ස්‌වරූපය යථානුරූපව වටහා ගන්නෙකි. හෙතෙම අවම වශයෙන් සෝවාන් මාර්ගයේ ගමන් කර සෝවාන් ඵලයට පත්වන්නෙකි. එසේම හෙතෙම තවත් ප්‍රාණියකුගේ මරණය කිසිසේත් භුක්‌ති නොවිඳින්නෙකි.

එසේම අවසානයේදී මෙයත් සිහි තබාගන්න. මාංශ පළඟනක, මස්‌ මාංශ වෙළෙඳ පොළක, මාංශ උයන ස්‌ථානයක ස්‌වභාවයෙන්ම ඇත්තේ සම්මා දැක්‌මක්‌ ද නැද්ද තේරුම් ගැනීම බාර ඔබටය. සම්මා දිට්‌ඨ§යට අනුගතවී මාංශ බඳුනක්‌ දෙස දෙනෙත් යොමා කරුණා සමාපත්තියට සමවැදීම කළ නොහැකි ක්‍රියාවකි. එසේම එවැනි දැ වලින් දිවි ගෙවීම යහපත් සංකල්පයක්‌, යහපත් කර්මාන්තයක්‌ අසම්මා දැට අනුබල දීම සම්මා ආජීව (දිවි පැවැත්මක්‌) දැයි ඔබම තේරුම් ගන්න. තවද මෙම අරිය අටමගෙන් ඔබ කොපමණ මාර්ග සාක්‌ෂාත් කරගෙන ඇද්දැයි ඔබගෙන්ම අසා දැනගැනීම ඔබටම බාර කරමින් අපගේ දහම් ලිපිය අවසන් කරමු. 
තෙරුවන් සරණයි!

ආචාර්ය, පූජ්‍ය බුද්ධගයාවේ සිසිලචන්ද්‍ර මෛත්‍රිය හිමි

සසර අනතුරේ හෙළන මසුරුබව


මසුරුබවේ තිබෙන අනතුරයක බව අපි තේරුම් ගන්ට ඕනෙ. එහෙම නැති වුණොත් අපේ සිතත් මසුරුකමින් යටවෙන්න පුලුවන්. මසුරුකම තිබෙන කෙනාට තමන්ට සැප විඳින්ට සිතෙන්නෙත් නැහැ. අන් අයගේ සැපය පිණිස කටයුතු කරන්න හිතෙන්නෙත් නැහැ. එහෙම කළොත් අපිට බඩගින්නෙ ඉන්න වෙයි, පිපාසෙන් ඉන්ට වෙයි' කියල එයාට බය ඇතිවෙනවා. 

බැලු බැල්මට නම් ඒ මසුරු කමෙන් තමන්ට ආරක්‌ෂාව සැලසෙනවා වගේ පේනවා. නමුත් අභ්‍යයන්තරයේ තිබෙන මසුරුකම හිත තවන හිත කෙලෙසන අකුසලයක්‌. එලෙස තිබෙද්දි එයා ලඟ තිබෙන භව භෝග තමාටවත් අනුභව කරන්න හිතෙන්නේ නැහැ. පස්‌සේ ප්‍රයෝජනයට ගන්නවා යෑයි හිතනවා. පසුවට උවමනා වෙන්ට පුළුවන් යෑයි හිතනවා. බැලු බැල්මට නිවැරදි ක්‍රියාවක්‌ වගෙයි පේන්නේ. නමුත් අභ්‍යන්තරයේ ක්‍රියාකරන අකුසලය මසුරුබවයි. ඒ මසුරුකම නිසා තමාගේ ධනය තමා පරිභෝග කරන්නෙත් නැහැ, අන් අයට දෙන්නෙත් නැහැ.. 

ඊළඟ දේ මසුරුකම තිබෙන කෙනා යමක්‌ දන් දුන්නත් ඊට පස්‌සේ ඒ ගැනත් පසුතැවෙනවා. එය නොකර හිටියානම් හොඳයි කියා පසුතැවෙනවා. එහෙම වුණොත් මොකද වෙන්නෙ? දන්දීම නිසා උපදින යම් පිනක්‌ ඇද්ද ඒ පිනත් මහත්ඵල වෙන්නෙ නැතිව යනවා. ඒ වගේ ම එයාගේ හිත තවත් කිළිටිවෙනවා. මේ නිසා අපි මසුරුකම ගැන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට පෙන්වා දුන් කාරණා ඉගෙන ගත යුතුයි. ඒ කාරණා තේරුම් ගන්ට ඕනෙ. ඒ වගේ ම මසුරුකම අපේ ජීවිතයෙන් බැහැර කරන්ට කටයුතු කළ යුතුයි.

දවසක්‌ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මුණගැහෙන්ට කොසොල් රඡ්ජුරුවො පැමිණියා. එවිට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අසා සිටියා 'පින්වත් මහරජ මේ දහවල් කාලෙ කොහෙ සිටද මේ පැමිණෙන්නෙ' කියලා. කොසොල් රඡ්ජුරුවො ප්‍රකාශ කළා, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, මේ කොසොල් ජනපදයේ හිටිය ඉතාම ධනවත් සිටුවරයෙක්‌. ඒ සිටුවරයා කළුරිය කළා. නමුත් ඔහුට දරු මල්ලො හිටියෙ නැහැ. ඉතින් කළුරිය කළායින් පස්‌සෙ එයාගේ ධනයට අයිතිකාරයෙක්‌ හිටියෙ නැහැ. මම මේ ගිහින් ඒ ධනය මගේ භාණ්‌ඩාගාරයට, රජයට පවරගෙන එන ගමන්. ස්‌වාමීනී, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, හරිම පුදුමයි ඒ සිටුවරයා හරිම ධනවතෙක්‌. එයාගෙ භාන්ඩාගාරයේ තුළ රන් කාසි විතරක්‌ කෝටියක්‌ තිබුණා. රිදී කාසි ගැන කවර කතාද?' කියල කොසොල් රජ තුමා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ප්‍රකාශ කළා. 

ඊට පස්‌සේ කොසොල් රජතුමා ප්‍රකාශ කරනවා ස්‌වාමීනී භාග්‍යවතුන් වහන්ස ඒ සිටුවරය මෙතරම් ධනවත් උනාට එයා දුක්‌ වින්දා. හරියට කෑමක්‌ බීමක්‌ කෑවෙ නැහැ. එයා කෑවේ නිවුඩු හාලේ බතයි කාඩි හොද්දයි. හරියට ඇඳුමක්‌ ඇන්ඳේ නැහැ. එයා ඇන්ඳෙ කෑලි තුනක්‌ මූට්‌ටු කරපු හණ වැහැරියක්‌. යාන වාහනයකට පාවිච්චි කර තිබුණේ කබල් කුඩයක්‌ ඔසවල තිබුණු පොඩි කරත්තයක්‌. සිටුවරයෙක්‌ වුණත් එයා සැප විඳපු කෙනෙක්‌ නොවෙයි. නමුත් එයා ලඟ මහා ධනයක්‌ තිබුණා' යෑයි කෙසොල් රඡ්ජුරුවො භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ප්‍රකාශ කළා. 

ඒ වෙලාවෙදි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ප්‍රකාශ කරනවා පින්වත් මහරජ, ඒක එහෙම ම තමයි. පින්වත් මහරජ, ඒක එහෙම ම තමයි. ඒ පුද්ගලය ඒ විදිහටයි ජීවත් වුණේ. ඒකට හේතුවක්‌ තිබෙනවා. ඒ සිටුවරය අතීත ජීවිතයක මේ නගරයේ වාසය කළා. ඒ කාලයේ තගරසි‚ කියල පසේ බුදුරජාණන් වහන්සේ නමක්‌ ඒ ප්‍රදේශයේ හිටිය. ඒ සිටුවරය ඒ කාලෙත් මහා ධනවත් කෙනෙක්‌. ඒ පසේ බුදුරජාණන් වහන්සේ එයාගේ මන්දිරයට පිණ්‌ඩපාතෙ වැඩියා. එවිට මේ සිටුවරය දුටුවා මේ පින්ඩපාතෙ වඩින ශ්‍රමනයන් වහන්සේව දැක සේවකයන්ට පවසනවා අන්න අර ශ්‍රමනයන්ට දානෙ ටිකක්‌ දෙන්න' යෑයි පවසා යන්න ගියා. දන් පැන් දුන්නෙ නෑ. දෙන්න කියල කිව්ව විතරයි. ඊට පස්‌සෙ සේවකයින් දන් පැන් දුන්නට පස්‌සේ අර සිටුවරයට හිතුන අපරාදෙ මේ දානය ටික දුන්නෙ. මේ දානය නොදී සිටියා නම් මගේ මේ සේවකයෙකුට හරි කන්න දෙන්න තිබුණා. අපරාදෙ මේ නිකන් කෙනෙකුට දුන්නෙ යෑයි හිතුණා. මසුරුකම හිතේ තිබුණාම වෙන දේ තමයි ඒ. එයාට දන් දෙන්ට හිතුනෙ නැහැ. දෙන්න යෑයිනියම කළා, නමුත් එහෙම නියම කර පසුව පසුතැවුණ. 

ඉන් පසුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා, පින්වත් මහරජ, ඒ සිටුවරයා පසේබුදුරජාණන් වහන්සේට දන් දෙන්න කියල නියම කළ පිනේ ආනිසංස විදිහට එයා සත් වතාවක්‌ සුගතියේ දෙවියන් අතර ඉපදුණා. ඒ කර්මයේ ඉතිරි විපාකයෙන් මේ සැවැත් නුවර ම සත් වතාවක්‌ සිටු තනතුර ලැබුණා. නමුත් පින්වත් මහරජ ඒ පුද්ගලය දානය දුන්නට පස්‌සෙ, ආපරාදෙ ඒ දානෙ ටික දුන්නෙ. ඒක සේවකයෙකුට හරි අනුභව කරන්න තිබුනනෙ කියන මසුරුකම ඉස්‌මතු වී අකුසල සිතුවිල්ලක්‌ ඇතිකරගත් නිසා එහි විපාක ලෙස ඒ නුවර සිටුවරයෙක්‌ වෙලා ඉපදෙන්ට ලැබුණට එයාගෙ ධනය පරිහරණය කරන්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. මිහිරි ආහාරයක්‌ අනුභව කරන්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. ලස්‌සන ඇඳුමක්‌ අඳින්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. හොඳ වාහනයක්‌ පාවිච්චි කරන්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. ඒ ධනය තමාගේ පහසුවට පාවිච්චි කරන්ට හිත නැමුණෙ aනැහැ යෑයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කළා.

මසුරුකම නිසා සිද්ධවෙච්ච දේ. යම් කෙනෙකුට කුසල් අකුසල් පිළිබඳව වැටහීමක්‌ නැති නම් එයා අතින් අකුසල් කෙරෙනවා කුසල් මඟහැරෙනවා. පින් කරන එකත් මඟහැරෙනව. පාපී ක්‍රියා කෙරෙනවා. නමුත් බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙන ස්‌වාක්‌ඛාත ධර්මය යම් කෙනෙක්‌ පිළිඅරගෙන, ඒ ධර්මය අසා තේරුම්ගෙන, ඒ ධර්මය පිළිගත්තොත්, එසේ ධර්මය පිළිගත් කෙනාට, තමාට දුක පිණිස පවතින මසුරුකම වැනි පාපී අකුසල් බැහැර කර කුසල් උපදවාගැනීමට හැකියාව ලැබෙනවා.

අර පුද්ගලයා දානය ටිකක්‌ දෙන්න කියල කිව්වා. නමුත් ඒ උපදවා ගත්ත පින මහත්ඵල කරගන්ට බැරිවුණා. නැවත නරක සිතුවිල්ලක්‌ ආවා. එයාට ඒක තේරුණේ නැහැ සිතට නරක සිතිවිල්ලක්‌ ආ බව. එය තේරුම් අරගත්ත නම් Ñමේක අකුසලයක්‌, මේ සිතුවිල්ල මට හොඳ නැති බව ඒ මසුරු සිතුවිල්ලට, ඒ ලෝභී බවට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. එය බැහැර කරනවා.

කරපු ක්‍රියාව පුංචියි. එයාට හිතුනේ මොකක්‌ද? අපරාදෙ මේ දානය දුන්නෙ කියල. සිතේ ඇතිවුනේ සිතුවිලි කීපය යි. නමුත් ඒකේ විපාකය බලන්න. ඒ විපාකයට මහා ධනවත් සිටුවරයෙක්‌ වෙලා ඉපදුණා. නමුත් එයාට ඒ ලැබුණ ධනය තමාගේ සැපය පිණිස පාවිච්චි කරන්ට බැරිවුණා. තමාගේ සැප පිණිස ධනය පාවිච්චි කරන්ට හිත නැවෙන්නේ නැත්නම් එයා අන් අයගේ සැප පිණිස ධනය යොදවන්නේ නැහැ. ඒකත් එයාට බැරි වුණා. කොසොල් රඡ්ජුරුවො පැවැසුවානේ කෝටියක්‌ ධනය තිබුණ බව. එච්චර ධනයක්‌ තිබුණ කෙනාට මිහිරි කෑමක්‌ කන්න හිත නැමුණෙ නැහැ. හරියට වස්‌ත්‍රයක්‌ අඳින්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. ඒ සිතුවිල්ලක්‌ මගින් ම ඉපදුණ අකුසලයේ විපාක, සිතුවිල්ලක්‌ මගින් ම විපාක දෙනවා. සිතේමයි මේ අකුසලය හටගත්තේ. සිතෙන්මයි එහි විපාක ඇතිකරන්නෙත්. සමහර අය ඉන්නවා ධනය තිබෙනව, ඒ වගේ ම ධනය පරිහරණය කරන්ට හිතෙනවා. සමහර අයට ධනය තිබෙනව, නමුත් පරිහරණය කරන්න හිතෙන්නේ නැහැ. මොකක්‌ද හේතුව? ඒ එයා රැස්‌ කරගත්ත ආකාරය. 

නමුත් මේ ධර්මය කෙරෙහි පැහැදීම තිබෙන කෙනා අකුසලය ගැනත් අකුසලයේ විපාක ගැනත් කුසලය ගැනත් කුසලයේ විපාක ගැනත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දුන් ආකාරයට යම් විදිහකින් වැටහීමක්‌ තිබෙනවා. එයා මසුරුකම වගේ පාපී සිතුවිලි සිතේ ඇතිවෙනකොට සිහිකරනවා මේක අකුසලයක්‌ මේ අකුසලයේ මෙබඳු විපාක තිබෙනවා බව. ඒ නිසා එයාට අකුසලය ගැනත් අකුසලයේ විපාකය ගැනත් ලැඡ්ජාව බය උපදිනවා. එවිට ඒ වගේ අකුසලයට ලැඡ්ජා බය ඉපදුණ කෙනා තු=ළ අකුසල් සිතුවිල්ලක්‌ ඉපදුණොත් ඒ සිතුවිල්ල බැහැර කිරීම ගැන කලින් ම එයා තුළ කැමැත්තක්‌ තියෙනව. ඇයි ඒ ? එයා දන්නව මේක අකුසලයක්‌ බව. අකුසලය අකුසලය විදිහට දන්න කෙනා අකුසලය බැහැර කරන්න කැමැත්තෙන් ඉන්නේ. 

අකුසලය බැහැර කරන්න කැමැත්තක්‌ නැත්නම් මොකක්‌ද ඒකට හේතුව? මේක අකුසලය කියල අපි දන්නේ නැහැ. මේ අකුසලය දුක්‌ සහිත විපාක තිබෙන බව අපි දන්නෙ නැහැ. අකුසලයත් දන්නවා අකුසලයේ විපාකයත් දන්නවා නම් එසේ දන්න කෙනා අකුසලයට අකුසලයේ විපාකයට කැමතිවෙන්නේ නැහැ. එයා දන්නවා ඒක දුක්‌ විපාක සහිතයි, කිසිම සැපක්‌ ඒකෙන් උපදවන්නේ නැති බව. ධර්මය දන්නා බව අපට මොන තරම් සැප උපදවනවාද? ඒ නිසයි භාග්‍යවතුන් වදාළ අතිශයින් පිරිසිදු අතිශයින් බලවත් මේ ධර්මය අපි ඉගෙන ගෙන ඒ ධර්මය දරාගත යුත්තේ. 

ඒ නිසා තේරුම් ගන්න මසුරුබව කියන එක අපේ ජීවිතයට මහා අනතුරක්‌. මෙලොවටත් අනතුරක්‌ පරලොවටත් අනතුරක්‌. සසරේ බොහෝ දුක්‌ විඳින්ට සිදුවන අතිශය භයංකාර අනතුරු ඇතිකරන අකුසලයක්‌. ඒ නිසා ඒ අකුසලය ගැන අකමැත්ත ඇතිවන විදිහට, ඒ වගේ ම කුසලය ගැන කුසලයට කැමැත්ත ඇතිවන විදිහට අකුසලය ගැනත්, කුසලය ගැනත්, අකුසලයේ විපාක ගැනත් කුසලයේ ආනිසංස ගැනත් අපි වැටහීමක්‌ ඇතිකරගත යුතුයි. ඒ සඳහා අපට භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ධර්මය උපකාර වෙනවා. ඒ නිසා ඒ ධර්මයේ තිබෙන ඒ කාරණා ඉගෙනගෙන තම තමාගේ ජීවිත තුළ පුරුදු පුහුණු ගැනීමට උත්සාහ ගත යුතුයි. 
පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ හිමි

පුබ්බන්තෙ ඥානය සහ අපරන්තෙ ඥානය

නිවැරැදිව අර්ථ නිරූපණය කරගත යුතුය

ප්‍රතිවේදය පමණක්‌ ශේෂ ව පවතින එහෙත් ප්‍රතිපදාව උපදවා ගැනීමට අසමත් මෙකල ශාසනයෙහි ප්‍රතිපදාව උපදවාගත යුතු නිවැරැදි ම`ග පැහැදිලි කර දෙන අගනා ධර්ම දේශනයක්‌ මෑතක දී ලබුනොරුවකන්ද අරණ්‍ය සේනාසනයේ ධර්මාචාර්ය පූජ්‍ය මාන්කඩවල සුදස්‌සන ස්‌වාමීන්වහන්සේ විසින් පවත්වන්නට යෙදිණි. වර්තමාන ශාසනයේ නිවන් ම`ග ඇහිරී තිබෙන්නේ මක්‌නිසා ද යන කරුණ පටිච්ච සමුප්පාද විවරණය ඇසුරින් පහදා දෙන එම ධර්ම දේශනය අද පටන් බුදුම`ග පාඨක පින්වත් ඔබට කියවන්නට ලැබෙයි. මේ ධර්ම දේශනයට සවන් දී මේ අයුරින් විශාල පිරිසක්‌ වෙත කියවීමට සැලැස්‌වීම සඳහා අවස්‌ථාව උදා කර දුන් බෞද්ධයා මාධ්‍ය ජාලයේ කළමනාකාර අධ්‍යක්‌ෂ මහේෂ යහම්පත් මහතාට පුණ්‍යානුමෝදනාවෙන් යුතු ව ස්‌තුතිය පුද කර සිටිමු. 

පටිච්ච සමුප්පාදය අද තිබෙන විදියට අර්ථ දැක්‌වීමේ ඊළ`ග දෝෂය තමයි නිවන් ම`ග එතන නැති වීම. ඇයි ඒ?

අවිද්‍යාව, සංඛාරය (කර්මය) පෙරයි. විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන්නෙ මේ පංච උපාදානස්‌කන්ධය හටගත්ත (වර්තමාන) තැනයි කියලයි මෙතන විස්‌තර කරන්නෙ. 

පෙර ජීවිතයෙ කර්මයට තමයි මේ (වර්තමාන) පංච උපාදානස්‌කන්ධය හටගන්නෙ කිව්වම, අද තණ්‌හාව විතරයි නැති කරන්න පුළුවන්, රහත් වුණත් පංච උපාදානස්‌කන්ධයක්‌ තමයි පරිහරණය කරන්න වෙන්නෙ, එහෙම වුණොත් ජරා මරණ දුකෙන් අද මිදෙන්න බෑ, මිදෙන්න වෙන්නෙ පස්‌සෙයි (ඊළ`ග ජීවිතයෙ) කියන උත්තරයකට එනව. 

ඒ කියන්නෙ අද ජරා මරණයෙන් මිදෙන එක අතහැරිල කියන එකයි.

ඒ කියන්නෙ වර්තමානය පංච උපාදානස්‌කන්ධ වුණොත් තණ්‌හාව නැති කළ හැකියි. නමුත් ජාති, ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව, දුක්‌ඛ, දෝමනස්‌ස, උපායාස, සංකිත්තෙන පංච උපාදානක්‌ඛන්ධා දුක්‌ඛා කිව්ව එකෙන් මිදෙන්න පුළුවන් ද? බැහැ. 

ඒ හින්ද අද ශාසනයේ උත්තරය තියෙන්නෙ කොහොම ද දන්නව ද? අද තණ්‌හාව නැති කරන්න පුළුවන්. තණ්‌හාව නැති කළොත් අනාගතේ දි ජරා මරණ දුකින් මිදෙන්න පුළුවන් කියන තැනකයි අද ශාසනේ තියෙන්නෙ.

අපේ ජීවිතය ම පංච උපාදානස්‌කන්ධය නම්, පංච උපාදානස්‌කන්ධය ජාති, ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව දුක්‌ඛ දෝමනස්‌ස උපායාසයක්‌ නම්, කෙලෙස්‌ ටික නැති කෙරුවහැකි. පංච උපාදාන ස්‌කන්ධයෙන් මිදෙන්න පුළුවන් ද? ඒ කියන්නෙ අද දුකින් මිදෙන්න පුළුවන් ද? බැහැ. අද හේතුව නැති කරල අනාගතයෙ දියි ඵලය ලැබෙන්නෙ.

එහෙම වුණොත් මේ ශාසනයට කියන්න පුළුවන් ද සන්දිට්‌ඨ§කයි, අකාලිකයි, ඒහිපස්‌සිකයි කියල? බැහැ.

මේක ලොකු වරදක්‌. හැබැයි වැරැද්ද පෙළේ (අභිධර්ම පිටකයේ) නෙමෙයි. පෙළ හරි. ගිනි පුපුර හරි. අපි අරගෙන තියෙන අර්ථයයි වැරැදි. ඒ වැරැද්ද තිබුණොත් මාර්ගඵල ලැබුවා නම් තමයි පුදුමය. පරියත්තිය වැරැදිලා ප්‍රතිපත්තිය හරි ගියොත් තමයි පුදුමය.

පරියත්තිය හරි ගියොත් තමයි ප්‍රතිපත්තිය හරියන්නෙ. ප්‍රතිපත්තිය හරි ගියොත් තමයි ප්‍රතිවේදය නැත්නම් ඵලය ලැබෙන්නෙ.

එක එක්‌කෙනා එක එක විදියට හාල් ගරල, බත් උයල, මුට්‌ටි මාරු කර කර, හාල් මාරු කර කර බත් උයන්න හදනව වගේ ක්‍රමයක්‌ අද ශාසනේ තියෙන්නෙ. වැරැද්ද මුට්‌ටියේ, හාල් ටිකේ නෙමෙයි. ගින්දර නැති එකයි. ප්‍රතිපත්තිය නැති එකයි. මේ ගිනි පුපුරට ම පිඹල උපදව ගත්තොත් මිසක ඊට මෙහා කිසි විදියකට බැහැ. එහෙම නම් සම්මා සම්බුද්ධයි වෙන්න ඕන. නැත්නම් පච්චෙක බුද්ධ වෙන්න ඕන.

මේ ගිනි පුපුරට ම පිඹල ගන්න කෙනෙක්‌ සම්මා සම්බුද්ධ හරි පච්චෙක බුද්ධ හරි වෙන්නෙ නෑ. විශේෂ ඥානයක්‌ විතරයි. හැබැයි එය ද බුදු වදන්මයි. බුද්ධ ශාසනය මයි.

දැන් අපි බලමු මෙතන ඇත්තට ම තියෙන ධර්මතාව මොකක්‌ ද කියල. මම මේ කියන කාරණාව හොඳට බලන්න.

විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන තැන තමයි අපේ ජීවිතය. ඒ කියන්නෙ විඤ්ඤාණය ප්‍රතිසන්ධි වශයෙන් මවු කුසට බැසගත්තට පස්‌සෙ නාම රූප කියන්නෙ මහා භුතයන් ගෙන් යුත් මේ කය සවිඥානික වෙච්ච හැටි. ඒ නිසා ඇහැ, කන, දිව, නාසය, ශරීරය කියන ආයතන ටික හැදිච්ච හැටි. ආයතන නිසා ස්‌පර්ශ ඇති වන හැටි - චක්‌ඛු සම්පස්‌ස, සෝත සම්පස්‌ස, ඝාන සම්පස්‌ස...ඒ නිසා වේදනාව එන හැටි - චක්‌ඛු සම්පස්‌සජා වේදනා, සෝත සම්පස්‌සජා වේදනා... 

කෙටියෙන් සැලකුවොත්, ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙනව කියන තැන විතරක්‌ ගන්න. ඔන්න ඕක තමයි ජීවිතය. 

බුදුරජාණන් වහන්සෙ අවිද්‍යා සංඛාර පෙරයි කිව්වෙ මේකට හේතු පෙන්නන්න නෙමෙයි. මහණෙනි, පෙර අවිද්‍යාවෙන් කර්ම රැස්‌ කරගත්ත නිසයි තණ්‌හා උපාදාන වෙලා නුඹලට මෙතෙන්ට එන්න වුණේ කියල සඳහනක්‌ බුදුරජාණන් වහන්සෙ කරනව. (පුබ්බන්තෙ ඥානය)

එහෙම කියල, අදත් මේ විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන ටික තියෙන තැනක අවිද්‍යාවෙන් කර්ම 

රැස්‌ කරගත්තොත් නුඹලට අනාගතය කියල තැනකට යන්න වෙනවා කියල එක පෙන්නනව. (අපරන්තෙ ඥානය).

අතීත හේතු පෙන්නන එකක්‌ නෙමෙයි මෙතන තියෙන්නෙ. මෙන්න මේ කාරණාව හොඳට ගන්න.

පෙර ජීවිතයෙ දිත් විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන ටික නුඹලට හම්බ වෙද්දි එතැන ඇත්ත නො දැන, කර්ම හදාගෙන ඒකෙ තණ්‌හා උපාදාන වෙච්ච නිසයි නුඹලට මෙතෙන්ට එන්න වුණේ කියල කියන්නයි මේක පෙන්නන්නෙ මිසක, පුබ්බන්තෙ ඥානං කියන එකෙන් කියන්නෙ පෙර අවිද්‍යා කර්ම නිසා වර්තමානය හටගත්තා කියන එක නෙමෙයි. 

පුබ්බන්තෙ ඥානය එහෙම පෙන්නල අදත් මේ ඇහැට රූපයක්‌ පෙනිල, කණට ශබ්දයක්‌ ඇහෙන තැනක අදත් ඇත්ත නො දැන අවිද්‍යාවෙන් කර්ම රැස්‌ කර ගත්තොත් ආයෙත් තණ්‌හා උපාදාන වෙලා නුඹල අනාගතේට යනවා කියල අපරන්තෙ ඥානය පෙන්නනව.

පෙර වැරැද්ද නිසයි වර්තමානය. වර්තමානය වරද්දගත්තොත් අනාගතයට යනව කියන දෙපැත්ත පෙන්නල වර්තමානයක අවිද්‍යා සංඛාරය වෙන හැටි, ඒකට විපාක හදාගන්න හැටි, ඒකට තණ්‌හා උපාදාන වෙන හැටි, මතු භවය හදාගන්න හැටි පෙන්නන්නයි මේ ටික කියන්නෙ.

මේ චක්‍රයෙ අවිද්‍යා සංඛාර අතීත හේතුයි කියල පෙන්නපු එක වැරැදි නැහැ. ඒක වර්තමානයට හේතුව ලෙස සෘජු ව ගත්ත එකයි වැරැදි. ඒකෙන් පෙන්නුවෙ මේ වගේ විපාකයක්‌ නුඹලට පෙර හම්බ වෙද්දිත් අවිද්‍යාවෙන් කර්ම රැස්‌ කරගත්ත නිසයි මෙතෙන්ට එන්න වුණේ කියල මෙතෙන්ට එන්න මුල් හේතුව පෙන්නුව. ඒක කළේ වර්තමානය හදාගන්න ඇහැ යොමු කරන්නයි.

ඒ කාරණාව පැහැදිලියි නෙ.

හැම වෙලේ ම ප්‍රතිසන්ධිය ලබා දෙන තැන තියෙන්නෙ තණ්‌හා, උපාදාන, භව. තෘෂ්ණාව නමැති වඩුවයි මේ ගේ හැදුවෙ. කර්මය නෙමෙයි.

මෙතෙන් දි පළමුවැනි අදියර විදියට මට ඕන කළේ අවිද්‍යා සංඛාරය අතීතයට දමන වැරැද්ද අතහරවන්නයි.

දැන් ආපහු හොඳට මනස යොමු කරන්න. මේ විඤ්ඤාණ, නාමරූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන තැන මම කිව්ව අපේ වර්තමාන ජීවිතය කියල. ඔතන තියෙනව පොඩි ගැටලුවක්‌. මේ ලෝකෙට හොයාගන්න බැරි ඔන්න ඔය සිද්ධියයි. ඔය ටික පෙර කර්මයන්ට උපාදාන වෙල තණ්‌හාවෙන් හටගත්ත ස්‌කන්ධ ටිකක්‌ කියල දෙයකුත් තියෙනව. ඕක ම කර්ම වෙන න්‍යායකුත් තියෙනව. 

උදාහරණයකට මේ ජංගම දුරකථනයක්‌ ගත්තොත් මේකට ඇමතුම් එන පැත්තකුත් තියෙනව ඇමතුම් ගන්න පැත්තකුත් තියෙනව. ඉන්කමින් අවුට්‌ගොයින් කියල දෙකක්‌ තියෙනව. මේ ස්‌කන්ධ පංචකයෙත් ඔය ටික තියෙනව. අපි ඉස්‌සරවෙලා බලමු ''ඉන්කමින්'' එක. (අද බණ කියන්න වෙලා තියෙන්නෙත් ඩිජිටල් ක්‍රමයටෘ වෙන ක්‍රමයකට කිව්වොත් තේරෙන්නෙ නැහැ නෙ).

ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙන අවස්‌ථාව ගන්න. ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙනව කියන තැන තියෙනව විඤ්ඤාණ, නාමරූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියල. 

චක්‌ඛු සම්පස්‌සයත් චක්‌ඛු සම්පස්‌සයෙන් උපන් වේදනාවත්. මෙතන තියෙන්නෙ පිරිසිදු ස්‌කන්ධ ටිකක්‌. අනාත්ම වූ ස්‌කන්ධ ටිකක්‌. මේ ටික හේතූන් ගෙන් හටගත්ත, ආහාරයෙන් හටගත්ත, ප්‍රත්‍යයන් ගෙන් හටගත්ත ධර්මතා ටිකක්‌.

ඇහැ ද කන බොන ආහාරය නිසා. මේ පෙනෙන රූපය ද කන බොන ආහාරය නිසා. මෙතන තියෙන්නෙ සතර මහා ධාතූන් ගෙ උපාදාය රූපයක්‌. ඒක ධර්මතාවක්‌.

මේ ඇහැත් රූපයත් කියන තැනක හිත උපන්නා. ඒ ස්‌පර්ශය නිසා වේදනා සංඥා පහළ වුණා කියන ටික ගත්තහම මෙතන තියෙන්නෙ හොඳට බලන්න ඇහැට පෙනෙනව කියන තැනක, දකින්න පෙර නො තිබුණු දැක්‌කට පස්‌සෙ නො තිබෙන ඒ අවස්‌ථාවටත් නො තිබෙන ඒ වෙලාවට විතරක්‌ හේතු නිසා හදාගත්ත දර්ශනයක්‌ අපට මේ පෙනෙන්නෙ. 

මේ රූපෙ නිසයි ඇහැ හැදෙන්නෙ. ඇහැ නිසයි රූපෙ හැදෙන්නෙ. මේ දෙන්න ම නිසයි චක්‌ඛු විඤ්ඤාණය හැදෙන්නෙ. ඔවුනොවුන්ට උපකාරීවයි තියෙන්නෙ. මිරි`ගුව කියෙන තැනක ඇහැ නිසයි ජලය වගේ සටහන පෙනෙන්නෙ. ජලය වගේ සටහන නිසයි ඇහැ කියල එකක්‌ උපදින්නෙ. ඒ දෙන්න නිසයි චක්‌ඛු විඤ්ඤාණය කියල එකක්‌ උපදින්නෙ. ඔය ටිකේ එකතුව තමයි වතුර වගේ පෙනෙන එක.

අපි අහකට යනකොට ම වතුර වගේ පෙනෙන රූපයත් අතහැරෙනව. ඒ රූප දැක්‌ක ඇහැත් බිඳෙනව. ඒ රූපය දැකපු හිතත් නිරුද්ධ වෙනව.

අපිට පෙනෙනව කියන තැනක මෙහෙම හේතූන් ගෙන් හටගත්ත දෙයක්‌ තමයි ඇත්තට තියෙන්නෙ. නමුත් දකින්න පෙර තිබුණ, දැක්‌කයින් පස්‌සෙත් තියෙනව කියන මේ කිසි ම දෙයක්‌ නො දැන ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙනව කියන තැන එකක්‌. මෙතන ඇත්ත නො දන්නාකම නිසා මේ පෙනෙන රූපය හොඳට අල්ලගෙන අපි විඳිනව. විස්‌තර ඇති ව හිතනව.

මෙහෙම අල්ලගෙන වින්දහම තියෙන දෝෂය තමයි මේ ඇහැත් රූපයත් චක්‌ඛු විඤ්ඤානයත් ඉතුරු නැති ව ම නිරුද්ධ වෙලත් මේ සටහන එහෙම ම අපේ මනසෙ හිටිනව. අන්න එහෙම සටහන මනසෙ හිටින එක තමයි අවිඡ්C`ධා පච්චයා සංඛාරා.

ඒa කියන්නෙ ඇහැ ගැන දන්නෙ නෑ. රූපය ගැන දන්නෙ නෑ. චක්‌ඛු විඤ්ඤාණය ගැන දන්නේ නෑ. චක්‌ඛු සම්පස්‌සය ගැන දන්නෙ නෑ. ප්‍රත්‍ය නිසා හටගන්න ධර්මයෝ ප්‍රත්‍ය නිරුද්ධ වෙනකොට නිරුද්ධ වෙනව කියන ධර්මතාව සාක්‌ෂාත් කරගෙන නැහැ. අවිද්‍යාසහගත මනසකින් අපි වින්දෙ. ඇති දෙයක්‌ හැටියට අල්ලගෙනයි අපි වින්දෙ. එහෙම වින්දම තියෙන දෝෂය තමයි වින්ද අරමුණේ විඤ්ඤාණය පිහිටනව. ඒ කියන්නෙ ඒ ටික හටගෙන නිරුද්ධ වුණත් ඇති හැටියට මනසෙ හිටිනව. දැන් අපේ මනසෙ හැඩ සටහනක්‌ තියෙනව. මේක ඇති තතු නො දන්නාකම නිසා හටගත්ත කර්ම නිමිත්තක්‌.

දෙවනුවට අනුබන්ධන චිත්ත වීථි කියල ඔය නිමිත්ත ම අරගෙන හිතෙනුත් යනව. "එයා හරි ම හොඳ කෙනෙක්‌, මගේ අප්පච්චි" කියල ආදරේ හෝ තරහ හෝ ඇති වෙන විදියට හිතේ ම තියෙන නිමිත්ත අරභයා ආපහුත් අපි හිතනව. 

ඔන්න ඔය ඇහැට පෙනුණු එක කෝල් එක ආපු එක වගේ (ඉන්කමින්). ඒකෙ දෝෂයක්‌ නැහැ. ඒ සිද්ධියේ ඇත්ත නො දන්නාකම නිසා ඒක අල්ලගෙන විඳින්න ගියා ම තියෙන දෝසය තමයි ඒ ධර්මය නිරුද්ධ වෙලත් එය ඇති බවට මනසෙ හිටිය.

දැන් මේකෙ අවුට්‌ගොයින් එකකුත් තියෙනව. ඒ කිව්වෙ දැක්‌ක රූපය බලන්න කියල යනකොට සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං. 

අවිද්‍යාවෙන් හටගත්ත කර්ම නිමිත්තක්‌ සිහි කරල යැම තමයි සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං. ආපහු විඤ්ඤාණය වෙලා, නාමරූප වෙලා, ආයතන හැදිල, ආයෙත් මේ රූපය හදාගන්නව අපි. හැබැයි දැන් සංඛාරා පච්චයා විඤ්ඤාණං. 

සැබෑ ලෙසම කළකිරිය යුතු කරුණු මෙන්න


අප පුදුමාකාර භාග්‍යවන්ත පිරිසක්‌ බව අමුතුවෙන් විස්‌තර කළ යුතු නැහැ. ඒ අප ඉපදී සිටින්නේ ඒ ගෞතම තථාගතයන් වහන්සේ ලෝකයේ පහළවී තිබෙන කාලයකදී. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තමයි අපිට දේශනා කළේ ජීවිතයේ සැබෑම අර්ථය ජීවිතයේ සැබෑම ස්‌වරූපය අනිත්‍ය, දුක්‌ඛ හා අනාත්ම යන ත්‍රිලක්‌ෂණය බව. 

අද දින ඔබට ත්‍රිලක්‌ෂණය පිළිබඳව තවදුරටත් ඉතා මනාකොට ඉගෙනගන්න ලැබෙනවා. ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනාකොට වදාළ තවත් සුන්දර දේශනාවක්‌ තුළින්. ඒ දේශනාවේ නම දුතිය බාහිරනිච්ච සූත්‍රය. අප මීට පෙර ඉගෙන ගත්ත 'බාහිරානිච්ච' සූත්‍රය. එහිදී රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්‌පර්ශ හා අරමුණු පිළිබඳව අනිත්‍ය, දුක්‌ඛ, අනාත්ම වශයෙන් අපි ඉගෙන ගත්තා. එහිදී වැටහුණා අප දකින රූප, ඇසෙන ශබ්ද, ආඝ්‍රාණය කරන ගඳ සුවඳ, දිවට දැනෙන පහස, මනසට දැනෙන අරමුණු සියල්ලම අනිත්‍ය බව. ඒ කියන්නේ වෙනස්‌වන බව. ඒ වගේම ඒ නිසා දුක්‌ බව. ඒ වගේම අපේ වසඟයේ පවත්වන්න බැරි බව.

මේ දුතිය බාහිරානිච්ච සූත්‍රයේදී අපේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තවදුරටත් විස්‌තර කරනවා මේ බාහිර ආයතනවල තිබෙන අනිත්‍ය, දුක්‌ඛ හා අනාත්ම ස්‌වභාවය ගැන. උන්වහන්මේ මේ ආකාරයෙන් දේශනා කරනවා. 'රූපා භික්‌ඛවේ අනිච්චා අතීතානාගතා' යනුවෙන්. ඒ කියන්නේ අතීත වූත්, අනාගත වූත් රූප අනිත්‍යයි කියන එක. වර්තමාන රූපවල ඇති අනිත්‍ය ස්‌වභාවය ගැන කවර කතාද? (කෝ පනවාදොa පච්චුපන්නානං) මේ ආකාරයෙන් ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා සැබෑලෙස දකින විට අතීතයට ගිය රූප පිළිබඳව අපේක්‌ෂා රහිත වෙනවා. (ඒවා පස්‌සං භික්‌ඛවේ සුතවා අරියසාවකෝ අතීතේසු රූපේසු අනෙපෙඛෝ හෝති) . ඒ වගේම අනාගත රූප පිළිගන්නේ නැහැ. (අනාගතේ රූපේ නාභිනන්දනි). වර්තමාන රූප පිළිබඳව කලකිරීම පිණිස (නිබ්බිදාය), නොඇල්ම පිණිස (විරාගාය), තෘෂ්ණාව නැති කිරීම පිණිස (නිරෝධාය) පිලිපන් කෙනෙක්‌ බවට පත්වෙනවා. (පටිපන්නෝ හෝති)

සාමාන්‍ය පෘතග්ජන පුද්ගලයාගේ ස්‌වභාවය නිරන්තරයෙන්ම ලස්‌සන, ලස්‌සන රූපවලට ඇලී ගැලී වාසය කිරීමයි. රූපයේ අනිත්‍ය ස්‌වභාවය ඒ කියන්නේ වෙනස්‌වන ස්‌වභාවය ඔහු දකින්නේ නැහැ. ඔහු ඒ ලස්‌සන ලස්‌සන රූප පතමින් ඒවා තමාගේ යෑයි මුලාවෙන් රැවටී ඉන්නවා. ඒවාට සුභවාදී ප්‍රතිචාර දක්‌වමින් කාලය ගත කරනවා. එපමණක්‌ නොවෙයි. අතීතයේ දුටු රූප ගැනත් නැවත නැවත හිතමින් කාලය ගත කරනවා. ඒවා ගැන මධ්‍යස්‌ථ වෙන්නේ නැහැ. අනාගතයේ රූප ගැනත් ප්‍රාර්ථනා කරමින් ඉන්නවා. එවිට තමන්ගේ සිහි මුලාවීම සිදුවෙනවා. ඒ නිසා තමන් වර්තමානයේ දකින රූප ගැන යථාර්ථය දැකගන්න සමත් වෙන්නේ නැහැ. නමුත් අපි කළ යුතු වෙන්නේ මේ අනිත්‍ය වූ දුක්‌ වූ, අනාත්ම වූ රූප ගැන කළකිරීම පිණිස කටයුතු කිරීමයි. ඇලීම්, නැතිවීම පිණිස කටයුතු කිරීමයි. තෘෂ්ණාව දුරු කිරීම පිණිස කටයුතු කිරීමයි.

පින්වතුනි, ශබ්ද වුණත් අතීත වශයෙන්ද, අනාගත වශයෙන්ද අනිත්‍යයි. වර්තමාන ශබ්දවල අනිත්‍ය ගැන කියන්න දෙයක්‌ නැහැ. ඒවාත් අනිත්‍යය යි. ගන්ධ ගැනත් ඒ විදියට තමයි. අතීතයට ගිය ගඳ-සුවඳ අනාගත ගඳ-සුවඳ සියල්ලම අනිත්‍යයයි. වර්තමාන ගඳ-සුවඳත් එහෙමයි. රසයන් අතීත වශයෙනුත්, අනාගත වශයෙනුත් අනිත්‍යයයි. වර්තමාන රසයෙහි අනිත්‍ය ගැන අමුතුවෙන් කිවයුතු දෙයක්‌ නැහැ. එයත් අනිත්‍යය යි. ඒ වගේමයි පහසත් අතීත වශයෙනුත්, අනාගත වශයෙනුත් අනිත්‍යය යි. වර්තමානයේ තිබෙන පහසත් ඒ ආකාරයෙන්ම අනිත්‍යයයි. ඒ වගේමයි මේ අරමුණු. ඒවා අතීත, අනාගත වශයෙන් අනිත්‍යයි. වර්තමාන අරමුණුවල තිබෙන අනිත්‍ය ගැන අමුතුවෙන් කිව යුතු නැහැ.

එනිසා පින්වතුනි, මේ යථා ස්‌වභාවය අපි ඉතා ඉක්‌මනින් තේරුම් ගත යුතුයි. අපි සංසාරයේ මේ තාක්‌ කල් දිගින් දිගට ආවේ මේ රූපවලට ඇලී ගිය නිසා. ශබ්දවලට ඇලී ගිය නිසා. ගඳ-සුවඳවලට ඇලී ගිය නිසා. රසයට ඇලී ගිය නිසා. අරමුණුවලට ඇලී ගිය නිසා. එවිට අපි අතීතයට ගිය රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්‌පර්ශ, අරමුණුවලට ඇලෙන්නේ නැතිව කටයුතු කරන්නේ මොන ආකාරයෙන් ද මේ සූත්‍රයෙන් මනාව වටහාගත හැකියි. ඒ වගේම වර්තමානයේ මේ බාහිරායතන ගැන කටයුතු කළ යුතු ආකාරය ගැනත් මැනවින් ඉගෙන ගන්න ලැබෙනවා.

ඒ නිසා ආර්ය ශ්‍රාවක ශ්‍රාවිකාවන් ලෙස අපි කළ යුත්තේ පැහැදිලිව මේ කරුණු ඉගෙනගෙන අති දීර්ඝ වූ සංසාර ගමන නිමා කිරීමට ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා වදාළ උතුම් දහම් මඟට පැමිණීමයි. අප නිරන්තරයෙන්ම රැටවී සිටින මේ රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්‌පර්ශ අරමුණුවල සැබෑ ස්‌වරූපය තේරුම්ගෙන කටයුතු කළ යුතුයි. සියලුදෙනාටම මේ බාහිර ආයතන පිළිබඳව සැබෑ ලෙසම කළකිරීම ඇති කරගෙන, නොඇලීම ඇතිකරගෙන තෘෂ්ණාව දුරුකර ගැනීම පිණිසම මේ උතුම් දේශනාව උපකාර වේවා!
පූජ්‍ය පොල්පිටිමූකලානේ පඤ්ඤාසිරි හිමි

බෞද්ධ දර්ශනය යනු විශ්ව යථාර්ථයයි

‘මහණෙනි බුදුවීමට පෙරම බුදු නොවූ බෝසත් වූ මට මේ සිත පහළ විය. ඒකාන්තයෙන් ම මේ ලෝකයා දුකට පැමිණියේ ය. .....කවර කලෙක ජරා මරණ සංඛ්‍යාත දුකින් ඉවත් වීමක් වේ ද?” (බුද්ධ වග්ගය - ගෝතම සූත්‍රය)
බුද්ධත්වයට පෙර බෝසත් වූ එතුමා යථාභූත ඥානයෙන් යුක්ත ව යථාභූත පරිඥානයෙන් යුක්ත ව ඒ පදනමෙන් බුද්ධත්වය ට පත් වූ බවත්, බුද්ධත්වයේ දී ඥානය ඉක්මවා ප්‍රඥාව සමාධිය වූ විමුක්ති ඥාන දර්ශනය උදා වූ බවත් මෙහි දී පැහැදිලි ය. ලෝකෝත්තර ප්‍රඥාව, සමාධිය, යථාභූත ඥානය නොමැතිව සමාධිය යැයි වරදවා තේරුම් ගෙන ඇති බව කමටහන් සහිත සංස්කාර භාවනා තුළ සමාධිය වැඩීම, විදර්ශනා කිරීම භාවනා කිරීම අරුත් සුන් කෞශල්‍යය නොමැති ආධානග්‍රාහී පාරභෞතික අනුගතයක් පමණක් බව ප්‍රථමයෙන් ප්‍රකාශ කර සිටිමි. මේ පිළිබඳ ව බුද්ධ වචනයේ ප්‍රකාශනය මෙසේ ය.
“ප්‍රභාශ්වර මිදං භික්ඛ වේ .....අස්සුතවා ප්‍රථුජ්ජනො යථාභූතං නප්පජානාති තස්මා අස්සුතවතො ප්‍රථුජ්ජනස්ස චිත්ත භාවනා නත්ථිති වදාමි” (අශ්‍රැතවත් ප්‍රථග්ජනයාට - යථාභූත ඥානයක් නැති ප්‍රථග්ජනයාට චිත්ත භාවනාවක් අනුමත නොකරමි) ප්‍රභාශ්වර වග්ගය.
යථාභූත පරිඥානය අනුත්තර තථාගත ධර්මයෙන් උකහා ගෙන එයින් පරිඥානය ලබාගත් ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා මහා බෝධියේ ප්‍රබල ධර්මය කෙරෙහි සම්මා සතියෙන් සමාධියට භාවනාවක් ඇති අතර කෙළවරක් නොමැති හින්දු යෝග කමටහන් භාවනා, සංස්කාර භාවනා, හිත නිදන්ගත කරන වශීක්‍රම තථාගතයාණන් වහන්සේ අනුමත කොට නොමැති බව මේ අනුව පැහැදිලි ය. කිසිවක් නොදැන භාවනා කිරීම යනු නන්නත්තාර වී මංමුලා වීමකි. භාවනා ඇත්තේ මහා බෝධියේ අවකාශ සම අචින්ත්‍ය ධර්මයට ප්‍රඥා සමාධියට එක්වීම තුළ පමණි. මේ අනුව බුද්ධත්වයට පෙර බෝසතුන් වහන්සේ අවබෝධ කරගත් යථාභූත ඥානය කෙසේ වන්නේ දැයි සොයා බැලීම ඉතා වැදගත්ය.
යථාභූත ඥානය සම්භවය වන්නේ පරමාණුත්තර, අනු ඉක්මවා ගිය, අනුත්තර ධම්මචක්කය මනසේ ප්‍රවර්තනය වීමට සැලැස් වීමෙන් ය. පරමාණුත්තර සුඤ්ඤාතාවය උපයාගෙන වාසය කරව. මෝඝ රාජය සුඤ්ඤාතාවය අචේක්ෂණය කරව, සැම විටම අස්ථි (ඇත) නොවන, නස්ථි (නැත) නොවන මධ්‍යයෙන් ධර්මය ගනුව, ලෙස ප්‍රතිපදාව සූත්‍ර රාශිය දක්වා ඇත. පරමානුත්තර සුඤ්ඤාතාවය අනු ඉක්මවා ගිය අනුත්තර ධර්මය, අනුත්තර ධම්මචක්ඛං පවත්තිතං අප්පති වත්තියං තථාගතේන යන යෙදුම් වලින් මෙය පැහැදිලි වන්නේය.
යථාභූතය සැකැසෙන ධර්මය, රූප ස්කන්ධ වස්තු ඉන්ද්‍රිය අරමුණු චෛතසික සංකල්ප, ධර්මය නොවන්නේය. රූප සංඥා කොටගත් පඨවි ආපෝ තේජෝ වායෝ, විඥාන හෝ රූප වේදනා සංඥා සංස්කාර විඥාන හෝ කේසා ලෝමා නඛා දන්තා ධර්මය නොවන්නේය. සංඥා කොට ගත්, රූප වස්තු කොට ගත් අරමුණු විෂය කොට ගත්, සංකල්ප කොට ගත්, මාතෘකා කොට ගත්, ධර්මය, අනුත්තර ධර්මය නොවන්නේය. අනු ඉක්මවා ගිය ධර්මයේ “අනිස්සිතෝව විහරති” ලෙස තථාගතේන අභිසම්බුද්ධා ලෙස අර්ථ නිරූපිතය.

යම් කිසිවක නිශ්චිත වීම මනස ඉක්මවා යන්නේ ද එය අනිස්සිචෝත විහරති වේ. එය යථාභූත ධර්මයයි. අපගේ මනස පරිසරය ලෝකය විශ්වය සාධාරණව අනිශ්චිත වන්නේ කොහි ද? අවකාශයේ අනු අංශු ඉක්මවා ගිය විට මිස වෙන කොතන දී ද? අණු රාශිභූතය තුළ නිමිති සංඥාවේ රාශි භූතය භෞතික වේ. ස්කන්ධ රූප වේ. අනුත්තර ධර්මය වන්නේ අණු තුළ නොවේ. අණු ඉක්මවා ගිය අවකාශය සම සංඥා විරහිත යථාර්ථය තුළ ය. මෙයින් යථාභූත ඥානය සැකසෙන්නේ වේ. මෙය පාරභෞතිකයක් හෝ ආධානග්‍රාහී ආගමික ආනතයක් නොවේ. යථාභූතයේ අණු ඉක්මවා ගිය ධර්මයේ ‘ආගමික සිද්ධියක් නැත.
අණු ඉක්මවා ගිය යථාර්ථය මෙසේ පෙළ ගසමු.
ස්කන්ධය > රූපය > වස්තුව > පඨවි ආපෝ තේජෝ වායෝ > අණු > අවකාශ භූමිය > ශක්ති ව්‍යාප්තිය > අවකාශ සම > විඥාන වූ චේතනය නොවීම > (චේතෝ විමුක්තිය) පැරැණි විග්‍රහය. ස්කන්ධය > රූපය > මහා භෞතිකයෝ > මූල ද්‍රව්‍ය > (තඹ ඊයම් ගෙන්දගම් ඇලුමිනියම් යකඩ ආදී) පරමාණු ස්කන්ධ > බන්ධන > පරමාණු > පරමාණු අණු > (ඉලෙක්ට්‍රෝන ප්‍රෝටෝන න්‍යුටෝන ආදී අණු) ශක්ති කවච > ක්වොම්ටොම් ක්ෂේත්‍ර> අවකාශය > ව්‍යාප්තිය > අවකාශය සම අචින්ත්‍ය චේතෝ විමුක්තිය සංඥා නිරෝධය මෙය නවීන විග්‍රහයයි.
මෙහිදී යථාභූත අණු ඉක්මවා යන විට, අවකාශය සම වන ශක්ති මට්ටම් ඉක්මවා යන විට, සංඥා විරහිතව මනස සම්බන්ධ ව චේතනය නොවී විශ්ව ප්‍රකෘතිය හා එක් වන්නේ ය. චේතනය නොවීම, චේතෝ විමුක්තිය, සංඥා නිරෝධය විඥාන නිරෝධය, විමුක්තිය, විමුක්ති ප්‍රඥා දර්ශනය, නාම රූප නිරෝධය, ආදී ලෝකෝත්තර අර්ථය හා එක්වීමෙන් විශ්ව ප්‍රකෘතිය යන අචින්ත්‍ය වූ මනස බුද්ධ නම් වන්නේ ය. මේ බුද්ධ මනස නැතහොත් ඇත යන අර්ථයෙන් චේතනය කිරීමට හෝ සංකල්ප ගත කිරීමට නොහැක්කේ ය.
අවකාශ සම යන අර්ථය මුණ ගැසෙන්නේ සංඥා නිරෝධ දිගක් පළලක් නොමැති, මායිමක් නොමැති, චින්තනය නොවන සිතුවිල්ලේ සිටියදීම, සිතුවිල්ල නොවන උදාවන දාර්ශනික මනසෙහි ය. එය බුද්ධ මනස වේ. මෙය කරා යන යථාභූත අණු ඉක්මවා යන අවකාශය සම ශක්ති යථාර්ථය කෙරේ. බුද්ධිමත් ඥානය සියුම් බුද්ධියෙන් අනුත්තර ධර්මයෙන් ලබා ගත යුත්තේ ය. මේ පිළිබඳ අටුවාවන් අනන්ත ය. කෙටියෙන් එය මෙසේ පෙළ නඟමු.
අප්‍රමාණ වශයෙන් බොහෝ බලසම්පන්න බුද්ධියෙන්, ඉතා සියුම් ඥානයෙන්, අණු ඉක්මවා ගිය අනුත්තර ධර්මයෙන්, පරමාණු බිඳින්නට හැකි ඥානයෙන්, මේ යථාභූතයට මනස එල්ල කරමින්, අවධානය සහ ඒකාග්‍රතාවය ඇති කරමින්, බුද්ධත්වයේ, බුදුවරුන්ගේ නිවස වෙත පැණිය හැකිය. එක් අණුවක් තුළ නිදහස් ක්‍රියාකාරිත්වය ඇත්තේ යම් සේද සැම පරමාණු ගර්භයක් තුළම අණු ශක්ති ක්‍රියාකාරිත්වය ද එසේම වන්නේය. විරාමයකින් තොරව අවකාශ මධ්‍යයේ සකස් වීම් කැඩී බිඳී යාම්, චක්‍රාකාරව නැවත නැවත සිදුවන්නේය. ශක්ති අවකාශයේ ව්‍යාප්තිය තුළ සියල්ල චේතනයෙන් තොරව විවේකී වන්නේය. මේ සියල්ල මහා ශක්තිය තුළ අචින්ත්‍ය වශයෙන් චේතෝ විමුක්ති නම් වේ.
සියලු පරමාණු තුළ මතුවන ගූඪ ශක්තීන් ඒ සියල්ල මූලික ප්‍රණිධානයේ ගූඪ ශක්තිය වන්නේය. මනසේ ඇති නිර්මාණ නම්‍යතාවයට අනුව, අවකාශ මධ්‍යයේ ඒ සියල්ල නිර්මාණය වන්නේය. සෑම අණුවක් තුළම ජීවී සත්ත්වයන් සඳහා ප්‍රාතිහාර්යයක් සේ වන මේ චින්තනය වන නාමය ද රූපයක් වන මේ ශරීරය ද දැඩි ආශාවෙන් වන විඥානයෙන් මාතෘ ගර්භයේ පිහිටීම මේරීම විග්‍රහ කරන්නේය. අපගේ දැඩි ආශාවෝ හිරු එළියේ මෝරමින් පෙණත් දූවිලිත් තුළ කැටි ගැසී නාම රූප මිශි‍්‍රතය තුළ ගැබ තුළ මෝරන්නේ කෙසේ ද? යන්න බුද්ධ ක්ෂේත්‍රය අවබෝධ කරන්නේය. මෙය යථාභූත ඥානයේ අවබෝධ යයි.
මේ මහා විශ්වය ආලෝකය විහිදුවන කිරණයන්ගෙන්, විවිධ වර්ණයන්ගෙන් යුත් ප්‍රභා මණ්ඩලයන් යුත්, පරමාණුන්ගෙන් නිර්මාණය වී ඇත්තේය. ආලෝක කදම්බයන්ගෙන් යුක්තව විටෙක දූලි පටලයන්ගෙන් යුක්තව, ආර්ද්‍රථාවයන්ගෙන් යුක්තව, ආලෝඹ් තරංග මත, ශබ්ද තරංග මත, පරාවර්තනයක් වන ක්‍රියා සන්තතිය ග්‍රහණය කරන්නට නොහැක්කේය. ගිනිදැල්, වලාකුළු මත පරමාණු සංඝගාත වේ. විශ්වය අවකාශ මධ්‍යයේ කෘතකත්වය අචින්ත්‍ය වන්නේය. එම යථාභූතය අචින්ත්‍ය ශුන්‍යතාවය අස්ති නස්ති නොවන අවකාශ යථාර්ථය සත්‍යයය. එය වෙතින් බුද්ධත්වයට වැඩම කරන ලද අතර, එයින් නික්මෙන අනුත්තර ධර්මයෙන් බුද්ධත්වය අවබෝධ කරන ලද්දේ ය.
මෙම පරමාණු ගර්භයේ ශක්ති අචින්ත්‍ය යථාර්ථයේ බුදුන් වහන්සේගේ සම්මා සම්බුද්ධත්වය නචේතනා කරණි නිබ්බානං වන්නේ මෙම යෙදුමෙන්ය.
මෙම පරමාණු ගර්භයේ ශක්තීන්ගේ අවකාශ මධ්‍යයේ අසම සම අචින්ත්‍ය වූ සංඥා නිරෝධය ප්‍රදානය කරමින් අවකාශය කරන උතුම් යථාභූත ප්‍රදර්ශකත්වයට කෘත වේදිත්වය පළ කළ යුතුය. පරමාණුත්තර ධර්මයෙන් ඥානය වර්ධනය කරණ විශ්වීය ක්‍රියාකාරි තත්ත්වය වන බුද්ධ ක්ෂේත්‍ර හරහා ඥානය වර්ධනය කරමින් එම යථාභූත ඥානය මත බුදුන් වහන්සේ බුද්ධත්වයට පත් වූ බුද්ධත්වයේ බෝධි මණ්ඩලයේ ධර්මයට පිහිටා ගනිමින් ප්‍රඥාවට අභ්‍යාස කිරීම හැරෙන්නට ලෞකික සමත කමටහන් භාවනා සහ ආධාන ග්‍රාහී ආගමික අනුගතය අර්ථ විරහිත වන්නේය.
නිස්සිතං චලිතං - අනිස්සිතං චලිතං නස්ථි - යමක නිශ්චිත වූ මනස චලිත වේ විඥානවත් වේ. චේතනය වේ. අනිස්සිත වූ විට චලිත නොවේ. විඥාන නොවේ. විඥාන නොවන විට නාම රූප නොවේ. නාම රූප නොවන විට විඥාන නොවේ. නාම නොවන විට ජාති ජරා මරණ නොවේ. එම නිසා යථාභූත ඥානයෙන් අනිස්සිතය වෙත පැමිණිය යුතුය. යථාභූතය තුළ අනිස්සිතය වන්නේ පරම අණු ඉක්මවා ගිය ශක්ති අවකාශ මධ්‍යයේ සංඥා විරහිතව ශුන්‍යතාවයට ලක්වන චේතනය නොවන ද්වතාවයෙන් රූපමය මනස නොවන විටය. එම නිසා අනුත්තර ධර්මය සතිපට්ඨාන ධර්මයයි.
සති යනු සිහියයි. සිහිය වැඩියෙන් පිහිටන ස්ථානය පට්ඨනයයි. සිහිය වැඩියෙන් හැසිරෙන ස්ථානයෙහි පරමාණු යථාර්ථයෙහි අවකාශ මධ්‍යයේ නාම රූප සංඥා නොවීම සති පට්ඨානයයි. එම සතිපට්ඨානය අනිස්සිතෝච විහරති එහි යථාර්ථය නච කිඤීචි ලෝකේ උපාදියති යන්නයි. එහි යථාර්ථය සම් බෝධියේ අවබෝධ ප්‍රත්‍යක්ෂය වන චේතෝ විමුක්ති දර්ශන නිබ්බානයයි.
බුදුන් වහන්සේ යථාභූත ඥානයෙන් දර්ශනය වෙත පැමිණීමෙන් විමුක්ති ඥාන වෙත එක්ව අනිමිත්ත අප්පණිහිත සුඤ්ඤාත අර්හත් පල සමාධියෙන් නිරෝධ සමාපත්තියෙන් මහා බෝධි මූලයේ වැඩ සිටි සේක. යනුවෙන් වාර්තාගත කරන ලද්දේ මෙම යථාභූත ඥාන වර්ධනයයි. එම නිසා සියුම් බුද්ධියෙන් උපයා ගන්නා ලද අවකාශ මධ්‍යයේ අණු ඉක්මවා යන ශක්ති යථාර්ථය වන යථාභූත ඥානය වෙත පැමිණීම ඉතාම වැදගත් බව අවධාරණ්‍ය කරමු.
මෙම අණු ඉක්මවා යන අවකාශ මාධ්‍යයේ සංඥා නිරෝධ අර්ථය කෙරේ අපගේ අනුත්තර ධර්මය යෙදීම ආධානග්‍රාහින්ව පරිදි වැරදි සහගත බවත්, අණු ධර්මය ඉතා වැදගත් බවත් කිව යුතුය. විකල්පනයෙන් තොර වූ ලෝකෝත්තර මාර්ගයන් පිළිබඳව විශ්වමය විමුක්තිය පිළිබඳ උපක්‍රමය ඉගැන්වීම, දේශනය, විග්‍රහය පිළිබඳ කේන්ද්‍රය වන බෝධි මණ්ඩලයේ ධර්මයෙන් යෙදුම ඉතා වැදගත්ය.
බුද්ධ ක්‍ෂේත්‍රයක විශ්වීය ක්‍රියාකාරීත්වයක ආලෝක ධාරාවන් තුළ පරමාණු කෘතක බොහෝය. ඒකාලෝක කරන්නා වූ පාෂාණ කෘතක ආලෝක ධාරාවන්, විශ්වය අලංකාර කරන විවිධ ශබ්ද නිර්මාණය කරන්නා වූ විද්‍යුත් කම්පනයන් සහිත ආලෝක ධාරාවන්, ගිනිදැල්වල පැන නඟින ආලෝක ධාරාවන්, තද පෘෂ්ඨ තාරකා මඟින් දිලිසෙන ආලෝක ධාරාවන්, සියුම් කම්පනයන් සහිත ආලෝක ධාරාවන් බුද්ධ ක්‍ෂේත්‍ර හරහා ගමන් කරන තරංග ශක්තීන්, චුම්භක ක්‍ෂේත්‍ර හරහා ගමන් කරන ශක්තීන්, විශ්වමය අවකාශය හා සමව සීමාවකින් තොරව ව්‍යාප්ත වී ගුප්තව සැඟවී යන්නේය. මෙම අණු ඉක්මවා ගිය යථාභූත යථාර්ථය බුද්ධ යන්න අර්ථවත් වන ක්‍ෂේත්‍ර වන්නේය.
මෙම ආලෝක කිරණයන්ගෙන්, ශබ්ද තරංගයන්ගෙන්, ෂඩ් වර්ණයන්ගෙන්, මහා කම්පනයන්ගෙන්, පරාවර්තනයන්ගෙන්, දෝංකාරයන්ගෙන් සම්මා සම්බුද්ධත්වයේ බෝධි වෘක්ෂය සැරසී ඇත්තේය. දහසක් භූමින්වල අසංඛ්‍ය වූ පරමාණුත්තර අවකාශ මාධ්‍යයේ මනස පවත්වමින් බුද්ධ ක්‍ෂේත්‍රවල ගමන් කරමින් මෙම චේතෝ විමුක්ති අචින්ත්‍ය ධර්මය බෝමැඬදී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මස්තකප්‍රාප්ත කළහ. මෙම හැම බුද්ධ ක්‍ෂේත්‍රයන් තුළම අවබෝධයෙන් ලබන ආධ්‍යාත්මික ශක්තිය අතිමහත්ය. පරමාණුව නැමැති විශ්වීය නිර්මිතයේ කුඩා ඒකකයේ ගර්භයේ ක්‍රියාකාරිත්වය සියුම් බුද්ධියෙන් අවබෝධ කරගෙන, අවකාශයේ ව්‍යාප්තිය නැමැති අණු ක්‍රියාකාරිත්වයේ සංඥා නිරෝධය තේරුම්ගෙන, යෝනිසෝ මනසිකාරයෙන් උප්පත්ති මරණ සංඥා අයෝනිසෝ මනසිකාරය ඉක්මවා අචින්ත්‍ය නැමැති ඒක ව්‍යූහ සමාධියට යා ගන්ට මහා බෝධියේ ධර්මය බුද්ධ පුත්‍රයන්ට කෞශල්‍යය ප්‍රදානය කරන්නේය.
මහා බෝධියේ සම්මා සම්බුද්ධත්වයෙන් සැපයෙන ධර්මයේ ප්‍රවිවේකය සපයා දෙන්නා වූ විශ්ව යථාභූතයේ අවකාශයට අපගේ කෘතවේදිත්වය හිමිවිය යුතුය. අමරණීයත්වය මෙම යථාර්ථයයි. මහලු බව, රෝගය පැමිණෙන හැමවිටම බියට පත්වෙන මනස යථාභූතය පරිදි සිතීමේ ආත්ම දෘෂ්ටිය වන අතීත වර්තමාන අනාගත ත්‍රිකාලය හා අරමුණු විෂයෙහි අණුක්‍රමික සිතුවිලි නොවන ෂට ජීවිතයේ, මරණයේ විඥාපතිමය විඥානමය උගුලෙන් මිදී විශ්වීය අමරණීයත්වය අවබෝධ කරන විට ප්‍රකෘති විශ්ව යථාර්ථයේ (“විඥානස්ස නිරෝධෙන නස්ථි දුක්ඛන්ධස්ස සම්භවො”) ප්‍රවිවේකයට පත් විය හැකිය.
විශ්ව යථාභූතයේ සංඥා විරහිත අවකාශයේ උපත මරණය නොවන බැවින් ප්‍රවිවේකයට පත්විය හැක්කේය. සංඥාවේ නිරෝධය තුළ විඥානය ඉලෙක්ට්‍රෝනයේ අගට සාපේක්ෂ වන ශක්ති මාත්‍ර බව දත් විට මෙම ජීවිතය නිශා කාලය පැමිණෙත්ම අලුයම් කාලය පරිණතය වන තෙක්ම ප්‍රවිවේකයම වනු ඇත. පරමාභින්‍ය ආත්ම දෘෂ්ටි අවිද්‍යාව ද, උපත, මරණය පනවන විඥානය ද, යථාභූතය මැනැවින් දත් විට බැහැර කරයි ද එවිට ප්‍රබල ගැඹුරු නිශ්ශබ්ද්ථාවය වූ බෝධි මණ්ඩලයට එක්විය හැක්කේය.
මෙම යථාභූත ඥානය නිසා අපගේ හදවත් වල හා ඇසිපියෙහි ප්‍රමෝදය දිදුලන්නේය. සඳ මෝරා නැඟෙන තාරකා මණ්ඩල දිදුලන මධ්‍යම රාත්‍රියෙහි සම්මාසම්බුද්ධත්වය පරිපූර්ණත්වයට පත්වන්නේය. මෙම විශ්ව ඥානය ප්‍රඥා දර්ශය බවට පත්වූ වෙසඟ පොහොය දින මධ්‍යම රාත්‍රිය මනරම්ය. ප්‍රමෝද්‍යයය. මාධූර්යෙන් පිරීයන්නේය.
අවකාශය සම අචින්ත්‍ය යථාභූත ධර්මයෙන් ඔබගේ මනස සන්නද්ධ වන්නේ නම් අප හා සම්බන්ධ අමරණීයත්වය තේරුම් ගන්නේ නම් මේ සියලු බන්ධනයන්ගෙන් විනිර්මුක්ත වන්නේය. එය කිසිසේත් ආගමික ප්‍රාතිහාර්යක් හෝ කිසිදු ඉන්ද්‍රජාලයක් නොවන්නේය. ආත්ම සෙනෙහසින් තොර පරමානන්දයේ ප්‍රවිවේකය වන්නේය. මෙම ප්‍රවිවේකය විඥානය වූ චින්තනය තුළ නොවේ, චින්තනය තුළ ඇත්තේ මම + උපත + හා මරණයයි. සංඥාව ඉක්ම වූ අවකාශයේ අණු අග ශක්ති පුංජයන් ගේ අවකාශ සමථමයේ සංඥා නිරෝධයේ මේ කිසිවක් නොවන්නේ ය. චින්තනය ද නොවන්නේය. එවිට චින්තනය නොවන ප්‍රකෘතිමය මනස බුද්ධ මනස අමරණීයත්වයයි.
විශ්වයථාභූත අමරණීයත්වය යනු නොමැරී ජීවත්වන මම යන අදහස කිසිම ආකරයකින් ගන්නේ නැත. අමරණීයත්වය හා මරණය යන වචන දෙකම සංකල්ප ද්වයථාවයේ බැසගත් දෘෂ්ටීන්ය. චින්තනය ඉක්ම වූ, සංකල්ප ඉක්ම වූ, විශ්ව අවකාශ සම රූප සංඛාර විරහිත යථාර්ථය අමරණීයත්වය වේ. අමරණීයත්වය සංකල්පයක් හෝ චින්තනයක් නොවේ. එමනිසා චේතනය නොවීම, අමනිසිකාරය, අචින්ත්‍යය, සිතුවිල්ලෙන් තොර බව, විඥාන නොවීම, තණ්හා දිට්ඨි මාන නොවීම අමරණීයත්වය වේ.
මම යනු මම නොව හුදකලාවේ අවකාශයයි. අප සිටින්නේ හුදකලාවේ අවකාශයේ විවේකය තුළය. මෙම ශරීරය අවකාශයේ මීදුමක්, සුළඟක් වලාකුළක් සේ වන්නේය. මීදුම ඝනවී අප රූපවත් වන විට රූපයෙන් මම වී ඝන වන්නේය. ඝන භාවයේ ශරීරයෙන් මම වන්නේය. නමුත් ඝනවූ ශරීරය ධූලි බවට පත්ව, සුළඟේ විසිර යාමෙන් මීදුමෙන් වායු බවට විසිරී යන විට මම නොවී අවකාශය සම වන විට මනස ඒ බව අවබෝධ කරගෙන මනස අවකාශය සම වී අචින්ත්‍යයෙන් අමරණීය වන්නේය.
මෙම ගාම්භීර සනාතන සියුම් අනත්තාවචර මහාභූතයින්ගේ සංඥා විරහිත අප්‍රකාශිත සත්‍ය, අචින්ත්‍යයේ නිශ්ශබ්දථාවය වූ මහා නිරෝධ සමාපත්තියෙන් මහාබෝධිය තුළින් අලංකෘත වේ. දර්ශනයෙන් යුත් මහා බෝධියෝ ප්‍රඥාවම සමාධිය වන්නේය. සමාධියම ප්‍රඥාව වන්නේය. ප්‍රඥා සමාධියම භාවනාව වන්නේය. භාවනාව වෙනමත් ප්‍රඥාව වෙනමත්, සමාධිය වෙනමත් කථාකරන්නේ අවකාශ සම අචින්ත්‍ය ධර්මය වන මහා බෝධියේ ධර්මය නොදන්නා බැවින්ය. එමනිසා අචින්ත්‍ය මුණගස්සවන සෞන්දර්යේ ප්‍රමෝද්‍යයේ නවාතැන වන යථාභූතයේ කල්‍යාණ මිත්‍ර කථනයට දිගටම ශ්‍රවණ ඉන්ද්‍රිය යොමු කරන්න. බුද්ධ ක්‍ෂේත්‍රවලින් යථාභූතය මුණගස්සවන ඥානය අත්පත් කරගෙන අතීත වර්තමාන අනාගත කාලත්‍රයේ ගැටගැසුම හා අනුක්‍රමික සිතුවිල්ල තුළින්ම සිතුවිල්ලෙන් තොර බවට යන උත්කෘෂ්ට ධර්මය වෙතට එන්න.
මහා බෝධියේ මංගල්‍යය මනසේ යථාර්ථය බවට මේ ජීවිතය තුළදීම, ජීවිතය අතික්‍රමණය කිරීමෙන් එළඹෙන්න. මෙය වෙසක් මංගල්‍යයේ පණිවුඩයයි. ප්‍රමෝද්‍යයේ, සෞන්දර්යේ සහ කල්‍යාණ මිත්‍රත්වයේ ශ්‍රී හස්තය බුදුන්වහන්සේ හැම විටම දිගු කොට සිටින්නේ අනුත්තර ධම්ම චක්ක ප්‍රවර්තනයෙන් බුද්ධ ක්‍ෂේත්‍ර හරහා මහා බෝධියේ සන්දර්ශකයෙනි.

විසිතුරු ප්‍රතිභාන උපදවන අංගුත්තර නිකායෙන්


නො සිස් වූ පිණ්ඩපාතය වැළඳීමට නම්....


භික්ෂුව යැපෙන්නේ ගිහි පින්වතුන් දෙන සිවුපසයෙනි. ගිහි පින්වතුන් හා බැඳුණු දිවි පැවැත්මක් ඇති බව පැවිද්දා විසින් නිතර සිහිපත් කළ යුතු කාරණයක් ලෙස දසධම්ම සූත්‍රයේ දී (පරපටිබද්ධා මෙ ජීවිකාති පබ්බජිතෙන අභිණ්හං පච්චවෙක්ඛිතබ්බං) වදාළහ. දුසිල්ව සිට ගිහි පින්වතුන්ගේ ආහාර වැළඳීමට වඩා රත් වූ යගුලියක් ගිලීම මැනවැයි අග්ගික්ඛෙන්‍ධීපම සූත්‍රයේ දී බුදුරදුන් වදාළහ. ගිහියන්ගේ සිවුපස ලාභයට භික්ෂුව සුදුසුවිය යුතුයි. භික්ෂුත්වයට නොගැලපෙන කටයුතු සිදුකරමින්, ශාසනය පිරිහවන දුස්ප්‍රාඥ භික්ෂුව කසාවත දැරීමටවත් සුදුසු නොවන බව ධම්මපදයේ කියැවේ.
අංගුත්තර නිකායේ ඒක නිපාතයේ එන අච්ඡරාසංඝාතවග්ගයේ දී සාර්ථක භික්ෂු ජීවිතයක් ගත කිරීමට නම් අනුගමනය කළයුතු ප්‍රතිපදාව දැක්වේ. යම් භික්ෂුවක් ඇසුරුසණක් ගසන කාලයක්වත් අවම වශයෙන්
1. ප්‍රථම ධ්‍යානය වඩයි නම්
2. ද්විතීය ධ්‍යානය වඩයි නම්
3. තෘතීය ධ්‍යානය වඩයි නම්
4. චතුර්ථ ධ්‍යානය වඩයි නම්
5. මෛත්‍රී චිත්ත විමුක්තිය වඩයි නම්
6. කරුණා චිත්ත විමුක්තිය වඩයි නම්
7. මුදිතා චිත්ත විමුක්තිය වඩයි නම්
8. උපේක්ෂා චිත්ත විමුක්තිය වඩයි නම්


එම භික්ෂුව
1. අරිත්තජිඣතො විහරති - නොසිස් වූ අත් නොහළ ධ්‍යාන ඇතිව වෙසේ.
2. සත්‍ථුසාසනකරො ඔවාදපතිකරො - ශාස්තෘ අවවාදය පිළිගෙන ඊට අනුකූලව හැසිරෙයි. සත්‍ථුශාසනය ඉටු කරයි.
3. අමොසං රට්ඨපිණ්ඩං භුඤ්ජති - රටවැසියාගේ පිණ්ඩපාතය නොසිස්ව (ණය නොවී) අනුභව කරයි.

දුසිල්ව සාසනානුලෝම නොවන ක්‍රියාවල යෙදෙමින් දායකයන්ගේ සිවුපසය භුක්ති විඳීම ණයට කැමති. ණය ගැනීමකි. ඇසුරුසණක් ගසන කාලයක් ඉහත කී සිත් වඩා මෙපමණ ආනිසංස ලැබේනම් එම සිත් බහුලව වඩන භික්ෂුවට ලැබෙන ආනිසංස පිළිබඳ කවර කතාද? (කොපන වාදො යෙ නං බහුලීකරොන්ති)

වැඩිය යුතු සිත්

අච්ඡරා සංඝාතවග්ගයේ ඉහත කී අනුසස් ලැබීමට ඇසුරුසණක් හෝ වැඩිය යුතු සිත් පිළිබඳව සූත්‍ර 180 කින් කරුණු විග්‍රහ වේ. එම දීර්ඝ විස්තරය ඉතා සංක්‍ෂිප්තව පහත දක්වා ඇත.
1. ධ්‍යාන හතර වැඩීම (ප්‍රථම, ද්විතීය, තෘතීය, චතුර්ථ)
2. සිවුබඹ විහරණ වැඩීම (මෙත්තා, කරුණා, මුදිතා, උපෙක්ඛා)
3. සතර සතිපට්ඨාන වැඩීම (කායානුපස්සනා, වේදනානුපස්සනා, චිත්තානුපස්සනා, ධම්මානුපස්සනා)
4. සතර සම්‍යක් ප්‍රධාන වැඩීම (නූපන් අකුසල් නූපදවීම/ උපන් අකුසල් ප්‍රහාණය කිරීම/ නූපන් කුසල් ඉපදවීම/ උපන් කුසල් වැඩිදියුණු කිරීම)
5. සතර සමාධි වැඩීම (ඡන්ද සමාධි/ විරිය සමාධි/ චිත්ත සමාධි/ වීමංසා සමාධි)
6. පංච ඉන්ද්‍රිය වැඩීම (සද්ධින්‍ද්‍රිය / විරියන්ද්‍රිය/සතින්ද්‍රිය/ සමාධන්ද්‍රිය/ පඤ්ඤින්ද්‍රිය)
7. පංචබල වැඩීම (සද්ධා බල/ විරිය බල/ සති බල/ සමාධි බල/පඤ්ඤාබල
8. සප්ත බොජ්ඣංග වැඩීම (සති/ ධම්මවිචය/ විරිය/ පීති/ පස්සද්ධි/ සමාධි/ උපෙක්ඛා)
9. ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගය වැඩීම ( සම්මා දිට්ඨි , සම්මා සංකප්ප, සම්මා වාචා, සම්මා කම්මන්ත, සම්මා ආජීව, සම්මා වායාම, සම්මා සති, සම්මා සමාධි)
10. අධ්‍යාත්මයෙහි රූප, සංඥා හා අරූප සංඥා ඇතිව ස්වල්ප වූ හෝ බොහෝ වූ සුවර්‍ණ, දුර්වර්‍ණ රූපයත් දැක ඒවා මැඩ (අභිබවා) දනිමි, දකිමි යි යන සිත් වැඩීම (සංඥාව වැඩීම)
11. නීල, පීත, ලෝහිත, ඔදාත (නිල්, කහ, රතු, සුදු) වර්ණයන්ගෙන් යුතු රූප දැක අධ්‍යාත්මයෙහි අරූප සංඥාව වඩා, ඒවා අභිබවා දනිමි දකිමි යන සංඥාව වැඩීම.
12. රූප ධ්‍යාන ඇතිව රූපයත් දකියි, අධ්‍යාත්මයේ අරූප සංඥා ඇතිව බාහිර රූප දකියි, ශුභම යැයි ඇලුණු සියලු රූප සංඥා ඉක්මවා, පටිඝ (ගැටෙන) සංඥාවත් නැතිකර නානත්ව සඤ්ඤා මෙනෙහි නොකර, ආකාශය අනන්ත යැයි සිහි කරමින් ආකාසානඤ්චායතනයට ද විඤ්ඤාණය අනන්තයැයි විඤ්ඤාණඤ්චායතනයට ද කිසිවක් නැතැයි ආකිඤ්චඤ්ඤායතනයටද එය ද ඉක්ම වූ නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනයට ද ඉන්පසු සංඥා වෙදයිත නිරෝධයට ද පැමිණ වෙසේ.

(රූප, අරූප, ධ්‍යාන වැඩීම මෙහිදී අදහස් විය. සමථ භාවනා ක්‍රමයෙන් ලැබිය හැකි ඉහළ ම ආනිසංස නම් රූපාවචර හා අරූපාවචර ධ්‍යාන සමාපත්ති (පංචාභිඤ්ඤා අෂ්ට සමාපත්ති) වලට එළඹ විසීම වේ.
13. දස කසිණ වැඩීම (පඨවි, ආපෝ, තේජෝථ වායෝ, නීල, පීත, ලෝහිත, ඔදාත, ආකාස, විඤ්ඤාණ, ආලෝක)
14. දස සංඥා වැඩීම (අසුභ, මරණ ආහාරෙ පටික්කූ®ල සබ්බලෝකේ අනභිරත අනිත්‍ය, අනිත්‍යයෙහි දුක්ඛ, දුක්ඛයෙහි අනන්ත, පහාණ, විරාග, නිරෝධ යන සංඥාවන් වැඩීම මෙහිදී අදහස් වේ.
15. අනිත්‍ය සංඥාව, අනන්ත සංඥාව, මරණ සංඥාව, ආහාරයෙහි ප්‍රතිකූ®ල සංඥාව (කුසේ පමණට කුසගින්න ඇතිවිට පමණක් එය නිවා ගැනීමට ආහාරයක් ගැනීම, පුත්‍රමාංස උපමාව මේ සඳහා නිර්දේශිතය. රස තෘෂ්ණාවෙන් දුරුව සැහැල්ලු නිරෝගී දිවියට මෙම සංකල්පය නූතන ජන සමාජයට බෙහෙවින් උපකාර වේ) සර්ව ප්‍රකාරයෙන් ලෝකයේ (කාම වස්තුන්හි) නො ඇලෙන සංඥාව ද අට්ඨික සංඥාව, පුලවක (පණුවන් ගැසූ) සංඥාව, විනීලක සංඥාව විච්ෂිද්‍රක සංඥාව, උද්ධ්‍රමාතක සංඥාව වැඩීම.
16. දස අනුස්සති වැඩීම (බුද්ධානුස්සති, ධම්මානුස්සති, සංඝානුස්සති, සීලානුස්සති, චාගානුස්සති, දේවනානුස්සති, ආනාපානසති, මරණසති, කායගතාසති, උපසමානුස්සති)
මෙම සමථ භාවනාවන් වැඩීමත් සප්ත බොජ්ඣංග ධර්ම පෙරටුකරගත් සත්තිෂ් (37) බෝධිපාක්ෂික ධර්ම වැඩීමත් භික්ෂුවගෙන් සමාජය (දායක පක්ෂය) අපේක්ෂා කරන කරුණකි. මෙමඟින් අධ්‍යාත්මික සංවර්ධනය සිදුකරගත් නිවුණු භික්ෂුවට පමණක් සමාජයට සේවය (නිසිපරිදි)) කළ හැකි වේ. අධ්‍යාත්මික සුවය නොවිඳින කිසිදු භික්ෂුවකට සාර්ථකව ආත්මාර්ථ පරාර්ථ සාධනය වන සමාජ සේවාවක් ඉටුකළ නොහැකිය. වලේ වැටී සිටිමින් අප මෙන් ම වලේ වැටුණු අනිකකු ගොඩගැනීම කොහෙත්ම කළ නොහැක. අප වලෙන් ගොඩ වී වලේ වැටුණු අනිකුත් අය ගොඩගැනීම කළ හැක්කකි.
ඉහතින් දැක් වූ ආකාරයෙන් මොහොතක් හෝ අධ්‍යාත්මික සංවර්ධනය සිදුකරගත් භික්ෂුව ම, අත්නොහළ ධ්‍යාන ඇතිව, ශාස්තෘ අනුශාසනය මැනවින් ඉටුකරන අවවාද අනුගමනය කරන, ණය නොවී දායකයන්ගේ සිවුපසය වළඳන උතුම් පුද්ගලයකු බවට පත් වේ.
ඒකක නිපාතයේ අවසානයට දැක්වෙන කායගතාසති හා අමත යන වග්ගයන්හි කියැවෙනුයේ කායගතාසතිය වැඩීමෙන් ලැබෙන ආනිසංසයන්ය. කායගතා සතියේ වැදගත්කම සූත්‍ර රාශියකින් ප්‍රකාශිත වේ.
සමථ භාවනාවේ කමටහන් සතලිහකි. (40) එහි දස විධ අනුස්සති අතුරින් එකක නාමය ‘කායගතාසති’ නම් වේ. ශරීරයේ එක් එක් කොටස වෙන් වෙන්ව ගෙන අසුභත්වය නිරතුරුව මෙනෙහි කරන මෙම භාවනාව දෙතිස් කුණුප භාවනාව (32 ක් කුණුප කොටස්) ලෙසද ප්‍රකට ය. පිරුවානා පොත්වහන්සේ තුළ ආරම්භයේ දී සාමණේරපඤ්හයට අනතුරුව ද්වත්තිංසාකාරො යනුවෙන් දැක්වෙනුයේ කායගතාසති භාවනාව වැඩීමට උපකාරී වන පාලි පාඨයයි. සතර සතිපට්ඨානයන්ගෙන් කායානුපස්සනා භාවනාව අනුව පවතින සියලු භාවනා ක්‍රම ද මේ යටතට ගැනේ. එම දෙතිස් කුණුප භාවනාව විදර්ශනා භාවනාවට ද මූලාධාර වේ.

මුහුදු උපමාව

1. යමකු විසින් මහමුහුද සිතින් ස්පර්ශකොට මැනවින් දක්නා ලද්දේ නම් ඒ මහමුහුදට ගලා බසින කුඩා නදී - ගංගාවන් ද ඔහුගේ ඒ අවබෝධයට ඇතුලත් වූයේ වේ. එලෙසින්ම යමෙක් කායගතා සති භාවනාව වඩන ලද්දේ නම්, බහුලව භාවිත කරන්නේ නම් අෂ්ට විද්‍යාවන් ඇසුරු කරගත් සියලු කුසල ධර්ම ඔහු තුළ පිහිටියේ වේ. කායගතාසතිය වැඩීමේ පළමු ආනිසංසය මෙසේ දක්වා අනතුරුව ආනිසංස රැසක් කෙටියෙන් විවරණය වේ.
2. කායගතාසති යන එකම ධර්මය බහුලව වඩන්නාට එය මහත් වූ සංවේගය (මහතො සංවෙගාය) මහත් වූ අර්ථය (මහතො අත්‍ථාය) යෝගක්‍ෂේම ය, (යොගක්ඛෙමාය) (යෝගක්‍ෂේම යනු සතර ශ්‍රමණඵල වේ. - සෝවාන් ආදී) සිහිය හා සම්‍යක් ප්‍රඥාව (සතිසම්පඡඤ්ඤාය), ඥාන දර්ශන ප්‍රතිලාභය, දිට්ඨධම්ම සුඛ විහරණය සහ විද්‍යා - විමුක්ති - ඵල ප්‍රත්‍යක්‍ෂ කිරීම පිණිස උපකාරී වේ.
3. කායගතා සතිය බහුලව පුරුදු කල කල්හි කය (නාම හා කරජකාය) සන්සි‍ෙඳ්. (කායො පස්සම්භති) සිත ද සන්සිෙඳ්. (චිත්තම්පි පස්සම්භති) විතක්ක විචාරයෝ ද සන්සිදෙති. (විතක්ක විචාරාපි වුපසමන්ති) සියලු විද්‍යාභාගීය ධර්ම (විද්‍යා චරණ බුදුගුණ විග්‍රහයේ එන අෂ්ට විද්‍යාවන්) භාවනාවෙන් මුහුකුරා ගියේ වේ. (කෙවලාපි විජ්ජාභාගියා ධම්මා භාවනාපාරිපූරිං ගච්ඡන්ති)
4. කායගතාසතිය වැඩූ කල්හි, බහුලව පුරුදු කළවිට නූපන් අකුසල් දහම් නුපදීයි. උපන් අකුසල් දහම් ප්‍රහීණ වේ. නූපන් කුශල දහම් උපදියි. උපන් කුසල් දහම් වැඩි දියුණු වේ. විපුලත්වයට පත් වේ. (භීය්‍යොභාවාය වෙපුල්ලාය සංවත්තති)
5. කායගතාසතිය පුරුදු පුහුණු කිරීමෙන් අවිද්‍යාව (බුද්ධාදී අටතැන්හි සැකය) දුරු වේ. අර්හත්ව මාර්ග ඥානය නම් විද්‍යාව පහළ වේ. අස්මි මානය ප්‍රහීණ වේ. සත් වැදෑරුම් අනුශය ධර්ම සහ දස සංයෝජන ධර්ම ද ප්‍රහීණ වේ. (පහීයන්ති) කායගතාසතිය නිතර පුරුදු පුහුණු කළවිට ( භාවිතෙ බහුලීකතෙ) එය ප්‍රඥා ප්‍රභේදය පිණිස පවතියි. අනුපාදා පරිනිර්වාණය පිණිස හේතු වේ. අටළොස් ධාතුන්ගේ ලක්ෂණ අවබෝධ වෙයි. අටළොස් ධාතූන්හි නානාභාවය වැටහේ. අනේකධාතු පටිසම්භිදාව වේ.
7. කායගතාසතිය පුරුදු පුහුණු කරන්නා සෝවාන් ඵලය, සකෘදාගාමි ඵලය, අනාගාමී ඵලය, අර්හත්ඵලය (සච්ජිකිරියාය සංවත්තති) සාක්ෂාත් කර ගනියි. එමෙන්ම ඔහු ප්‍රඥාවේ වැඩිදියුණුවට පත් වේ. ඔහුගේ ප්‍රඥාව විපුලත්වයට පත් වේ. මහා ප්‍රාඥා බවට පත්වේ. ස්කන්ධාදී ධර්මවල පැතිරුණු වෙන් වෙන්ව දක්නා ප්‍රඥාව ඇතිවේ. ගැඹුරු ප්‍රඥාව ඇතිවේ. රාගාදී කෙලෙස් මැඩ පවත්වන භුරිප්‍රඥාව ඇතිවේ. මෙසේ ප්‍රඥාවේ නානා ප්‍රභේදයන් ඇතිව අවසන් සියලු සංස්කාරයන්හි කළකිරවන නිර්වේදික ප්‍රඥාව ඉපදවීමටද කායගතාසති භාවනාව උපකාරී වේ.
අමතවග්ගයේ දී - කායගතා සතිය වඩන්නාට, නිතර පුරුදු පුහුණු කරන්නාට ලැබෙන ඇගයුම් විවරණය වේ.
කායගතාසතිය පරිභෝග කරන්නාට අමෘතය නම් නිවන වළදයි. (පරිභුඤ්ජති) ඔහුගේ අමෘතය නොපිරිහිණි. ඔවුන් විසින්ම අමෘතය නිපදවා ගන්නා ලදී. කායගතාසතිය වැඩීම පමාකිරීම යනු අමෘතය ලබාගැනීම පමාකිරීමකි. අමෘතය යනු නිවනට යෙදෙන සමාන වදනකි. මෙම වග්ගයේ සූත්‍ර 24 කින් කායගතාසතිය වැඩීම යනු නිවන ලබා ගැනීමට (අවබෝධ කර ගැනීමට) වෙහෙසීමක් ලෙස දැක්වේ.
මෙම අමත වග්ගයෙන් ඒකක නිපාතයේ සූත්‍ර සියල්ල අවසන් වේ. ඒකක වග්ගයේ සූත්‍ර (ඒකක නිපාතස්ස සුත්තසහස්සං) දහසක් බව කියවුනත් සංඛ්‍යාත්මකව බුද්ධ ජයන්ති ත්‍රිපිටක ග්‍රන්ථ මාලාව අනුව අංගුත්තර නිකායේ ඒකක නිපාතයේ ඇත්තේ සූත්‍ර 663 කි. මෙය විමසිය යුතු කරුණකි.

‘දුක’ නිපාතය

අනතුරුව දුක නිපාතය (දෙකක් පිළිබඳව කියැවෙන කරුණු ඇති) ආරම්භ වේ. එහි වග්ග 17 කි. පළමු වග්ගයේ සූත්‍ර දහයට පමණක් පැහැදිලි නාමයක් දක්වා ඇත. සෙසු සූත්‍රයන්ගේ නාමයක් නොදැක් වේ. පළමු සූත්‍රය, දෙවන සූත්‍රය, තෙවන සූත්‍රය යනාදී ක්‍රමයෙන් එම සූත්‍ර නම් කර ඇත. දුක නිපාතයේ පළමු වග්ගයේ එන සූත්‍ර එකිනෙක විමසා බලමු.
1. වජ්ජ සූත්‍රය
සැවැත්නුවර ජේතවනාරාමයේදී භික්ෂූන් ඇමතූ තථාගතයන් වහන්සේ මහණෙනි, මෙහි වද්‍ය (අපරාධ) දෙකකි’ යි වදාළහ. (ද්වෙමානි භික්ඛවෙ වජ්ජානි) එම වජ්ජි දෙක නම්

1. දිට්ඨධම්ම වජ්ජය
2. සම්පරායික වජ්ජය යනුයි.

මෙහිදී දිට්ඨධම්මික වජ්ඡය යටතේ අපරාධ කිරීමෙන් මෙලොවදී විඳීමට සිදුවන දුක් වේදනා විවරණය වේ. වැරදි කළ සොර ආදී සමාජ අපරාධකරුවන්ට අතීතයේ පැමිණ වූ දෙතිස් වධ කවරේදැයි දැන ගැනීමට මෙම විවරණය උපකාරී වේ.
කසවලින් ගැසීම, වේවැලින් ගැසීම, මුගුරින් තැලීම, අත් සිඳීම, පා සිඳීම, අත් පා සතර ම සිඳීම, කණ් සිඳීම, නැහැය සිඳීම, කන් නාසා සිඳීම, බිලංගථාලික නම් වධය, සංඛමුණ්ඩික නම් වධය, රාහුමුඛ නම් වධය, ජෝතිමාලික නම් වධය, හත්ථ පජ්ජෝතික වධය, ඒරකවත්තික නම් වධය, චීරකවාසික නම් වධය, ඵණෙය්‍යක නම් වධය, බලිසමංසික නම් වධය, කහාපණක නම් වධය, ඛාරාපතච්ඡික නම් වධය, පලිසපරිවත්තික නම් වධය, පලාල පිට්ඨිත නම් වධය සිදු කරති. කකියන තෙල් ඉසීම, කීණ බල්ලන් ලවා කැවීම, දිවමත්ව ම හුල තැබීම, අසිපතින් ගෙල සිඳීම, ආදිය සිදුකරති.

බෙලිඅත්තේ නිහිලුව
සිරි ධම්මානන්ද මූලික පිරිවෙන්පති
රාජකීය පණ්ඩිත, ශාස්ත්‍රපති
හත්තොටුවේ ඉන්දරතන හිමි

කෙලෙසුන් ගෙන් මිදීමට තවත් කමටහන් දෙකක්‌



නිවන් දකින්න, ආස්‍රවයන් ගෙන් මිදෙන්න, කෙලෙසුන් ගෙන් මිදෙන්න, බුදුරජාණන්වහන්සෙ අප කෙරෙහි අනුකම්පාවෙන් තව කමටහනක්‌ දේශනා කරනව. ඒ, බොජ්ජංග ධර්මයන් ගැන. බුදුරජාණන්වහන්සෙ දේශනා කරනව, මහණෙනි නැවත ද අනෙකක්‌ කියමි. 

මහණ තෙම සප්ත බොජ්ජංග ධර්මයන්හි ධම්මානුපස්‌සීව වාසය කරනව. කොහොම ද භික්‌ෂුව මේ බොජ්ජංග හතේ ධම්මානුපස්‌සීව වාසය කරන්නෙ?

පළමුවැන්න සති සම්බොජ්ජංගය. හැම වෙලාවෙ ම තමන් ගෙ මනස පැත්තට නැඹුරු වෙල හොඳ අවධානයෙන් ඉන්නව - තමා තුළ සති සම්බොජ්ජංගය තියෙනව ද කියල හොඳට අවධානයෙන් ඉන්නව. එහෙම ඉන්නකොට තමන්ට තේරෙනව මම දැන් සිහිය අතහැරිල නේ ද ඉන්නෙ. සිහිය ගැන හොඳ අවධානයෙන් ඉන්නකොට තේරෙනව දැන් සිහියෙන් ඉන්නෙ කියල. නැත්නම් මෙච්චර වෙල සිහිය නැතිකමින් හිටියෙ කියල තේරෙනව. හැම වෙලාවෙ ම තමන් සිහියෙන් ද ඉන්නෙ නැතුව ද ඉන්නෙ කියන එක ගැන සිහිය තියෙන්න ඕන.

විරිය සම්බොජ්ජංගය කියන්නෙ තමන් කෙලෙස්‌ තවාගන්න ඕන කියන උත්සාහයෙන් ද ඉන්නෙ නැතුව ද ඉන්නෙ කියන එක ගැන සිහිය තබාගැනීම.

ධම්මවිචය තියන්නෙ නිතර ම දහමක්‌ සම්මර්ශනය කරමින්, දහම් කරුණු නුවණින් විමසමින් ද ඉන්නෙ කියන කාරණාවට සිහියෙන් ඉන්න ඕන.

ඊට පස්‌සෙ පීති බොජ්ජංගය කියන්නෙ තමන් තුළ නිරාමිස ප්‍රීති ස්‌වභාවයක්‌, ධර්මයෙන් යුක්‌ත නිරාමිස සතුටක්‌ ඇති ස්‌වභාවයක්‌ තිබෙනව ද නැද්ද කියන එක ගැන සිහියෙන් ඉන්න ඕන.

ඒ වගේ ම පස්‌සද්ධිය කියන්නෙ ධර්මය නිසා ම කයේ සන්සිඳුණ ගතියක්‌, රළු බව අඩු වෙච්ච ගතියක්‌ තමා තුළ තියෙනව ද නැද්ද කියල හොඳට සිහියෙන් ඉන්න ඕන.

ඊළ`ගට සමාධි - තමා තුළ චිත්ත සමථයක්‌ තියෙනව ද නැද්ද කියල සිහියෙන් ඉන්න ඕන.

උපෙක්‌ඛා - තමා තුළ උපේක්‌ඛා ස්‌වභාවයක්‌ තියෙනව ද නැද්ද කියල හොඳ සිහියෙන් ඉන්න ඕන.

මෙන්න මේ විදියට ඉන්න කොට තමන් තුළ සිහිය අතහැරිල ඉන්නෙ කියල කොයි වෙලාවක හරි දැනගත්තොත් ඒ මොහොතෙ දි ම සති නිමිත්තකට පැමිණිල සතිමත් වෙන්නට ඕන.

විරිය, පීති, ධම්මවිච, කියන සම්බොජ්ජංග තුන හිත න`ගා සිටුවන්නයි තියෙන්නෙ. පස්‌සද්ධි, සමාධි, උපේක්‌ඛා කියන සම්බොජ්ජංග තුන අරමුණු සංසිඳුවන්නයි තියෙන්නෙ.

ගින්නක්‌ අවුළුවන්න ඕන වෙනකොට තෙත දර දාලා බෑ. වියළි දර ම දාන්න ඕන. ගින්නක්‌ නිවන්න ඕන වෙනකොට වියළි දර දාලා හරියන්නෙ නැහැ තෙතමනය තියෙන්න ඕන. අන්න ඒ වගේ හිතේ විසිරුණු ගතිය වැඩි වෙලාවෙ දි ධම්මවිචය සම්බොජ්ජංගය, විරිය සම්බොජ්ජංගය, පීති සම්බොජ්ජංගය වඩන්න එපා. එවැනි විටක වැඩිය යුත්තේ පස්‌සද්ධි සම්බොජ්ජංගය, සමාධි සම්බොජ්ජංගය සහ උපේක්‌ඛා සම්බොජ්ජංගයයි.

නිදිබර ගතිය වැඩි වෙලාවට, සිත සැ`ගවිච්ච වෙලාවට පස්‌සද්ධි, සමාධි, උපේකඛා තුන අතහරින්න. විරිය, ධම්ම විචය, පීති කියන සම්බොජ්ජංග තුන ඇසුරු කරන්න.

මේ විදියට කරගෙන යනකොට මෙතන මෙනෙහි කරන්නෙක්‌ නැත, සත්ත්ව පුද්ගල නො වූ බොජ්ජංග ධර්ම පමණක්‌ ඇත කියන නුවණත් ඇති වෙනව. මේ ධර්මතා මගේ නැත්නම් තව කෙනෙක්‌ ගෙ කියල ගන්නෙ නැහැ.

ඔන්න ඔය මට්‌ටමට එනකොට තමන්ට ප්‍රීති ප්‍රමෝදය උපදිනව. ඒ නිසා ම හිත කය සන්සිඳිලා, සැපසහගත වෙලා, හිත සමාධි වෙලා, ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකලා, කලකිරිලා, නො ඇලිලා, ආස්‍රවයන් ගෙන් කෙලෙසුන් ගෙන් මිදෙනව.

ඊට පස්‌සෙ බුදුරජාණන්වහන්සෙ මේ සංසාරයෙන් එතෙර වීම සඳහා චතුරාර්ය සත්‍යය අනුව බලමින් වාසය කරන්න කියල දේශනා කරනව. කොහොම ද චතුරාර්ය සත්‍යය අනුව බලමින් වාසය කරන්නෙ?

මේ දුකයි කියල ඇත්ත ඇති හැටියෙන් දකිනව. මේ දුක්‌ඛ නිරෝධගාමිනී පටිපදාවයි කියල දකිනව. චතුරාර්ය සත්‍යය සිහි කරන්න සිහිය යොමු කිරීමයි මෙතන දි වෙන්නෙ. දවස පුරා ම කොයි වෙලාවෙත් චතුරාර්ය සත්‍යය අවබෝධ වන විදියට තමයි නිමිත්ත හසුරුවන්නෙ. එක්‌කො කුමක කුමන ඉරියව්වක හෝ හෝ දුක්‌ඛ සත්‍යය බලමින් ඉන්නව. සමුදය සත්‍යය ප්‍රකට කරගන්න බලනව. නිරෝධ සත්‍යය, මාර්ග සත්‍යය ප්‍රකට කරගන්න බලනව. මේ ධර්මතා හතර අවබෝධ කරගැනීම සඳහා හිත නැඹුරු කරගෙනමයි ඉන්නෙ. චතුරාර්ය සත්‍යය සතිපට්‌ඨානය කරගෙනයි ඉන්නෙ. සිහිය පිහිටුවන්නෙ මේ සත්‍ය හතරේ.

මෙනෙහි කරන දුක මොකක්‌ ද? ඉපදීම, ලෙඩ වීම, මහලු බව, මරණය, අප්‍රියයන් හා එක්‌ වීම, ප්‍රියයන් ගෙන් වෙන් වීම, හිතන දේ නො ලැබීම වගේ මෙන්න මේව තමයි දුක්‌. මෙතන දි හොඳට තේරුම් කරගන්න ඕන මේ දුකයි කියල නුවණින් තමයි දැනගන්න ඕන. ඒ කියන්නෙ දුක කියන එක නුවණින් අවබෝධ කරගන්න දුක්‌ විඳින්න ඕනමයි කියල දෙයක්‌ නැහැ. අනුරුද්ධ මහ රහතන් වහන්සෙ කියන්නෙ ගිහි කාලෙ දි නැත කියන වචනය වත් අහල නැති කෙනෙක්‌. රජ ගෙදර හැදුණු ඒ වගේ අයත් ඒ ඔක්‌කොම සම්පත් ජරා මරණයන් ගෙන් යුක්‌තයි කියල දුක අවබෝධ කරගත්ත. සැපයි කියල හිතන බ්‍රහ්මයා කියන තැනත් දුකයි කියන නුවණ අපිට තියෙන්න ඕන.

අපේ ඉස්‌සරහ මල් වට්‌ටියක්‌ තියෙනව් නම් මෙන්න මේකත් ජාතිය, ව්‍යාධිය, මරණය ශෝක, පරිදේව, උපායාස ස්‌වභාව කොට ඇති බව අපිට තේරෙන්න ඕන. අන්න එවිටයි දුක දන්නව කියන්නෙ. මේ මල් වට්‌ටියෙ දුක නැහැ. ඒත් මල් වට්‌ටිය නිසා දුක එන්න පුළුවන්. මේ මල් වට්‌ටියට තණ්‌හා කෙරුවොත් ඒ තණ්‌හාව නිසා ආපහු අපි උපදින්න බැරි ද? පුළුවන්. ඉපදුණොත් ලෙඩ වෙනව, මහලු වෙනව, මරණයට පත් වෙනව. ඒ ඔක්‌කොම දුක්‌ ආවෙ ඉපදුණ නිසයි. ඉපදුණෙ තණ්‌හාව නිසයි. තණ්‌හාව ඇති වෙන්න හිතෛෂී වුණේ නැද්ද මල් වට්‌ටිය? එහෙනම් දුකට හිත වූවක්‌ මිස නිවනට හිත වූවක්‌ නෙමෙයි නේ ද මේ මල් වට්‌ටිය? අපිව දුකට පත් කරන්න වෙනත් විදියකට පෙනී හිටින දෙයක්‌ මේ. මෙයා දුක හැටියට ම පෙනී හිටියොත් අපි ඇලෙන්නෙ නැහැ. සැප හැටියට පෙනී ඉඳිමින් දුකට ගෙනියන එකයි කරන්නෙ. කෙළින් ම ඇති වන දුකට වඩා කපටියි. දුකයි සැපයි දෙක ම දුකයි කියල තේරෙන්න ඕන.

ඊට පස්‌සෙ දුක්‌ඛ සමුදය සත්‍යය. දුක්‌ඛ සමුදය ආර්ය සත්‍යය කියන්නෙ මොකක්‌ ද? කාම තණ්‌හා, භව තණ්‌හා, විභව තණ්‌හා කියන මෙන්න මේ තුන් තණ්‌හාවයි දුක ඇති වෙන්නට තියෙන හේතුව. ඒ තණ්‌හාව උපදින්නෙ කොහෙ ද? පවතින්නෙ කොහෙ ද? ලෝකයේ යමක්‌ ප්‍රියයි නම් මධුරයි නම් තණ්‌හාව උපදින්නෙ එහියි. තණ්‌හාව පවතින්නෙ එහියි. එතකොට ලෝකයේ මොනව ද ප්‍රිය? මොනව ද මධුර?

තණ්‌හාව උපදින තණ්‌හාව පවතින කාරණා 60ක්‌ බුදුරජාණන්වහන්සෙ දේශනා කරනව. ආධ්‍යාත්මික ආයතන හයයි - ඇස, කන, දිව, නාසය, ශරීරය, මනස. බාහිර ආයතන හයයි - රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, පොට්‌ඨබ්බ, ධම්ම. විඤ්ඤාණ හයයි - චක්‌ඛු, සෝත, ඝාන, ර්ව්හා, කාය, මනෝ විඤ්ඤාණ. ස්‌පර්ශ හයයි - චක්‌ඛු සම්පස්‌සය, සෝත සම්පස්‌සය, ඝාන සම්මපස්‌සය, ජිව්හා සම්පස්‌සය, කාය සම්පස්‌සය, මනෝ විඤ්ඤාණ සම්පස්‌සය. වේදනා හයයි - චක්‌ඛු සම්පස්‌සජා වේදනා, සෝත සම්පස්‌සජා වේදනා, ඝාන සම්පස්‌සජා වේදනා, ජිව්හා සම්පස්‌සජා වේදනා, කාය සම්පස්‌සජා වේදනා, මනෝ සම්පස්‌සජා වේදනා. සංඥා හයයි - රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, පොට්‌ඨබ්බ, ධම්ම සංඥා. ෙච්තනා හයයි - රූප සංෙච්තනා, ශබ්ද සංෙච්තනා, ගන්ධ සංෙච්තනා, රස සංෙච්තනා, පොට්‌ඨබ්බ සංෙච්තනා, ධම්ම සංෙච්තනා. තණ්‌හා හයයි - රූප තණ්‌හා, ශබ්ද තණ්‌හා, ගන්ධ තණ්‌හා, රස තණ්‌හා, පොට්‌ඨබ්බ තණ්‌හා, ධම්ම තණ්‌හා. විතක්‌ක හයයි - රූප විතක්‌ක, ශබ්ද විතක්‌ක, ගන්ධ විතක්‌ක, රස විතක්‌ක, පොට්‌ඨබ්බ විතක්‌ක, ධම්ම විතක්‌ක. විචාර හයයි - රූප විචාර, ශබ්ද විචාර, ගන්ධ විචාර, රස විචාර, පොට්‌ඨබ්බ විචාර, ධම්ම විචාර.

මෙන්න මේ කාරණා හැටේ ම තණ්‌හාව උපදින්න පුළුවන්, පවතින්න පුළුවන්. 

පූජ්‍ය මාන්කඩවල සුදස්‌සන හිමි

බුදුදහම හා ධනාත්මක චින්තනය


ධනාත්මක චින්තනය පිළිබඳ නූතන මනෝ විද්‍යාඥයින් හා අධ්‍යාපනඥයින් විශේෂ අවධානයක්‌ යොමුකරඇති බව පෙනේ. මීට දෙදහස්‌ පන්සිය වසරකට පෙර ලොව පහළවූ බුදුරජාණන් වහන්සේද මේ පිළිබඳ ගැඹුරින් අවධානය යොමු කොට ඇත. බුද්ධ චරිතය, බුද්ධ දේශනා හා ශ්‍රාවක චරිත අධ්‍යයනය කරන විට ධනාත්මක චින්තනයේ ඵලය මැනවින් පිළිබිඹු වේ.

බුදුවීමට දස පෙරුම් දම් පිරූ බෝසතාණෝ ඒ මගින් ධනාත්මක ආකල්ප අනුව ක්‍රියාකළ සේක. උන්වහන්සේ පිරූ විර්ය පාරමිතාව සහ අධිෂ්ඨාන පාරමිතාව තුළින් ධනාත්මක චින්තනය කැපී පෙනේ. එමෙන්ම බුදුවූ ආත්මයේ ඉපදුණු විගස ප්‍රකාශ කළ 'අග්ගෝ හමස්‌මි ලෝකස්‌ස්‌ යනාදී උදාන වාක්‍යය, සත් පියුම් මත ගමන් කිරීම, සතර පෙර නිමිති දැක අධිෂ්ඨානශීලීව ගිහිගෙය අත්හැර පැවිදි වීම, සත්‍ය සොයා යාම, අවුරුදු සයක්‌ දුෂ්කර ක්‍රියා කරමින් කළ උත්සාහය ආදී අවස්‌ථා විශේෂිත අවස්‌ථාවන් වේ.

තම අරමුණු ඉටු කර ගැනීමේදී විවිධ බාධා සහ දුෂ්කරතාවන්ට මුහුණ පෑමට සිදුවෙයි. එම බාධක හා දුෂ්කරතා ජය ගැනීමට තම නොසැලෙන චින්තනය වෙසෙසින්ම වැදගත් වෙයි. බෝ මුල වෙත පැමිණි බෝසතුන් බුදුවීම සඳහා ඇති කරගත් චතුරංග වීර්යය ධනාත්මක චින්තනයේ සුවිශේෂ අවස්‌ථාවකි.

1. සිරුරේ සම් ගැලවී විසිර ගියත් බුදුවී මිස නොනැගිටිමි

2. සිරුරේ නහර ගැලවී විසිර ගියත් බුදුවී මිස නොනැගිටිමි

3. සිරුරේ ඇට කටු ගැලවී විසිර ගියත් බුදුවී මිස නොනැගිටිමි

4. සිරුරේ මස්‌ ලේ විසිර ගියත් බුදුවී මිස නොනැගිටිමි

මෙලෙස ඇතිකරගත් අධිෂ්ටානය නිසා බුද්ධත්වය වැනි උත්තරීතර පදවියක්‌ ලබාගැනීමට උන්වහන්සේ සමත්වූ හ. දිව්‍ය බ්‍රහ්ම මනුෂ්‍යාදීන්ගේ වැඳුම් පිදුම්වලට ලක්‌වූහ. අධිෂ්ඨානශීලී නොසැලෙන චින්තනයකින් ක්‍රියා කළ නිසා බුදු පදවිය හිමි කර ගැනීමට බෝ සතුන්ට හැකිවූවා සේ ඕනෑම පුද්ගලයකු නොසැලෙන සිතින් සිතකින් ක්‍රියා කරන්නේ නම් ලද නොහැකි ජයග්‍රහණයක්‌ නොමැත.

යම් ක්‍රියාවක්‌ ආරම්භ කිරීමේදී 'මට පුලුවන්, මම ප්‍රතිඵල ලබාගන්නවා, මම දිනනවා' යනාදී හැඟීමෙන් යුතුව ක්‍රියාකිරීමෙන් සාර්ථක ප්‍රතිඵල ලබාගත හැකියි. එසේ නොවී යම් ක්‍රියාවක්‌ ආරම්භයේදී එහි ප්‍රතිඵල ගැන සැකයක්‌ ඇතිකරගෙන ක්‍රියා කරන්නේ නම් ඉන් සාර්ථක ප්‍රතිඵල නෙලාගත නොහැකි ය. 'නැහැ බැහැ' ආදී සෘණාත්මක ආකල්පයෙන් ක්‍රියා කරන්නාට ජීවිතයේ සාර්ථක ප්‍රතිඵල නෙළාගැනීමට නොහැකි ය. හැම දෙයක්‌ම අමාරු, අපහසු, නොහැකි දේ ලෙස සිතීම පරාජිතයාගේ ස්‌වරූපයයි. එසේ සිතන කිසිවකුට සමාජයේ ශ්‍රේෂ්ඨ පුද්ගලයකු විය නොහැකිය. ඇතැමුන් ජීවිතයේ දියුණුව දෛවයට භාර කරයි. 'මේ අපි ලබා උපන් හැටි, අපේ කරුමෙ තමයි, ලැබෙන දෙයක්‌ ලැබේවි' මෙසේ සිතා ක්‍රියා කරන්නා සමාජයේ පසුපසට යයි. දියුණුව ලබා සමාජයේ ඉදිරියට යැමට නොහැකිය. සමාජයේ දියුණුව කරා පිය නගනුයේ අලුත් දේ සිතන නිර්මාණශීලීව කටයුතු කරන පුද්ගලයන් පමණි.

'නාචින්තයන්තෝ පුරිසෝ විසේසි මධිගච්ඡති' 

යන බුද්ධ දේශනාව අනුව අලුත් දේ නොසිතන පුද්ගලයා දියුණුවට පත් නොවන බව සඳහන් වේ. අද කළ යුතු දේ දැන් මහන්සියි, දැන් බැහැ, දැන් සීතලයි, දැන් නිදිමතයි කියා පසුවට කල් දැමීම තම පරිහානියට බාධාවක්‌ පමණක්‌ නොව පසුතැවීමට පවා හේතු වෙයි. සෑම මිනිසකු තුළ ම නිර්මාණශීලී දක්‌ෂතා පවතී. ඒවා ඉස්‌මතු කරගත හැක්‌කේ උත්සාහය හා චිත්ත ශක්‌තිය මගිනි. සිතේ ඇතිවන අවිදු, පසුබට හැඟීම් නිසා බොහෝ පිරිස්‌ පරිහානිය කරාම යති.

පුද්ගල අපේක්‌ෂා සාර්ථක කර ගැනීම සඳහා පුද්ගල චර්යාව හා සිතුවිලි කෙසේ සකස්‌විය යුතුද යන්න බුදුරදුන් සූත්‍ර ධර්ම රැසකින් පෙන්වාදී ඇත. කරණීය මෙත්ත සූත්‍රය අනුව තමා පළමු 'අත්ථ කුසල' පුද්ගලයකු විය යුතුය. අත්ථ යනු අරමුණයි. කුසල යනු දක්‌ෂතාවයි. තම අරමුණ ඉටුකර ගැනීමට තමා දක්‌ක්‍ෂයකු වීම මෙහිදී අදහස්‌ කෙරෙයි. අරමුණු සාර්ථක කර ගැනීමේදී තමා විසින් ඇතිකරගත යුතු දක්‌ෂතා පහළොවක්‌ පිළිබඳ කරණීයමෙත්ත සූත්‍රයේ සඳහන් වෙයි. එම කරුණු පහළොව අතර 'සක්‌කෝ' යන පළමු ගුණය සුවිශේෂ වේ. පොතපත කියවීමෙන්, ලියවීමෙන් අසා හෝ බලාසිටීමෙන් නැත හොත් ප්‍රගුණ කොට පුරුදු පුහුණුq කරගන්නා විට දක්‌ෂතා පුද්ගලයාට ඇති කරගැනීම ඉතා වැදගත් වෙයි. අදක්‌ෂ පුද්ගලයාට සමාජයේ ඉදිරියට යැම නොහැකි ය. මෙලොව පරලොව දෙලොවම පරාජිතයෙක්‌ වෙයි.

කුසල් හෙවත් දක්‌ෂතා දියුණු කර ගැනීම දෙලොව හිත සුව පිණිසත්, අකුසලය අයහපත පිණිසත් හේතු වෙයි. අතීතයේ හෝ පෙර ආත්මයක පුරුදු පුහුණු කරගත් කුසල් ඇත්නම් මෙලොවදී හෝ පරලොවදී තම හිතසුව පිණිසත් අකුසලය අහිත පිණිසත් පැවැතීම ලෝක ස්‌වභාවයකි. එනිසා පුද්ගලයා පරිත්‍යාගය, මෛත්‍රිය, කරුණාව, ප්‍රඥව යන කුසල සිතුවිලි උපදවාගෙන ඒ අනුව ක්‍රියා කළ යුතුය. බුදුදහම පුද්ගලයාගේ දියුණුවට මඟ පෙන්වා ඇති දහමකි. ඒ තුළ කිසිදු බල කිරීමක්‌ නොකෙරේ. බුදුරදුන් දිනක්‌ බමුණකු අමතා, 'බමුණ, ඔබ කැමැති නම් ඉදිරියට යන්න, අකමැති නම් ඉදිරියට නොඑන්න' යනුවෙන් දේශනාකොට ඇත. ඉන් පැහැදිලි වන්නේ සිතා මතා බුද්ධියෙන් තීරණ ගැනීමට බුදුදහම පුද්ගලයාට නිදහස දී ඇති අයුරුයි. බමුණා අමතා බුදුරදුන් එහිදී පැහැදිලි කරදෙන ලද්දේ දියුණුව කරා පියනැගීමට නම් පුද්ගල චිත්ත ශක්‌තිය, බුද්ධිය හා උත්සාහය අවශ්‍ය ම බවයි. යම් ක්‍රියාවක්‌ කිරීමේදී,

1. ආරම්භ ධාතු (යමක්‌ ආරම්භකිරීමට)

2. නික්‌ඛම ධාතු (ඉදිරියට කරගෙන යාමට)

3. පරක්‌කම ධාතු (බාධා මැඩගෙන යාමට)

4. ථාම ධාතු (බලවත් වීර්යයෙන් කිරීමට)

5. ඨිති ධාතු (ස්‌ථාවරව සිටීමට)

6. උපක්‌ඛම ධාතු (උපක්‍රමශීලී වීමට)

උත්සාහය තිබිය යුතු ය. එසේ නොවුව හොත් ක්‍රියාවක්‌ ඉදිරියට කරගෙන යැමට හෝ සාර්ථක ප්‍රතිඵල නෙළාගැනීමට නොහැකිය. තම ශක්‌තිය හා හැකියාව පිළිබඳ සැකයෙන් තොරව විශ්වාසවන්ත බව ඇතිකර ගත යුතුය. තම හැකියාව තමා විසින්ම පිළිගෙන ආත්ම විශ්වාසයෙන් ක්‍රියාකිරීමෙන් පමණක්‌ ම සාර්ථක ප්‍රතිඵල නෙළා ගත හැකිය. කුසීතකමින්, පසුබැසීමෙන් ක්‍රියා කිරීමේ සෘණ මනෝභාවය දුරු කළ කල්හි තමා පිළිබඳ තමාට විශ්වාසය ගොඩනගාගත හැකිය. අලස මානසික බවින් යුතු පුද්ගලයන්ට සමාජය තුළ දියුණුව සලසාගත නොහැකිය.

තමන් යම් ක්‍රියාවක්‌ සාර්ථක ප්‍රතිඵල ලැබීමේ අරමුණින් කරගෙන යන කල්හි ඊට බාධා ඇතිවිය හැකිය. බාධා ඇතිවූ පමණින් උත්සාහය බිඳදමාගත යුතු නොවේ. විකල්ප ක්‍රම තුළින් තම ජයග්‍රහණයේ දොරටු විවර කර ගත යුතුය. ඇතැමුන් තමන්ට ඇති ශක්‌තිය හඳුනාගෙන නැත. වෙනත් අයකු දෙන උපදෙස්‌ හෝ පිළිගෙන උනන්දුවඇතිකර නොගනියි. එබඳු තැනැත්තාට දියුණුවිය නොහැකිය. සෑම ජයග්‍රහණයකටම මාවතක්‌ ඇත. ඒ මාවත තම බුද්ධියෙන් සොයාගත යුතුය. එහෙත් අනුන් දෙන උපදෙස්‌ තමන්ට ගැළපේදැයි සිතා බැලීම කළ යුතුය. උගතුන්, බුද්ධිමතුන්, ලේඛකයන් ඔවුන්ගේ ජීවිත ශ්‍රේෂ්ඨ බවට පත් කරගෙන ඇත්තේ ස්‌වකීය ශක්‌තිය හඳුනාගෙන ක්‍රියා කිරීමෙනි. ඒ බව ඔවුන්ගේ චරිත අධ්‍යයනයෙන් පැහැදිලි වෙයි.

එදා බුදුරදුන් ස්‌වකීය බුද්ධිය යොදවා ක්‍රියා කිරීමෙන් තිලොවටම ශේ්‍රෂ්ඨ නායකයකු බවට පත් විය. එම පිළිවෙත අනුගමනය කළ ගිහි - පැවිදි දෙපිරිසද ලෝකයේ ශ්‍රේෂ්ඨත්වයට පත්ව දෙලොව දියුණුව සලසාගන්න. එම නිසා අප ආගමික ඉගැන්වීම මෙන්ම ශ්‍රේෂ්ඨ ලේඛකයන්ගේ ග්‍රන්ථ කියවීම, උගතුන්ගේ අදහස්‌ උදහස්‌ පිළිගෙන ක්‍රියා කිරීම, ඇහුම්කන්දීම, අධ්‍යයනය කිරීම, නිරීක්‌ෂණ හා පරීක්‌ෂණ කිරීම කළ යුතුය. එසේ කිරීමෙන් සෘණාත්මක චින්තනයෙන් මිදී ධනාත්මක චින්තනයක්‌ තුළින් සෑම ක්‍රියාවකම ජයග්‍රහණය උදාකරගත හැකිය.

ශාස්‌ත්‍රපති පූජ්‍ය විතාරන්දෙණියේ වජිරවංස හිමි

ආයතන පිරිසිඳ දැක සසරින් මිදෙන මග


නිවන් දකින්න උපකාර පිණිස බුදුරජාණන්වහන්සෙ අප කෙරෙහි අනුකම්පාවෙන් තවත් කමටහනක්‌ පෙන්නනව. ආධ්‍යාත්මික, බාහිර ආයතන ධර්මානුකූලව නුවණින් බලමින් වාසය කරන්න කියල. කොහොම ද ආධ්‍යාත්මික බාහිර ආයතන ධර්මානුකූලවබලමින් වාසය කරන්නෙ?

චක්‌ඛුඤ්ච පජානාති, ඇහැ දැනගන්න, රූපෙච පජානාති, රූපය දැනගන්න. මේ දෙදෙනා නිසා යම් සංයෝජනයක්‌ උපදිනව නම් ඒකත් දැනගන්න. නූපන් සංයෝජනය උපදින හැටිත්, උපන් සංයෝජනය දුරු කරන හැටිත්, නූපන් සංයෝජනය නූපදවන හැටිත් දැනගන්න.

මෙතන දි මම එක ආයතනයක්‌ දීර්ඝ වශයෙන් විස්‌තර කරන්නම්. ඒ අනුසාරයෙන් ඉතුරු ආයතන ටික ඔක්‌කොම දැනගන්න. චක්‌ඛුඤ්ච පජානාති කියපු න්‍යාය මයි. අර්ථය ඒ සමාන මයි.

පජානාති කියන්නෙ නුවණින් දැනගන්න ඕන කියන එක. කොහොම ද අපි ඇහැ දැනගන්න ඕන? අපි දන්නා වූ, අපි දක්‌නා වූ, අපි හිතාගෙන ඉන්න විදියට නෙමෙයි. බුදුරජාණන්වහන්සෙ දේශනා කරනවා ඇහේ නියම ස්‌වභාවය. අන්න ඒ විදියට යම් කිසි කෙනෙක්‌ දන්නව නම් තමයි චක්‌ඛුඤ්ච පජානාති කියන්නෙ. ඇත්ත ඇති හැටියෙන් දැක්‌කමයි අපට බොරුව අහු වෙන්නෙ. මේක තමයි සංයෝජනය කියල අහුවෙන්නෙ එතකොටයි.

ඇහැ කියන්නෙ සතර මහා ධාතූන් නිසා හටගත්ත උපාදාය වූ රූපයක්‌. ඒක ආධ්‍යාත්මිකයි. අනිදස්‌සනං, කවදා වත් දකින්න බැරි එකක්‌. අතීතයෙ දි අපිට අපේ ඇහැ පෙනිලත් නැහැ. දැන් ද ඇහැ පෙනෙන්නෙ නැහැ. ඇහෙන් හැම දෙයක්‌ ම බලන්න පුළුවන් වුණාට ඇහැට ඇහැ බලන්න පුළුවන් ද? බැහැ. එතකොට හොඳට තේරුම් කරගන්න ඕන ඇහැ කියන එක කවදා වත් ම දැකල නැති බව.

ඊට පස්‌සෙ ඇහැ කියන එක පෙර නො තිබී ම හටගෙන ඉතුරු නැතු ව ම නැති වෙන එකක්‌. ඇහැ කියන එකේ ලක්‌ෂණ තමයි, ආධ්‍යාත්මිකයි, ඒ කියන්නෙ තමා තුළ පවතින එකක්‌. දකින්න බැරි එකක්‌. ගැටෙන එකක්‌, පෙර නො තිබී ම හටගන්න එකක්‌. ඉතුරු නැතු ව ම නැති වෙන එකක්‌. අවිද්‍යාවෙන් හටග්න්න, කර්මයෙන් හටගන්න, තණ්‌හාවෙන් හටගන්න, ආහාරයෙන් හටගන්න එකක්‌ කියල බුදුරජාණන්වහන්සෙ පෙන්නුව.

ඊට පස්‌සෙ රූපෙච පජානාති, බාහිර රූපය නුවණින් දකින්න. බාහිර රූපය කියන කොට සතර මහා ධාතූන් ගේ උපාදාය රූපයක්‌ වූ, සනිදස්‌සනං, දකින්න පුළුවන්. නිල් කහ රතු කොළ වගේ නොයෙක්‌ වර්ණ පෙනෙන බව උදාහරණයක්‌. ඒ රූපයෙ ස්‌වභාවයත් පෙර නො තිබී ම හටගන්නව, ඉතුරු නැතු ව ම නැති වෙනව. ඒ රූපය බාහිරයි. එය ද අවිද්‍යා, කර්ම, ආහාර කියන ප්‍රත්‍යයන් ගෙන් හටගත් එකක්‌ කියල උන්වහන්සෙ පෙන්නුව.

දැන් එතන දි පොඩි ධර්මතාවක්‌ තියෙනව බලන්න. මේ රූපය කියන එක වර්ණ සටහනක්‌. වර්ණ රූපයක්‌. රූපංච පජානාති කියනකොට රූපය වර්ණ සටහනක්‌ කියල තේරුම් ගන්න ඕන.

මෙන්න මේ ඇහැයි රූපයයි දෙදෙනා තේරුම් ගත්තහම පුළුවන් ඒ දෙදෙනා නිසා උපන්න සංයෝජනය හඳුනගන්න. ඇහැට පෙනෙන්නෙ අර කියපු විදියේ රූපයක්‌ විතර මයි. මෙතන දි රූපය කියනකොට බිත්තියක ඇඳපු මහ විශාල චිත්‍රයක්‌ වගේ. චිත්‍රයක්‌ කියන්නෙ වර්ණ සටහනක්‌. දැන් ඔය චිත්‍රය ඇතුළෙ නොයෙක්‌ නොයෙක්‌ බඩුමුට්‌ටු තියෙන්න පුළුවන් ද? ගෙවල් දොරවල්, ළිං, කළ, මුට්‌ටි, මිනිස්‌සු තියෙන්න, ඉන්න පුළුවන් ද? චිත්‍රයක්‌ ඇතුළෙ ඉන්න පුළුවන් ද බැරි ද? ඉන්න බැහැ. චිත්‍රෙ නම් චිත්‍රෙ ම නෙ?

ඔන්න බලන්න බුදුරජාණන්වහන්සෙ පෙන්නනව, මේ ලෝකෙ චිත්‍ර මිස කාමය නෙමෙයි. සංකප්ප රාගො පුරිසස්‌ස කාමො, කාමය කියල කියන්නෙ පුද්ගලය ගෙ සංකල්පනාව. සංකල්ප වශයෙන් උපදින රාගයයි කාමය. දැන් විශාල චිත්‍රයක්‌ තියෙනව නම් මේ චිත්‍රය දිහා බලාගෙන අන්න ගහක්‌, අන්න මනුස්‌සයෙක්‌ කියල අපිට හිතන්න බැරි ද? පුළුවන්. මනුස්‌සයෙක්‌ ගහක්‌ කියල හිතුවට එතන චිත්‍රයට මොකද වුණේ? චිත්‍රය චිත්‍රය මයි. චිත්‍රයට ගහක්‌ හෝ මනුස්‌යෙක්‌ ඉන්නව ද? නැහැ. චිත්‍රය ගහක්‌ හෝ මනුස්‌සයෙක්‌ හෝ කරන්නෙ කවුද? අපි. කාමය කියන්නෙ සංකප්ප රාග වශයෙන් උපදවගන්න එකක්‌.

අපි හිතමු මේ මොහොතෙ දි අපිට මේ පෙනෙන දේ මේ විදියට ම ඡායාරූපයකට න`ගල එල්ලුවොත්, ඔය ඡායාරූපයෙ සත්ත්වයො හෝ පුද්ගලයො හෝ ඉන්න පුළුවන් ද? බැහැ. එහෙනම් මේ දැනුත් ඇහැට පෙනෙන්නෙත් ෆොටෝ එකක්‌. මේ ෆොටෝ එකේ ඇතුළ ඇත්ත වෙලා, සත්ත්වයෝ පුද්ගලයෝ මේ ෆොටෝ එකේ ඉන්නව කියල අපිට දැනෙන මට්‌ටමට තමයි සංයෝජන කියන්නෙ. කාම රාග සංයෝජන.

අර බිත්තියෙ ඇඳපු චිත්‍රය ඇතුළෙ මිනිස්‌සු ගෙවල් දකින්න පුළුවන් නෙ. ඒ විදිය මයි මේ ඇත්තයි කියල අපි හිතාගෙන ඉන්න ''චිත්‍රය'' ඇතුළෙත් අපි මනුස්‌සයො දකිනව, ගෙවල් දකිනව. මේ ඇත්තයි කියල අපි හිතාගෙන ඉන්න වෙලාවෙ දිත්, අර වෙලාවෙ දිත් සිද්ධිය එක මයි. එතකොට රූපෙච පජානාති කියනකොට හොඳට දැනගන්න ඕන ඇහැට පෙනෙන්නෙ වර්ණ සටහනක්‌ විතරමයි. ඒ වර්ණ සටහන පෙනෙන කොට මේ මනුස්‌සයෙක්‌, මේ ගහක්‌, මේ ගෙයක්‌ කියල ඒ ඒ හැඩ සටහන් හිතෙන් සිහි කරල, මිල කරල, බඩු භාණ්‌ඩ හදල තියෙන්නෙ අපි. චිත්‍රෙ ඇතුළෙ නොයෙක්‌ බඩු භාණ්‌ඩ හදල තියෙන්නෙ අපි නෙමෙයි ද? අපි තමයි. චිත්‍රෙ චිත්‍රෙ මයි. ඒ වගේ මේ දැනුත් චිත්‍රෙ වගේ කියල හඳුනගන්න. 

කැමරාවක්‌ අරගෙන මේ වෙලාවෙ පෙනෙන දේ මේ විදියට ම ඡායාරූපයට න`ගන්න බැරි ද? පුළුවන්. දැන් ඇහැට පෙනෙන මට්‌ටමයි කැමරා කාචයට අහු වුණේ. එහෙනම් ඇහැට පෙනෙන්නෙත් ෆොටෝ එකක්‌ විතර මයි. ෆොටෝ එක ඇතුළෙ පුද්ගලයො, සත්ත්වයො ඉන්නව කියන හැ`ගීමක්‌ ඇති වෙනව නම් ඇති වෙල තියෙනව නම් ඇහෙන් බලන කොට සත්ත්තවයො පුද්ගලයො ඉන්නව කියල හැ`ගීමක්‌ ඇති වෙනව නම් ඇති වෙලා තියෙනව නම් අන්න ඒක දැනගන්න, මොකක්‌ කියල ද? කාම රාග සංයෝජනය. 

බුදුරජාණන්වහන්සෙ පෙන්නුව ඇහැ කවදාවත් දකින්න බැහැ. ඒ වගේ ම ඒක තමා තුළ වූවක්‌. ඒ වගේ ම පෙර නො තිබීම හටගෙන ඉතුරු නැතු ව නැති වෙනව කියල. ඇහේ ඇත්ත එහෙම පෙන්නුව ම අපිට තේරෙන්න ඕන ඇහැ බලන්න පුළුවන් කියල අපිට හිතෙන මට්‌ටමක්‌ තියෙනව නම් මෙන්න මේක තමයි සංයෝජනය කියල. ඉඳගන්න, හිටගන්න, නිදාගන්න, ඇවිදින හතර ඉරියව්වෙ දි ම ඇහැක්‌ තියෙනවා කියල දැනෙන මට්‌ටම තමයි සංයෝජනය.

ඇහැ පෙර නො තිබී ම හටගෙන ඉතුරු නැතුව නැති වෙන එකක්‌ වුණත්, ඇති බවට වැටහෙන එක තමයි කෙලේසය. අපේ ඇහැ බාහිරින් දකින්න පුළුවන් කියල හිතෙනව නෙ කණ්‌ණාඩියෙන් බලනකොට. එහෙම නැත්නම් ෆොටෝ එකකින් අපේ ඇහැ දකින්න පුළුවන් කියල හිතෙනව නේ. ඒ දකින්න පුළුවන් කියල හිතෙන ටික තමයි කෙලේසය. මෙන්න මේ විදියට ඇහැ ගැන තේරුම් කරගන්න ඕන.

අයොනිසො මනසිකාරය නිසා මේ සංයෝජන ඇති වෙනව. යොනිසො මනසිකාරය පැවැත්වීමෙන් සංයෝජන නැති කරන්න පුළුවන්. මේ විදියට ඇහෙන් පෙනෙන දේ වගේ ම කනට ඇහෙන දේත් සොතංච පජානාති, සද්දෙච පජානාති. සද්දයක්‌ ඇහුණොත් ඒකත් චිත්‍රයක්‌ වගේ. මේ ගිරවෙක්‌ ගෙ සද්දෙ, කපුටෙක්‌ ගෙ සද්දෙ, බල්ලෙක්‌ ගෙ සද්දෙ කියල ශබ්දය එක එක දේවලට හදන්නෙ අපි හිතෙන්. එතකොට තමයි සද්දෙ කාම වෙන්නෙ.

අපි නිකමට කියමු අපිට මොනව හරි සද්දයක්‌ ඇහෙනව. අපේ භාෂාව නො තේරෙන අන් භාෂාවක කෙනකුටත් ඒ සද්දය ඇහුණොත්? සද්දය අහෙන මට්‌ටම, සොත විඤ්ඤාණය විඤ්ඤෙයය වෙන මට්‌ටම දෙන්නට ම එකයි. ඒත් අසවලා මෙහෙම කිව්ව කියල මැවෙන්න දෙයක්‌ එයාට නැහැ. මේ සද්දය අරභයා අපි හදාගත් දේවල් තමා බල්ල ගෙ සද්දෙ, කපුට ගෙ සද්දෙ, ගිරව ගෙ සද්දෙ කියන එක. සද්දය "කෙනෙක්‌ ගෙ" කියල දැනුණොත් හොඳට දැනගන්න ඒ ශබ්දය අරභයා ඇති වූ සංයෝජනයයි.

ඒ වගේ ගන්ධය (නාසය), රසය (දිව), ස්‌පර්ශය (කය), ධර්මාරම්මණ (මනස) ඇතුළු ආයතන හය ම එහෙමයි. මෙන්න මේ විදියට ආයතන ටික ගැනත් දන්නව, ඒ නිසා ඇති වන සංයෝජන ගැනත් දන්නව. එතකොට සත්ත්ව නො වූ පුද්ගල නො වූ ආයතන ටික පමණක්‌ ඉතුරු වෙනව. මේ ආයතන හය ඇසුරු කරගෙන තමන් තුළ ඇති කරගත්තු සංයෝජන මාත්‍රයක්‌ විතරයි සත්ත්ව පුද්ගල ආත්ම කියන හැ`ගීම කියල ආයතන ටික වෙන ම පැත්තකටත් සත්ත්ව පුද්ගල ආත්ම ස්‌වභාවය වෙන ම පැත්තකටත් එනව.

මෙන්න මේ විදියට තමන් තුළත් අනුන් තුළත් ආයතන ටිකේ ආයතන ලක්‌ෂණ හොඳට දැනගන්නව. ආයතන කෙනෙක්‌ ගෙ ය, ආයතන කෙනෙක්‌ ය කියන හැ`ගීම මනස පිළිබඳ වූවක්‌. ඒක සංයෝජනයක්‌ කියල ඒ ධර්මතා ටික වෙන ම දකිනව. මේ විදියට ආයතන ටිකයි සංයෝජන ටිකයි වෙන වෙන ම දැක්‌කහම මේ ආයතන කිසිවක්‌ සත්ත්වයෙක්‌ හෝ පුද්ගලයෙක්‌ කියල ගන්නෙ නැහැ. ඇහැ මගේ රූපෙ මගේ කියල ගන්නෙ නැහැ. ඇහැ වෙනමත් මගේ කියන හැ`ගීම වෙනමත් තේරෙනව. ආයතන ටික වෙන ම දැක්‌කහම සංයෝජන වෙන ම දැක්‌කහම ඒ ස්‌කන්ධ ටිකත් කෙලෙස්‌ ටිකත් වෙන් වෙන් කරල තේරෙනව. එතතකොට කෙලෙසුන් ගෙන්, සංයෝජනයන් ගෙන්, හැ`ගීම්වලින් මේ ආයතන ටික පරාමර්ශනය කරන්නෙ නැහැ. ආයතනයන් ගේ ආයතන ලක්‌ෂණ පමණක්‌ ඉතුරු වෙලා සත්ත්ව පුද්ගල හැ`ගීම මනෝ විඤ්ඤාණ සම්පස්‌සයෙන් උපදින හැ`ගීම් මාත්‍රයක්‌ ය කියන නුවණ ඇති වුණහ ම මේ ධර්මතා දෙක වෙන් වෙනව.

ඔන්න ඔය මට්‌ටමට එනකොට තමන් ගෙ හිතට ලොකු ප්‍රීතියක්‌ ලොකු ප්‍රමෝදයක්‌ ඇති වෙනව. ඒ ප්‍රීති ප්‍රමෝදය නිසා ම හිත කය දෙක සංසිඳිල, සැප සහගත වෙල, හිත සමාධිගත වෙලා, ඇත්ත දැකල කලකිරිලා, කෙලෙසුන් ගෙන් ආස්‍රවයන් ගෙන් මිදෙනව.

මෙන්න මේ විදියට ආයතනයන් පිරිසිඳ දැකලත් මේ සසරින් මිදෙන්න හැකි බව බුදුරජාණන්වහන්සේ දේශනා කළා. 

පූජ්‍ය මාන්කඩවල සුදස්‌සන හිමි
පූජ්‍ය මාන්දන්කඩවල සුදස්‌සන හිමියන්ගේ ධර්ම දේශනයක්‌ ඇසුරිණි.