ශ්‍රද්ධා බලය පුද්ගලයන්ට අමා මහ නිවනට මග පාදා දෙන්නට තරම් පුදුම බලයක් ශක්‌තියක්‌ දරන බව දන්නේද...? දුර්මුඛ නොවී නියම ශ්‍රද්ධාව ඔබ තුළත් ඇති කර ගතහොත් නිසැකයෙන්ම ඔබ පියවරෙන් පියවර ගමන් කරන්නේ නිවන් සුව දෙසට ම බව අමතක නො කළ යුතුය. කවර බලවේගයකින්වත් ඔබේ ගමන් මඟ වෙනස්‌ කරන්නටද පිළිවන්කමක්‌ නැත.

දහම් නුවන සෑම දෙනාටම පහල වේවා !

විශ්වයේ බලවන්තයා සම්මා දිට්‌ඨිය


සම්බුදුරජාණන් වහන්සේ දෙසා වදාළ ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගය හෙවත් මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව හෙවත් චතුරාර්ය සත්‍යයේ සතරවැන්න වන දුක නැති කිරීමේ මාර්ගය හෙවත් නිර්වාන මාර්ගයේ ප්‍රථමය මුලු ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේම මගපෙන්වන්නා සැටියට සම්මා දිට්‌ඨිය යනුවෙන් හඳුන්වන මහා බලවන්තයාගේ ක්‍රියාපටිපාටිය නම් යහපත් සම්මා දැකීමෙන්ම විමසා බලමු.

සම්මා දිට්‌ඨ§ය හෙවත් යහපත් දැකීම තුළ මුලු අරියඅටමගම ගොඩනැගී ඇත. නිවනේ එකම ප්‍රතිපදාව වන මුලු මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව යහපත් දැකීම මත ගොඩනැගී ඇත. අපි කෙටියෙන් මෙම සම්මා ප්‍රතිපදාව එකින්එක විග්‍රහකොට ගතහොත් හදවත් තුළින් සම්මා දැකීම කෙතරම් සහනයක්‌ දැයි කෙතරම් වැදගත් දැයි අප ඔබට වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම තේරුම් යාවි.

සම්මා සංකප්ප - සිත්සතන් තුළ ඇතිවන යහපත් වූ සංකල්පයන් යහපත් ෙච්තනාවන් මෙයින් ගම්‍යමාන වේ. යහපත් ෙච්තනාවන්ට සම්බුද්ධ දේශනා අනුව පෙරදැරි වන්නේ මෛත්‍රියෙන්, දයාවෙන් ශාන්තියෙන් අහිංසාවෙන්, අනුකම්පාවෙන් පිරි චිත්ත සන්තානයකි. මෙවන් මෛත්‍රී සංකල්පනාවන් යමෙකුගේ හදවතෙහි පහලවේද එය අපට විග්‍රහ කළ හැක්‌කේ සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ වශයෙනි. මේ අනුව බලන විටද සම්මා දිට්‌ඨ§යෙන් තොරවූ සම්මා සංකප්පයක්‌ නොමැත. සම්මා දිට්‌ඨ§ය හේතුපාදක කොටගෙනම දෙවන සම්මා මාර්ගය විවෘත වී ඇති සෙයකි. එය එසේ නොවේද සුධනනි·

මීළඟට අප විග්‍රහයට නතුවන්නේ සම්මා වාචා හෙවත් යහපත් වචනයයි. යහපත් වාචා යනු සැරපරුෂ හෝ බොරු කේලාම් හෝ නිෂ්ඵල වචන නොවේමය. එවැනි දැ හැඳින්විය හැක්‌කේ මිච්ඡා නැතිනම් අසම්මා වාචා වශයෙනි. එවැනි වචන අන්තගාමීව හදවත් කම්පනයට පත්කරන වාචා (වචන) වන අතර මධ්‍යම ප්‍රතිපදාවට කිසිසේත්ම නොගැලපෙනු ඇත. මිච්ඡා වාචා නිවන් මගට නීවරණ වන අතර නිවන දුරින් දුරටම ඈත්කරවන මාර්ගයකි. එවැනි අසම්මත වචන පාවිච්චි කරන්නන්ට අප පවසනුයේ උත්සහවන්ත වී අරිය අට මගේ ප්‍රථමය වන සම්මා දිට්‌ඨ§ය පහළකරගෙන සිය වරද අවබෝධ වී තමන්ගේ වරද නිවරද කරගත හැකිය කියායි.

එවිට අවම වශයෙන් ලෞකිකත්වය තුළ හෝ සම්මා වාචා තුළින් මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව අනුව ගමන්ගත හැකිය.

ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේ සතරවැන්න සම්මා කම්මන්තයි. එනම් යහපත් කර්මාන්තයි. යහපත්ව තවත් කෙනෙකුගේ ගැරහුමට ලක්‌නොවන ජීවිතය පවත්වාගෙන යාමට අත්‍යවශ්‍ය සාධාරණ කර්මාන්ත හෙවත් ජීවනෝපායයි. අයහපත් ජීවනෝපායක්‌, නොකළ යුතු වෙළ¹ම් වශයෙන්ද සම්බුදුරදුන්ගේ ශ්‍රී මුඛයෙන් දෙසා වදාරා ඇත. මාංශ සතුන් අවි ආයුධ, වසවිෂ සහ මත්පැන් මත්ද්‍රව්‍ය කිසිසේත් සම්මා කම්මන්තයන් නොවේ. මිනිස්‌ සහ සත්ව ජීවිත හානියට පත්කරන තව තවත් සම්මා නොවන කම්මන්ත ලොව කොතෙකුත් ඇත. ඒ බව සිහිනුවණින් වටහාගෙන යහපත් දැ තෝරාගෙන අයහපත් දැ පිළිකෙව් කරන පිළිවෙතකට ළඟාවීමට ඔබ අපට අවශ්‍ය වන්නේ නැවත නැවතත් සම්මා දිට්‌ඨ§යයි. යහපත් දැකීමයි.

යහපත් දැකීමක්‌ තුළින් යහපත් කර්මාන්තවල යෙදීමෙන් ඔබ හදවත සමඟ මොළය සමතුලිත තත්ත්වයකට එළඹෙනු නියතය.

මීළඟට අප යොමුවිය යුත්තේ ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේ පස්‌වැන්න හෙවත් සම්මා ආජීව වෙතය. මෙලොව වසන ඕනෑම පුහුදුන් පුද්ගලයකු ලෝක නීතිය අනුවද, ආගම් නීති අනුවද, යහපත් දිවිපෙවෙතක්‌ ගතකිරීමට බැඳී සිටී. අප තිලෝගුරු බුදුපියාණන් වහන්සේ නිශ්චිතව පෙන්වාදුන් මධ්‍යම ප්‍රතිපදාවේදී ඉතාමත් වැදගත් සිද්ධාන්තයක්‌ වන්නේ සම්මා ආජීවයි. සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ තුළින් යහපත් සංකප්පයක්‌ ඇතිවී යහපත් වචන මාර්ගයෙන් සහ යහපත් කර්මාන්ත ආශ්‍රයෙන් යහපත් දිවිපෙවෙතක්‌ ගතකිරීම සම්මා ආජීව වේ.

පස්‌පව්වලින් තොරව පංචා ඉන්ද්‍රියයන්ට වහල් නොවී දැහැමිව සාධාරණ දිවියක්‌ ගත කිරීම සම්මා ආජීව වඩාත්ම තේරුම් යන ආකාරයෙන් හැඳින්විය හැකිය. මෙකී සම්මා ආජීවයද අසම්මා හෝ මිච්ඡා ආජීවයෙන් වෙනස්‌ කොට දැකිය හැකි සම්මා දිට්‌ඨ§ය ඔබ අප තුළින් පහළකර ගත හොත් එය නිවනට අදාළ බව කිව හැකිය.

මීළඟට අපගේ විග්‍රහයට යොමුවන්නේ සම්මා වායාමයි. සත්‍ය වශයෙන්ම ඉහත සියලු සම්මාකාරණා මෙහෙය වීමට ඔබ අපට අවශ්‍ය සයවෙනි මාර්ගය වන්නේ සම්මා වායාමයයි. අසම්මා හෝ මිච්ඡා වායාම (වෑයම) තුළින් සියලු දෙනා අඳුරින් අඳුරට යනවා විනා ගොඩ ඒමක්‌ නැත. මේ අනුව බලන කල ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගය කෙසේ වෙතත් කටු පඳුරු මාර්ගයට නොවැළැක්‌විය හැකිව අවතීර්ණ විය හැකිය. ලෞකික හෝ ලෝකොත්තර වශයෙන් ගත් කල වුවද සම්මා වායාම යහපත් ලෙස ඇතිකරගත හැක්‌කේ පෙර කී සම්මා දිට්‌ඨිගත වීමෙන්ම පමණි.

මීළඟට අප කෙලින්ම අවතීර්ණ වන්නේ ලෞකික තත්ත්වයන් මඳකට පසෙක තබා ලෝකෝත්තර පසුබිමක්‌ පිළිබඳව විමසිලිමත් වන්නටය. ඉහත සියලු සම්මා කාරණා පසුබිම් කොට යහපත්ව විසීම හෙවත් සිහියෙන් වාසය කිරීම නිරතුරුව සිහියෙන්ම කටයුතු කිරීම හා එමගින් ද කරුණු කාරනාවලට ප්‍රවිෂ්ඨවීම සම්මා සතියෙන්ම කළ යුතු වන්නේය. ඒ සඳහා ද සිත්සතන් තුළ මූලිකව පහළවන්නේ සම්මා දිට්‌ඨ§යයි.

සම්මා සතියට දාන, ශීල, භාවනා මාර්ගයෙන් පිළිපන් වීමට සම්මා දිට්‌ඨ§යෙහි පිහිටීම ගසට පොත්ත මෙන්වීම ස්‌වභාවයයි. සම්මා දිට්‌ඨ§යෙන් තොර සම්මා සතියක්‌ ගොඩනැගිය නොහැක. එසේම සම්මා සතියෙන් තොර සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ ද ගොඩනැගිය නොහැක. ඒ බව තේරුම් ගැනීම මනාය. සම්මා සතියෙන් යුතුව කිසිවකුට සතෙකු මරණයට පත් කළ හැකිද? ආහාරයට ගන්නා සතකු නම් එවන් මාංශයක්‌ එකී මරණයට අනුබල දෙමින් එකී මරණය අනුමත කරමින් වැළඳිය හැකිද? අනුභව කළ හැකිද?

මනා දැක්‌මක්‌ දිට්‌ඨ§යක්‌ ඇතියකු එසේ කරාවිද? මෙවන් දැ අසම්මා බාල මිච්ඡා ක්‍රියා නොවේද? නිර්වානයට අවතීර්ණ විය හැකිද?

අරිය අට මගේ අවසන් වටය වන සම්මා සමාධි තත්ත්වය විශේෂයෙන්ම ලෝකොත්තර පිවිසුමකි. සම්මා සතිය නිශ්චය වශයෙන්ම පියවරෙන් පියවර දියුණුවත්ම ඒ තුළින් සම්මා සමාධියට පත්වීම නොවැළැක්‌විය හැකිය. ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයේ ප්‍රථමය වන සම්මා දිට්‌ඨ§ය නිසාවෙන්ම අවසන සම්මා සමාධියට පත්වීම සිදුවන බව මේ සියලු විස්‌තරාත්මක විග්‍රහ තුළින් ඔබට දැන් සහසුද්දයෙන්ම පෙනී යන්නට ඇත.

අප විසින් සයවන සම්මා කරුණ දක්‌වාම ලෞකික තත්ත්වයන්සේම ලෝකෝත්තර තත්ත්වයන් විග්‍රහකොට දැක්‌වුවා වුවද ලෝකෝත්තර තත්ත්වයට පැමිණීමට අනිවාර්යෙන්ම එම සම්මා කරුණු සය තුළ ජීවත් විය යුතුය. එමනිසා එහි වටිනාකමට මිනුම් දණ්‌ඩක්‌ නොමැත. මිනුම් දණ්‌ඩක්‌ වනුයේ යම් කරුණක්‌ ද එය සම්මා දිට්‌ඨ§යයි.

මේ අනුව සුධනනි· සම්බුදුරදුන්ගේ උතුම් නිවන් මාර්ගයේ ප්‍රථමය වන සම්මා දිට්‌ඨ§යට කෙතරම් වැදගත් ස්‌ථානයක්‌ හිමිවී ඇත්දැයි සලකා බලනු වටී. එසේම දුකින්ම, දුකින්ම මියයන තිරිසන් අපායේ ගැලවීමක්‌ නොමැතිව නිරතුරු බියෙන් මරණ වේදනාවෙන් කුසගින්දරෙන් දිවිගෙවන සරණ විය යුතු අසරණ සතුන් දෙස නිරන්තර සෙනෙහසින්, මෛත්‍රියෙන්, දයාවෙන්, කරුණාවෙන්, අනුකම්පාවෙන් බැලීම හදවත මෛත්‍රියෙන් පුරවා ගැනීම කෙතරම් වටිනා සම්මා දිට්‌ඨ§යක්‌ද විමසුම් බුද්ධියෙන් සලකා බලනු මැනවි.

මිච්ඡා දිට්‌ඨ§ය හිංසාවාදයකි. නිවන අවබෝධය ඉබ්බන්ගෙන් පිහාටු ගැනීමකි. කාම තණ්‌හාව උග්‍ර තත්ත්වයට පත්ව භවයෙන් භවයට යාම ප්‍රාර්ථනා කිරීම එසේත් නැතහොත් මේ භවය පමණයි නිති කා බී සැනසෙමු උපරිම පංච කාම වින්දනය රිසිසේ ලබාගනිමු. යෑයි සිතීම සහ ඇතැමුන්ගේ දෙව් මිනිස්‌ සැප කෙළවර නිවන ප්‍රාර්ථනය ද මිච්ඡා දෘෂ්ඨ§යකි. නිවන කෙසේ වෙතත් දුක්‌ඛ සත්‍යය යන්තමින් හෝ අවබෝධ නොවීම භයන්කර මිච්ඡා දෘෂ්ඨ§යකි.

මිච්ඡා දෘෂ්ඨ§යේ දැඩිසේ එල්බගත්තවුන් පංචානන්තරීය අකුසල කර්ම ගෙවන්නට අවීචි මහ නරකයට යන්නන්ටත් වඩා අති භයන්කර පව්කාරයන්ය. අවීචි නරකයේ කවදා හෝ ආයු කාලය ගෙවා කෙළවර වී මිනිස්‌ භව ලැබිය හැකි වුවත් (උදාහරණ මුගලන් රහතන් වහන්සේ) මිච්ඡා දෘෂ්ඨිකයිනට නැවත මිනිස්‌ භව ලැබීම ඇතැම්විට කිසිසේත් ඉටුනොවන සිහිනයකි. හේතුව මිනිස්‌ භවයකට අවතීර්ණව මිථ්‍යා දෘෂ්ඨ§යෙන් මිදීමට අනාගතයේදීවත් ඔවුනට සිත් නොදෙන නිසාය. මිථ්‍යා දෘෂ්ඨියෙන් මිදීම කළ හැක්‌කේ මෙම දුකකින් ලබාගත් මිනිස්‌ භවය තුළ පමණක්‌ම වන නිසාය. මෙතැනදී වුවත් සම්මා දිට්‌ඨ§යේ ඇති බලවන්තකම කෙතරම් දැයි නුවණින් වටහා ගැනීම යෙහෙකි.

තවද සම්මා දිට්‌ඨ§යට පත් අයකු ප්‍රථමයෙන්ම තමන්ගේ මරණයේ යථා ස්‌වරූපය යථානුරූපව වටහා ගන්නෙකි. හෙතෙම අවම වශයෙන් සෝවාන් මාර්ගයේ ගමන් කර සෝවාන් ඵලයට පත්වන්නෙකි. එසේම හෙතෙම තවත් ප්‍රාණියකුගේ මරණය කිසිසේත් භුක්‌ති නොවිඳින්නෙකි.

එසේම අවසානයේදී මෙයත් සිහි තබාගන්න. මාංශ පළඟනක, මස්‌ මාංශ වෙළෙඳ පොළක, මාංශ උයන ස්‌ථානයක ස්‌වභාවයෙන්ම ඇත්තේ සම්මා දැක්‌මක්‌ ද නැද්ද තේරුම් ගැනීම බාර ඔබටය. සම්මා දිට්‌ඨ§යට අනුගතවී මාංශ බඳුනක්‌ දෙස දෙනෙත් යොමා කරුණා සමාපත්තියට සමවැදීම කළ නොහැකි ක්‍රියාවකි. එසේම එවැනි දැ වලින් දිවි ගෙවීම යහපත් සංකල්පයක්‌, යහපත් කර්මාන්තයක්‌ අසම්මා දැට අනුබල දීම සම්මා ආජීව (දිවි පැවැත්මක්‌) දැයි ඔබම තේරුම් ගන්න. තවද මෙම අරිය අටමගෙන් ඔබ කොපමණ මාර්ග සාක්‌ෂාත් කරගෙන ඇද්දැයි ඔබගෙන්ම අසා දැනගැනීම ඔබටම බාර කරමින් අපගේ දහම් ලිපිය අවසන් කරමු. 
තෙරුවන් සරණයි!

ආචාර්ය, පූජ්‍ය බුද්ධගයාවේ සිසිලචන්ද්‍ර මෛත්‍රිය හිමි

සසර අනතුරේ හෙළන මසුරුබව


මසුරුබවේ තිබෙන අනතුරයක බව අපි තේරුම් ගන්ට ඕනෙ. එහෙම නැති වුණොත් අපේ සිතත් මසුරුකමින් යටවෙන්න පුලුවන්. මසුරුකම තිබෙන කෙනාට තමන්ට සැප විඳින්ට සිතෙන්නෙත් නැහැ. අන් අයගේ සැපය පිණිස කටයුතු කරන්න හිතෙන්නෙත් නැහැ. එහෙම කළොත් අපිට බඩගින්නෙ ඉන්න වෙයි, පිපාසෙන් ඉන්ට වෙයි' කියල එයාට බය ඇතිවෙනවා. 

බැලු බැල්මට නම් ඒ මසුරු කමෙන් තමන්ට ආරක්‌ෂාව සැලසෙනවා වගේ පේනවා. නමුත් අභ්‍යයන්තරයේ තිබෙන මසුරුකම හිත තවන හිත කෙලෙසන අකුසලයක්‌. එලෙස තිබෙද්දි එයා ලඟ තිබෙන භව භෝග තමාටවත් අනුභව කරන්න හිතෙන්නේ නැහැ. පස්‌සේ ප්‍රයෝජනයට ගන්නවා යෑයි හිතනවා. පසුවට උවමනා වෙන්ට පුළුවන් යෑයි හිතනවා. බැලු බැල්මට නිවැරදි ක්‍රියාවක්‌ වගෙයි පේන්නේ. නමුත් අභ්‍යන්තරයේ ක්‍රියාකරන අකුසලය මසුරුබවයි. ඒ මසුරුකම නිසා තමාගේ ධනය තමා පරිභෝග කරන්නෙත් නැහැ, අන් අයට දෙන්නෙත් නැහැ.. 

ඊළඟ දේ මසුරුකම තිබෙන කෙනා යමක්‌ දන් දුන්නත් ඊට පස්‌සේ ඒ ගැනත් පසුතැවෙනවා. එය නොකර හිටියානම් හොඳයි කියා පසුතැවෙනවා. එහෙම වුණොත් මොකද වෙන්නෙ? දන්දීම නිසා උපදින යම් පිනක්‌ ඇද්ද ඒ පිනත් මහත්ඵල වෙන්නෙ නැතිව යනවා. ඒ වගේ ම එයාගේ හිත තවත් කිළිටිවෙනවා. මේ නිසා අපි මසුරුකම ගැන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අපට පෙන්වා දුන් කාරණා ඉගෙන ගත යුතුයි. ඒ කාරණා තේරුම් ගන්ට ඕනෙ. ඒ වගේ ම මසුරුකම අපේ ජීවිතයෙන් බැහැර කරන්ට කටයුතු කළ යුතුයි.

දවසක්‌ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මුණගැහෙන්ට කොසොල් රඡ්ජුරුවො පැමිණියා. එවිට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අසා සිටියා 'පින්වත් මහරජ මේ දහවල් කාලෙ කොහෙ සිටද මේ පැමිණෙන්නෙ' කියලා. කොසොල් රඡ්ජුරුවො ප්‍රකාශ කළා, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, මේ කොසොල් ජනපදයේ හිටිය ඉතාම ධනවත් සිටුවරයෙක්‌. ඒ සිටුවරයා කළුරිය කළා. නමුත් ඔහුට දරු මල්ලො හිටියෙ නැහැ. ඉතින් කළුරිය කළායින් පස්‌සෙ එයාගේ ධනයට අයිතිකාරයෙක්‌ හිටියෙ නැහැ. මම මේ ගිහින් ඒ ධනය මගේ භාණ්‌ඩාගාරයට, රජයට පවරගෙන එන ගමන්. ස්‌වාමීනී, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, හරිම පුදුමයි ඒ සිටුවරයා හරිම ධනවතෙක්‌. එයාගෙ භාන්ඩාගාරයේ තුළ රන් කාසි විතරක්‌ කෝටියක්‌ තිබුණා. රිදී කාසි ගැන කවර කතාද?' කියල කොසොල් රජ තුමා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ප්‍රකාශ කළා. 

ඊට පස්‌සේ කොසොල් රජතුමා ප්‍රකාශ කරනවා ස්‌වාමීනී භාග්‍යවතුන් වහන්ස ඒ සිටුවරය මෙතරම් ධනවත් උනාට එයා දුක්‌ වින්දා. හරියට කෑමක්‌ බීමක්‌ කෑවෙ නැහැ. එයා කෑවේ නිවුඩු හාලේ බතයි කාඩි හොද්දයි. හරියට ඇඳුමක්‌ ඇන්ඳේ නැහැ. එයා ඇන්ඳෙ කෑලි තුනක්‌ මූට්‌ටු කරපු හණ වැහැරියක්‌. යාන වාහනයකට පාවිච්චි කර තිබුණේ කබල් කුඩයක්‌ ඔසවල තිබුණු පොඩි කරත්තයක්‌. සිටුවරයෙක්‌ වුණත් එයා සැප විඳපු කෙනෙක්‌ නොවෙයි. නමුත් එයා ලඟ මහා ධනයක්‌ තිබුණා' යෑයි කෙසොල් රඡ්ජුරුවො භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ප්‍රකාශ කළා. 

ඒ වෙලාවෙදි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ප්‍රකාශ කරනවා පින්වත් මහරජ, ඒක එහෙම ම තමයි. පින්වත් මහරජ, ඒක එහෙම ම තමයි. ඒ පුද්ගලය ඒ විදිහටයි ජීවත් වුණේ. ඒකට හේතුවක්‌ තිබෙනවා. ඒ සිටුවරය අතීත ජීවිතයක මේ නගරයේ වාසය කළා. ඒ කාලයේ තගරසි‚ කියල පසේ බුදුරජාණන් වහන්සේ නමක්‌ ඒ ප්‍රදේශයේ හිටිය. ඒ සිටුවරය ඒ කාලෙත් මහා ධනවත් කෙනෙක්‌. ඒ පසේ බුදුරජාණන් වහන්සේ එයාගේ මන්දිරයට පිණ්‌ඩපාතෙ වැඩියා. එවිට මේ සිටුවරය දුටුවා මේ පින්ඩපාතෙ වඩින ශ්‍රමනයන් වහන්සේව දැක සේවකයන්ට පවසනවා අන්න අර ශ්‍රමනයන්ට දානෙ ටිකක්‌ දෙන්න' යෑයි පවසා යන්න ගියා. දන් පැන් දුන්නෙ නෑ. දෙන්න කියල කිව්ව විතරයි. ඊට පස්‌සෙ සේවකයින් දන් පැන් දුන්නට පස්‌සේ අර සිටුවරයට හිතුන අපරාදෙ මේ දානය ටික දුන්නෙ. මේ දානය නොදී සිටියා නම් මගේ මේ සේවකයෙකුට හරි කන්න දෙන්න තිබුණා. අපරාදෙ මේ නිකන් කෙනෙකුට දුන්නෙ යෑයි හිතුණා. මසුරුකම හිතේ තිබුණාම වෙන දේ තමයි ඒ. එයාට දන් දෙන්ට හිතුනෙ නැහැ. දෙන්න යෑයිනියම කළා, නමුත් එහෙම නියම කර පසුව පසුතැවුණ. 

ඉන් පසුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා, පින්වත් මහරජ, ඒ සිටුවරයා පසේබුදුරජාණන් වහන්සේට දන් දෙන්න කියල නියම කළ පිනේ ආනිසංස විදිහට එයා සත් වතාවක්‌ සුගතියේ දෙවියන් අතර ඉපදුණා. ඒ කර්මයේ ඉතිරි විපාකයෙන් මේ සැවැත් නුවර ම සත් වතාවක්‌ සිටු තනතුර ලැබුණා. නමුත් පින්වත් මහරජ ඒ පුද්ගලය දානය දුන්නට පස්‌සෙ, ආපරාදෙ ඒ දානෙ ටික දුන්නෙ. ඒක සේවකයෙකුට හරි අනුභව කරන්න තිබුනනෙ කියන මසුරුකම ඉස්‌මතු වී අකුසල සිතුවිල්ලක්‌ ඇතිකරගත් නිසා එහි විපාක ලෙස ඒ නුවර සිටුවරයෙක්‌ වෙලා ඉපදෙන්ට ලැබුණට එයාගෙ ධනය පරිහරණය කරන්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. මිහිරි ආහාරයක්‌ අනුභව කරන්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. ලස්‌සන ඇඳුමක්‌ අඳින්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. හොඳ වාහනයක්‌ පාවිච්චි කරන්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. ඒ ධනය තමාගේ පහසුවට පාවිච්චි කරන්ට හිත නැමුණෙ aනැහැ යෑයි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කළා.

මසුරුකම නිසා සිද්ධවෙච්ච දේ. යම් කෙනෙකුට කුසල් අකුසල් පිළිබඳව වැටහීමක්‌ නැති නම් එයා අතින් අකුසල් කෙරෙනවා කුසල් මඟහැරෙනවා. පින් කරන එකත් මඟහැරෙනව. පාපී ක්‍රියා කෙරෙනවා. නමුත් බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙන ස්‌වාක්‌ඛාත ධර්මය යම් කෙනෙක්‌ පිළිඅරගෙන, ඒ ධර්මය අසා තේරුම්ගෙන, ඒ ධර්මය පිළිගත්තොත්, එසේ ධර්මය පිළිගත් කෙනාට, තමාට දුක පිණිස පවතින මසුරුකම වැනි පාපී අකුසල් බැහැර කර කුසල් උපදවාගැනීමට හැකියාව ලැබෙනවා.

අර පුද්ගලයා දානය ටිකක්‌ දෙන්න කියල කිව්වා. නමුත් ඒ උපදවා ගත්ත පින මහත්ඵල කරගන්ට බැරිවුණා. නැවත නරක සිතුවිල්ලක්‌ ආවා. එයාට ඒක තේරුණේ නැහැ සිතට නරක සිතිවිල්ලක්‌ ආ බව. එය තේරුම් අරගත්ත නම් Ñමේක අකුසලයක්‌, මේ සිතුවිල්ල මට හොඳ නැති බව ඒ මසුරු සිතුවිල්ලට, ඒ ලෝභී බවට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. එය බැහැර කරනවා.

කරපු ක්‍රියාව පුංචියි. එයාට හිතුනේ මොකක්‌ද? අපරාදෙ මේ දානය දුන්නෙ කියල. සිතේ ඇතිවුනේ සිතුවිලි කීපය යි. නමුත් ඒකේ විපාකය බලන්න. ඒ විපාකයට මහා ධනවත් සිටුවරයෙක්‌ වෙලා ඉපදුණා. නමුත් එයාට ඒ ලැබුණ ධනය තමාගේ සැපය පිණිස පාවිච්චි කරන්ට බැරිවුණා. තමාගේ සැප පිණිස ධනය පාවිච්චි කරන්ට හිත නැවෙන්නේ නැත්නම් එයා අන් අයගේ සැප පිණිස ධනය යොදවන්නේ නැහැ. ඒකත් එයාට බැරි වුණා. කොසොල් රඡ්ජුරුවො පැවැසුවානේ කෝටියක්‌ ධනය තිබුණ බව. එච්චර ධනයක්‌ තිබුණ කෙනාට මිහිරි කෑමක්‌ කන්න හිත නැමුණෙ නැහැ. හරියට වස්‌ත්‍රයක්‌ අඳින්ට හිත නැමුණෙ නැහැ. ඒ සිතුවිල්ලක්‌ මගින් ම ඉපදුණ අකුසලයේ විපාක, සිතුවිල්ලක්‌ මගින් ම විපාක දෙනවා. සිතේමයි මේ අකුසලය හටගත්තේ. සිතෙන්මයි එහි විපාක ඇතිකරන්නෙත්. සමහර අය ඉන්නවා ධනය තිබෙනව, ඒ වගේ ම ධනය පරිහරණය කරන්ට හිතෙනවා. සමහර අයට ධනය තිබෙනව, නමුත් පරිහරණය කරන්න හිතෙන්නේ නැහැ. මොකක්‌ද හේතුව? ඒ එයා රැස්‌ කරගත්ත ආකාරය. 

නමුත් මේ ධර්මය කෙරෙහි පැහැදීම තිබෙන කෙනා අකුසලය ගැනත් අකුසලයේ විපාක ගැනත් කුසලය ගැනත් කුසලයේ විපාක ගැනත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා දුන් ආකාරයට යම් විදිහකින් වැටහීමක්‌ තිබෙනවා. එයා මසුරුකම වගේ පාපී සිතුවිලි සිතේ ඇතිවෙනකොට සිහිකරනවා මේක අකුසලයක්‌ මේ අකුසලයේ මෙබඳු විපාක තිබෙනවා බව. ඒ නිසා එයාට අකුසලය ගැනත් අකුසලයේ විපාකය ගැනත් ලැඡ්ජාව බය උපදිනවා. එවිට ඒ වගේ අකුසලයට ලැඡ්ජා බය ඉපදුණ කෙනා තු=ළ අකුසල් සිතුවිල්ලක්‌ ඉපදුණොත් ඒ සිතුවිල්ල බැහැර කිරීම ගැන කලින් ම එයා තුළ කැමැත්තක්‌ තියෙනව. ඇයි ඒ ? එයා දන්නව මේක අකුසලයක්‌ බව. අකුසලය අකුසලය විදිහට දන්න කෙනා අකුසලය බැහැර කරන්න කැමැත්තෙන් ඉන්නේ. 

අකුසලය බැහැර කරන්න කැමැත්තක්‌ නැත්නම් මොකක්‌ද ඒකට හේතුව? මේක අකුසලය කියල අපි දන්නේ නැහැ. මේ අකුසලය දුක්‌ සහිත විපාක තිබෙන බව අපි දන්නෙ නැහැ. අකුසලයත් දන්නවා අකුසලයේ විපාකයත් දන්නවා නම් එසේ දන්න කෙනා අකුසලයට අකුසලයේ විපාකයට කැමතිවෙන්නේ නැහැ. එයා දන්නවා ඒක දුක්‌ විපාක සහිතයි, කිසිම සැපක්‌ ඒකෙන් උපදවන්නේ නැති බව. ධර්මය දන්නා බව අපට මොන තරම් සැප උපදවනවාද? ඒ නිසයි භාග්‍යවතුන් වදාළ අතිශයින් පිරිසිදු අතිශයින් බලවත් මේ ධර්මය අපි ඉගෙන ගෙන ඒ ධර්මය දරාගත යුත්තේ. 

ඒ නිසා තේරුම් ගන්න මසුරුබව කියන එක අපේ ජීවිතයට මහා අනතුරක්‌. මෙලොවටත් අනතුරක්‌ පරලොවටත් අනතුරක්‌. සසරේ බොහෝ දුක්‌ විඳින්ට සිදුවන අතිශය භයංකාර අනතුරු ඇතිකරන අකුසලයක්‌. ඒ නිසා ඒ අකුසලය ගැන අකමැත්ත ඇතිවන විදිහට, ඒ වගේ ම කුසලය ගැන කුසලයට කැමැත්ත ඇතිවන විදිහට අකුසලය ගැනත්, කුසලය ගැනත්, අකුසලයේ විපාක ගැනත් කුසලයේ ආනිසංස ගැනත් අපි වැටහීමක්‌ ඇතිකරගත යුතුයි. ඒ සඳහා අපට භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ධර්මය උපකාර වෙනවා. ඒ නිසා ඒ ධර්මයේ තිබෙන ඒ කාරණා ඉගෙනගෙන තම තමාගේ ජීවිත තුළ පුරුදු පුහුණු ගැනීමට උත්සාහ ගත යුතුයි. 
පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ හිමි

පුබ්බන්තෙ ඥානය සහ අපරන්තෙ ඥානය

නිවැරැදිව අර්ථ නිරූපණය කරගත යුතුය

ප්‍රතිවේදය පමණක්‌ ශේෂ ව පවතින එහෙත් ප්‍රතිපදාව උපදවා ගැනීමට අසමත් මෙකල ශාසනයෙහි ප්‍රතිපදාව උපදවාගත යුතු නිවැරැදි ම`ග පැහැදිලි කර දෙන අගනා ධර්ම දේශනයක්‌ මෑතක දී ලබුනොරුවකන්ද අරණ්‍ය සේනාසනයේ ධර්මාචාර්ය පූජ්‍ය මාන්කඩවල සුදස්‌සන ස්‌වාමීන්වහන්සේ විසින් පවත්වන්නට යෙදිණි. වර්තමාන ශාසනයේ නිවන් ම`ග ඇහිරී තිබෙන්නේ මක්‌නිසා ද යන කරුණ පටිච්ච සමුප්පාද විවරණය ඇසුරින් පහදා දෙන එම ධර්ම දේශනය අද පටන් බුදුම`ග පාඨක පින්වත් ඔබට කියවන්නට ලැබෙයි. මේ ධර්ම දේශනයට සවන් දී මේ අයුරින් විශාල පිරිසක්‌ වෙත කියවීමට සැලැස්‌වීම සඳහා අවස්‌ථාව උදා කර දුන් බෞද්ධයා මාධ්‍ය ජාලයේ කළමනාකාර අධ්‍යක්‌ෂ මහේෂ යහම්පත් මහතාට පුණ්‍යානුමෝදනාවෙන් යුතු ව ස්‌තුතිය පුද කර සිටිමු. 

පටිච්ච සමුප්පාදය අද තිබෙන විදියට අර්ථ දැක්‌වීමේ ඊළ`ග දෝෂය තමයි නිවන් ම`ග එතන නැති වීම. ඇයි ඒ?

අවිද්‍යාව, සංඛාරය (කර්මය) පෙරයි. විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන්නෙ මේ පංච උපාදානස්‌කන්ධය හටගත්ත (වර්තමාන) තැනයි කියලයි මෙතන විස්‌තර කරන්නෙ. 

පෙර ජීවිතයෙ කර්මයට තමයි මේ (වර්තමාන) පංච උපාදානස්‌කන්ධය හටගන්නෙ කිව්වම, අද තණ්‌හාව විතරයි නැති කරන්න පුළුවන්, රහත් වුණත් පංච උපාදානස්‌කන්ධයක්‌ තමයි පරිහරණය කරන්න වෙන්නෙ, එහෙම වුණොත් ජරා මරණ දුකෙන් අද මිදෙන්න බෑ, මිදෙන්න වෙන්නෙ පස්‌සෙයි (ඊළ`ග ජීවිතයෙ) කියන උත්තරයකට එනව. 

ඒ කියන්නෙ අද ජරා මරණයෙන් මිදෙන එක අතහැරිල කියන එකයි.

ඒ කියන්නෙ වර්තමානය පංච උපාදානස්‌කන්ධ වුණොත් තණ්‌හාව නැති කළ හැකියි. නමුත් ජාති, ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව, දුක්‌ඛ, දෝමනස්‌ස, උපායාස, සංකිත්තෙන පංච උපාදානක්‌ඛන්ධා දුක්‌ඛා කිව්ව එකෙන් මිදෙන්න පුළුවන් ද? බැහැ. 

ඒ හින්ද අද ශාසනයේ උත්තරය තියෙන්නෙ කොහොම ද දන්නව ද? අද තණ්‌හාව නැති කරන්න පුළුවන්. තණ්‌හාව නැති කළොත් අනාගතේ දි ජරා මරණ දුකින් මිදෙන්න පුළුවන් කියන තැනකයි අද ශාසනේ තියෙන්නෙ.

අපේ ජීවිතය ම පංච උපාදානස්‌කන්ධය නම්, පංච උපාදානස්‌කන්ධය ජාති, ජරා, මරණ, සෝක, පරිදේව දුක්‌ඛ දෝමනස්‌ස උපායාසයක්‌ නම්, කෙලෙස්‌ ටික නැති කෙරුවහැකි. පංච උපාදාන ස්‌කන්ධයෙන් මිදෙන්න පුළුවන් ද? ඒ කියන්නෙ අද දුකින් මිදෙන්න පුළුවන් ද? බැහැ. අද හේතුව නැති කරල අනාගතයෙ දියි ඵලය ලැබෙන්නෙ.

එහෙම වුණොත් මේ ශාසනයට කියන්න පුළුවන් ද සන්දිට්‌ඨ§කයි, අකාලිකයි, ඒහිපස්‌සිකයි කියල? බැහැ.

මේක ලොකු වරදක්‌. හැබැයි වැරැද්ද පෙළේ (අභිධර්ම පිටකයේ) නෙමෙයි. පෙළ හරි. ගිනි පුපුර හරි. අපි අරගෙන තියෙන අර්ථයයි වැරැදි. ඒ වැරැද්ද තිබුණොත් මාර්ගඵල ලැබුවා නම් තමයි පුදුමය. පරියත්තිය වැරැදිලා ප්‍රතිපත්තිය හරි ගියොත් තමයි පුදුමය.

පරියත්තිය හරි ගියොත් තමයි ප්‍රතිපත්තිය හරියන්නෙ. ප්‍රතිපත්තිය හරි ගියොත් තමයි ප්‍රතිවේදය නැත්නම් ඵලය ලැබෙන්නෙ.

එක එක්‌කෙනා එක එක විදියට හාල් ගරල, බත් උයල, මුට්‌ටි මාරු කර කර, හාල් මාරු කර කර බත් උයන්න හදනව වගේ ක්‍රමයක්‌ අද ශාසනේ තියෙන්නෙ. වැරැද්ද මුට්‌ටියේ, හාල් ටිකේ නෙමෙයි. ගින්දර නැති එකයි. ප්‍රතිපත්තිය නැති එකයි. මේ ගිනි පුපුරට ම පිඹල උපදව ගත්තොත් මිසක ඊට මෙහා කිසි විදියකට බැහැ. එහෙම නම් සම්මා සම්බුද්ධයි වෙන්න ඕන. නැත්නම් පච්චෙක බුද්ධ වෙන්න ඕන.

මේ ගිනි පුපුරට ම පිඹල ගන්න කෙනෙක්‌ සම්මා සම්බුද්ධ හරි පච්චෙක බුද්ධ හරි වෙන්නෙ නෑ. විශේෂ ඥානයක්‌ විතරයි. හැබැයි එය ද බුදු වදන්මයි. බුද්ධ ශාසනය මයි.

දැන් අපි බලමු මෙතන ඇත්තට ම තියෙන ධර්මතාව මොකක්‌ ද කියල. මම මේ කියන කාරණාව හොඳට බලන්න.

විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන තැන තමයි අපේ ජීවිතය. ඒ කියන්නෙ විඤ්ඤාණය ප්‍රතිසන්ධි වශයෙන් මවු කුසට බැසගත්තට පස්‌සෙ නාම රූප කියන්නෙ මහා භුතයන් ගෙන් යුත් මේ කය සවිඥානික වෙච්ච හැටි. ඒ නිසා ඇහැ, කන, දිව, නාසය, ශරීරය කියන ආයතන ටික හැදිච්ච හැටි. ආයතන නිසා ස්‌පර්ශ ඇති වන හැටි - චක්‌ඛු සම්පස්‌ස, සෝත සම්පස්‌ස, ඝාන සම්පස්‌ස...ඒ නිසා වේදනාව එන හැටි - චක්‌ඛු සම්පස්‌සජා වේදනා, සෝත සම්පස්‌සජා වේදනා... 

කෙටියෙන් සැලකුවොත්, ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙනව කියන තැන විතරක්‌ ගන්න. ඔන්න ඕක තමයි ජීවිතය. 

බුදුරජාණන් වහන්සෙ අවිද්‍යා සංඛාර පෙරයි කිව්වෙ මේකට හේතු පෙන්නන්න නෙමෙයි. මහණෙනි, පෙර අවිද්‍යාවෙන් කර්ම රැස්‌ කරගත්ත නිසයි තණ්‌හා උපාදාන වෙලා නුඹලට මෙතෙන්ට එන්න වුණේ කියල සඳහනක්‌ බුදුරජාණන් වහන්සෙ කරනව. (පුබ්බන්තෙ ඥානය)

එහෙම කියල, අදත් මේ විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන ටික තියෙන තැනක අවිද්‍යාවෙන් කර්ම 

රැස්‌ කරගත්තොත් නුඹලට අනාගතය කියල තැනකට යන්න වෙනවා කියල එක පෙන්නනව. (අපරන්තෙ ඥානය).

අතීත හේතු පෙන්නන එකක්‌ නෙමෙයි මෙතන තියෙන්නෙ. මෙන්න මේ කාරණාව හොඳට ගන්න.

පෙර ජීවිතයෙ දිත් විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන ටික නුඹලට හම්බ වෙද්දි එතැන ඇත්ත නො දැන, කර්ම හදාගෙන ඒකෙ තණ්‌හා උපාදාන වෙච්ච නිසයි නුඹලට මෙතෙන්ට එන්න වුණේ කියල කියන්නයි මේක පෙන්නන්නෙ මිසක, පුබ්බන්තෙ ඥානං කියන එකෙන් කියන්නෙ පෙර අවිද්‍යා කර්ම නිසා වර්තමානය හටගත්තා කියන එක නෙමෙයි. 

පුබ්බන්තෙ ඥානය එහෙම පෙන්නල අදත් මේ ඇහැට රූපයක්‌ පෙනිල, කණට ශබ්දයක්‌ ඇහෙන තැනක අදත් ඇත්ත නො දැන අවිද්‍යාවෙන් කර්ම රැස්‌ කර ගත්තොත් ආයෙත් තණ්‌හා උපාදාන වෙලා නුඹල අනාගතේට යනවා කියල අපරන්තෙ ඥානය පෙන්නනව.

පෙර වැරැද්ද නිසයි වර්තමානය. වර්තමානය වරද්දගත්තොත් අනාගතයට යනව කියන දෙපැත්ත පෙන්නල වර්තමානයක අවිද්‍යා සංඛාරය වෙන හැටි, ඒකට විපාක හදාගන්න හැටි, ඒකට තණ්‌හා උපාදාන වෙන හැටි, මතු භවය හදාගන්න හැටි පෙන්නන්නයි මේ ටික කියන්නෙ.

මේ චක්‍රයෙ අවිද්‍යා සංඛාර අතීත හේතුයි කියල පෙන්නපු එක වැරැදි නැහැ. ඒක වර්තමානයට හේතුව ලෙස සෘජු ව ගත්ත එකයි වැරැදි. ඒකෙන් පෙන්නුවෙ මේ වගේ විපාකයක්‌ නුඹලට පෙර හම්බ වෙද්දිත් අවිද්‍යාවෙන් කර්ම රැස්‌ කරගත්ත නිසයි මෙතෙන්ට එන්න වුණේ කියල මෙතෙන්ට එන්න මුල් හේතුව පෙන්නුව. ඒක කළේ වර්තමානය හදාගන්න ඇහැ යොමු කරන්නයි.

ඒ කාරණාව පැහැදිලියි නෙ.

හැම වෙලේ ම ප්‍රතිසන්ධිය ලබා දෙන තැන තියෙන්නෙ තණ්‌හා, උපාදාන, භව. තෘෂ්ණාව නමැති වඩුවයි මේ ගේ හැදුවෙ. කර්මය නෙමෙයි.

මෙතෙන් දි පළමුවැනි අදියර විදියට මට ඕන කළේ අවිද්‍යා සංඛාරය අතීතයට දමන වැරැද්ද අතහරවන්නයි.

දැන් ආපහු හොඳට මනස යොමු කරන්න. මේ විඤ්ඤාණ, නාමරූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියන තැන මම කිව්ව අපේ වර්තමාන ජීවිතය කියල. ඔතන තියෙනව පොඩි ගැටලුවක්‌. මේ ලෝකෙට හොයාගන්න බැරි ඔන්න ඔය සිද්ධියයි. ඔය ටික පෙර කර්මයන්ට උපාදාන වෙල තණ්‌හාවෙන් හටගත්ත ස්‌කන්ධ ටිකක්‌ කියල දෙයකුත් තියෙනව. ඕක ම කර්ම වෙන න්‍යායකුත් තියෙනව. 

උදාහරණයකට මේ ජංගම දුරකථනයක්‌ ගත්තොත් මේකට ඇමතුම් එන පැත්තකුත් තියෙනව ඇමතුම් ගන්න පැත්තකුත් තියෙනව. ඉන්කමින් අවුට්‌ගොයින් කියල දෙකක්‌ තියෙනව. මේ ස්‌කන්ධ පංචකයෙත් ඔය ටික තියෙනව. අපි ඉස්‌සරවෙලා බලමු ''ඉන්කමින්'' එක. (අද බණ කියන්න වෙලා තියෙන්නෙත් ඩිජිටල් ක්‍රමයටෘ වෙන ක්‍රමයකට කිව්වොත් තේරෙන්නෙ නැහැ නෙ).

ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙන අවස්‌ථාව ගන්න. ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙනව කියන තැන තියෙනව විඤ්ඤාණ, නාමරූප, සළායතන, ඵස්‌ස, වේදනා කියල. 

චක්‌ඛු සම්පස්‌සයත් චක්‌ඛු සම්පස්‌සයෙන් උපන් වේදනාවත්. මෙතන තියෙන්නෙ පිරිසිදු ස්‌කන්ධ ටිකක්‌. අනාත්ම වූ ස්‌කන්ධ ටිකක්‌. මේ ටික හේතූන් ගෙන් හටගත්ත, ආහාරයෙන් හටගත්ත, ප්‍රත්‍යයන් ගෙන් හටගත්ත ධර්මතා ටිකක්‌.

ඇහැ ද කන බොන ආහාරය නිසා. මේ පෙනෙන රූපය ද කන බොන ආහාරය නිසා. මෙතන තියෙන්නෙ සතර මහා ධාතූන් ගෙ උපාදාය රූපයක්‌. ඒක ධර්මතාවක්‌.

මේ ඇහැත් රූපයත් කියන තැනක හිත උපන්නා. ඒ ස්‌පර්ශය නිසා වේදනා සංඥා පහළ වුණා කියන ටික ගත්තහම මෙතන තියෙන්නෙ හොඳට බලන්න ඇහැට පෙනෙනව කියන තැනක, දකින්න පෙර නො තිබුණු දැක්‌කට පස්‌සෙ නො තිබෙන ඒ අවස්‌ථාවටත් නො තිබෙන ඒ වෙලාවට විතරක්‌ හේතු නිසා හදාගත්ත දර්ශනයක්‌ අපට මේ පෙනෙන්නෙ. 

මේ රූපෙ නිසයි ඇහැ හැදෙන්නෙ. ඇහැ නිසයි රූපෙ හැදෙන්නෙ. මේ දෙන්න ම නිසයි චක්‌ඛු විඤ්ඤාණය හැදෙන්නෙ. ඔවුනොවුන්ට උපකාරීවයි තියෙන්නෙ. මිරි`ගුව කියෙන තැනක ඇහැ නිසයි ජලය වගේ සටහන පෙනෙන්නෙ. ජලය වගේ සටහන නිසයි ඇහැ කියල එකක්‌ උපදින්නෙ. ඒ දෙන්න නිසයි චක්‌ඛු විඤ්ඤාණය කියල එකක්‌ උපදින්නෙ. ඔය ටිකේ එකතුව තමයි වතුර වගේ පෙනෙන එක.

අපි අහකට යනකොට ම වතුර වගේ පෙනෙන රූපයත් අතහැරෙනව. ඒ රූප දැක්‌ක ඇහැත් බිඳෙනව. ඒ රූපය දැකපු හිතත් නිරුද්ධ වෙනව.

අපිට පෙනෙනව කියන තැනක මෙහෙම හේතූන් ගෙන් හටගත්ත දෙයක්‌ තමයි ඇත්තට තියෙන්නෙ. නමුත් දකින්න පෙර තිබුණ, දැක්‌කයින් පස්‌සෙත් තියෙනව කියන මේ කිසි ම දෙයක්‌ නො දැන ඇහැට රූපයක්‌ පෙනෙනව කියන තැන එකක්‌. මෙතන ඇත්ත නො දන්නාකම නිසා මේ පෙනෙන රූපය හොඳට අල්ලගෙන අපි විඳිනව. විස්‌තර ඇති ව හිතනව.

මෙහෙම අල්ලගෙන වින්දහම තියෙන දෝෂය තමයි මේ ඇහැත් රූපයත් චක්‌ඛු විඤ්ඤානයත් ඉතුරු නැති ව ම නිරුද්ධ වෙලත් මේ සටහන එහෙම ම අපේ මනසෙ හිටිනව. අන්න එහෙම සටහන මනසෙ හිටින එක තමයි අවිඡ්C`ධා පච්චයා සංඛාරා.

ඒa කියන්නෙ ඇහැ ගැන දන්නෙ නෑ. රූපය ගැන දන්නෙ නෑ. චක්‌ඛු විඤ්ඤාණය ගැන දන්නේ නෑ. චක්‌ඛු සම්පස්‌සය ගැන දන්නෙ නෑ. ප්‍රත්‍ය නිසා හටගන්න ධර්මයෝ ප්‍රත්‍ය නිරුද්ධ වෙනකොට නිරුද්ධ වෙනව කියන ධර්මතාව සාක්‌ෂාත් කරගෙන නැහැ. අවිද්‍යාසහගත මනසකින් අපි වින්දෙ. ඇති දෙයක්‌ හැටියට අල්ලගෙනයි අපි වින්දෙ. එහෙම වින්දම තියෙන දෝෂය තමයි වින්ද අරමුණේ විඤ්ඤාණය පිහිටනව. ඒ කියන්නෙ ඒ ටික හටගෙන නිරුද්ධ වුණත් ඇති හැටියට මනසෙ හිටිනව. දැන් අපේ මනසෙ හැඩ සටහනක්‌ තියෙනව. මේක ඇති තතු නො දන්නාකම නිසා හටගත්ත කර්ම නිමිත්තක්‌.

දෙවනුවට අනුබන්ධන චිත්ත වීථි කියල ඔය නිමිත්ත ම අරගෙන හිතෙනුත් යනව. "එයා හරි ම හොඳ කෙනෙක්‌, මගේ අප්පච්චි" කියල ආදරේ හෝ තරහ හෝ ඇති වෙන විදියට හිතේ ම තියෙන නිමිත්ත අරභයා ආපහුත් අපි හිතනව. 

ඔන්න ඔය ඇහැට පෙනුණු එක කෝල් එක ආපු එක වගේ (ඉන්කමින්). ඒකෙ දෝෂයක්‌ නැහැ. ඒ සිද්ධියේ ඇත්ත නො දන්නාකම නිසා ඒක අල්ලගෙන විඳින්න ගියා ම තියෙන දෝසය තමයි ඒ ධර්මය නිරුද්ධ වෙලත් එය ඇති බවට මනසෙ හිටිය.

දැන් මේකෙ අවුට්‌ගොයින් එකකුත් තියෙනව. ඒ කිව්වෙ දැක්‌ක රූපය බලන්න කියල යනකොට සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං. 

අවිද්‍යාවෙන් හටගත්ත කර්ම නිමිත්තක්‌ සිහි කරල යැම තමයි සංඛාර පච්චයා විඤ්ඤාණං. ආපහු විඤ්ඤාණය වෙලා, නාමරූප වෙලා, ආයතන හැදිල, ආයෙත් මේ රූපය හදාගන්නව අපි. හැබැයි දැන් සංඛාරා පච්චයා විඤ්ඤාණං. 

සැබෑ ලෙසම කළකිරිය යුතු කරුණු මෙන්න


අප පුදුමාකාර භාග්‍යවන්ත පිරිසක්‌ බව අමුතුවෙන් විස්‌තර කළ යුතු නැහැ. ඒ අප ඉපදී සිටින්නේ ඒ ගෞතම තථාගතයන් වහන්සේ ලෝකයේ පහළවී තිබෙන කාලයකදී. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තමයි අපිට දේශනා කළේ ජීවිතයේ සැබෑම අර්ථය ජීවිතයේ සැබෑම ස්‌වරූපය අනිත්‍ය, දුක්‌ඛ හා අනාත්ම යන ත්‍රිලක්‌ෂණය බව. 

අද දින ඔබට ත්‍රිලක්‌ෂණය පිළිබඳව තවදුරටත් ඉතා මනාකොට ඉගෙනගන්න ලැබෙනවා. ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනාකොට වදාළ තවත් සුන්දර දේශනාවක්‌ තුළින්. ඒ දේශනාවේ නම දුතිය බාහිරනිච්ච සූත්‍රය. අප මීට පෙර ඉගෙන ගත්ත 'බාහිරානිච්ච' සූත්‍රය. එහිදී රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්‌පර්ශ හා අරමුණු පිළිබඳව අනිත්‍ය, දුක්‌ඛ, අනාත්ම වශයෙන් අපි ඉගෙන ගත්තා. එහිදී වැටහුණා අප දකින රූප, ඇසෙන ශබ්ද, ආඝ්‍රාණය කරන ගඳ සුවඳ, දිවට දැනෙන පහස, මනසට දැනෙන අරමුණු සියල්ලම අනිත්‍ය බව. ඒ කියන්නේ වෙනස්‌වන බව. ඒ වගේම ඒ නිසා දුක්‌ බව. ඒ වගේම අපේ වසඟයේ පවත්වන්න බැරි බව.

මේ දුතිය බාහිරානිච්ච සූත්‍රයේදී අපේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තවදුරටත් විස්‌තර කරනවා මේ බාහිර ආයතනවල තිබෙන අනිත්‍ය, දුක්‌ඛ හා අනාත්ම ස්‌වභාවය ගැන. උන්වහන්මේ මේ ආකාරයෙන් දේශනා කරනවා. 'රූපා භික්‌ඛවේ අනිච්චා අතීතානාගතා' යනුවෙන්. ඒ කියන්නේ අතීත වූත්, අනාගත වූත් රූප අනිත්‍යයි කියන එක. වර්තමාන රූපවල ඇති අනිත්‍ය ස්‌වභාවය ගැන කවර කතාද? (කෝ පනවාදොa පච්චුපන්නානං) මේ ආකාරයෙන් ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා සැබෑලෙස දකින විට අතීතයට ගිය රූප පිළිබඳව අපේක්‌ෂා රහිත වෙනවා. (ඒවා පස්‌සං භික්‌ඛවේ සුතවා අරියසාවකෝ අතීතේසු රූපේසු අනෙපෙඛෝ හෝති) . ඒ වගේම අනාගත රූප පිළිගන්නේ නැහැ. (අනාගතේ රූපේ නාභිනන්දනි). වර්තමාන රූප පිළිබඳව කලකිරීම පිණිස (නිබ්බිදාය), නොඇල්ම පිණිස (විරාගාය), තෘෂ්ණාව නැති කිරීම පිණිස (නිරෝධාය) පිලිපන් කෙනෙක්‌ බවට පත්වෙනවා. (පටිපන්නෝ හෝති)

සාමාන්‍ය පෘතග්ජන පුද්ගලයාගේ ස්‌වභාවය නිරන්තරයෙන්ම ලස්‌සන, ලස්‌සන රූපවලට ඇලී ගැලී වාසය කිරීමයි. රූපයේ අනිත්‍ය ස්‌වභාවය ඒ කියන්නේ වෙනස්‌වන ස්‌වභාවය ඔහු දකින්නේ නැහැ. ඔහු ඒ ලස්‌සන ලස්‌සන රූප පතමින් ඒවා තමාගේ යෑයි මුලාවෙන් රැවටී ඉන්නවා. ඒවාට සුභවාදී ප්‍රතිචාර දක්‌වමින් කාලය ගත කරනවා. එපමණක්‌ නොවෙයි. අතීතයේ දුටු රූප ගැනත් නැවත නැවත හිතමින් කාලය ගත කරනවා. ඒවා ගැන මධ්‍යස්‌ථ වෙන්නේ නැහැ. අනාගතයේ රූප ගැනත් ප්‍රාර්ථනා කරමින් ඉන්නවා. එවිට තමන්ගේ සිහි මුලාවීම සිදුවෙනවා. ඒ නිසා තමන් වර්තමානයේ දකින රූප ගැන යථාර්ථය දැකගන්න සමත් වෙන්නේ නැහැ. නමුත් අපි කළ යුතු වෙන්නේ මේ අනිත්‍ය වූ දුක්‌ වූ, අනාත්ම වූ රූප ගැන කළකිරීම පිණිස කටයුතු කිරීමයි. ඇලීම්, නැතිවීම පිණිස කටයුතු කිරීමයි. තෘෂ්ණාව දුරු කිරීම පිණිස කටයුතු කිරීමයි.

පින්වතුනි, ශබ්ද වුණත් අතීත වශයෙන්ද, අනාගත වශයෙන්ද අනිත්‍යයි. වර්තමාන ශබ්දවල අනිත්‍ය ගැන කියන්න දෙයක්‌ නැහැ. ඒවාත් අනිත්‍යය යි. ගන්ධ ගැනත් ඒ විදියට තමයි. අතීතයට ගිය ගඳ-සුවඳ අනාගත ගඳ-සුවඳ සියල්ලම අනිත්‍යයයි. වර්තමාන ගඳ-සුවඳත් එහෙමයි. රසයන් අතීත වශයෙනුත්, අනාගත වශයෙනුත් අනිත්‍යයයි. වර්තමාන රසයෙහි අනිත්‍ය ගැන අමුතුවෙන් කිවයුතු දෙයක්‌ නැහැ. එයත් අනිත්‍යය යි. ඒ වගේමයි පහසත් අතීත වශයෙනුත්, අනාගත වශයෙනුත් අනිත්‍යය යි. වර්තමානයේ තිබෙන පහසත් ඒ ආකාරයෙන්ම අනිත්‍යයයි. ඒ වගේමයි මේ අරමුණු. ඒවා අතීත, අනාගත වශයෙන් අනිත්‍යයි. වර්තමාන අරමුණුවල තිබෙන අනිත්‍ය ගැන අමුතුවෙන් කිව යුතු නැහැ.

එනිසා පින්වතුනි, මේ යථා ස්‌වභාවය අපි ඉතා ඉක්‌මනින් තේරුම් ගත යුතුයි. අපි සංසාරයේ මේ තාක්‌ කල් දිගින් දිගට ආවේ මේ රූපවලට ඇලී ගිය නිසා. ශබ්දවලට ඇලී ගිය නිසා. ගඳ-සුවඳවලට ඇලී ගිය නිසා. රසයට ඇලී ගිය නිසා. අරමුණුවලට ඇලී ගිය නිසා. එවිට අපි අතීතයට ගිය රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්‌පර්ශ, අරමුණුවලට ඇලෙන්නේ නැතිව කටයුතු කරන්නේ මොන ආකාරයෙන් ද මේ සූත්‍රයෙන් මනාව වටහාගත හැකියි. ඒ වගේම වර්තමානයේ මේ බාහිරායතන ගැන කටයුතු කළ යුතු ආකාරය ගැනත් මැනවින් ඉගෙන ගන්න ලැබෙනවා.

ඒ නිසා ආර්ය ශ්‍රාවක ශ්‍රාවිකාවන් ලෙස අපි කළ යුත්තේ පැහැදිලිව මේ කරුණු ඉගෙනගෙන අති දීර්ඝ වූ සංසාර ගමන නිමා කිරීමට ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙන්වා වදාළ උතුම් දහම් මඟට පැමිණීමයි. අප නිරන්තරයෙන්ම රැටවී සිටින මේ රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්‌පර්ශ අරමුණුවල සැබෑ ස්‌වරූපය තේරුම්ගෙන කටයුතු කළ යුතුයි. සියලුදෙනාටම මේ බාහිර ආයතන පිළිබඳව සැබෑ ලෙසම කළකිරීම ඇති කරගෙන, නොඇලීම ඇතිකරගෙන තෘෂ්ණාව දුරුකර ගැනීම පිණිසම මේ උතුම් දේශනාව උපකාර වේවා!
පූජ්‍ය පොල්පිටිමූකලානේ පඤ්ඤාසිරි හිමි